ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 702

ตอนที่702พลาดโอกาสที่ดีไป

แม้จะเตรียมตัวพร้อมแล้วหลี่เฉินเย่นก็ยังพูดขอร้องก็สามารถทำให้ชูเชี่ยยอมแพ้

“เฉินเย่น วิชาฝังเข็มขั้นสุดยอดนั้นข้าไม่ได้แตะมาจะสองปีแล้วข้า……”ชูเชี่ยรู้ว่าจะช่วยทำให้ยาพิษในร่างกายเขาหายไปได้อย่างไรแต่นางไม่แน่ใจว่าฝีมือนางยังเหมือนเดิมอยู่ไหมเพราะยังไงนางก็ไม่ได้แตะมาแล้วเกือบสองปี……

“ไม่เป็นไรข้าเชื่อใจเจ้า”อย่าว่าแต่ชูเชี่ยที่เคยใช้วิชาฝังเข็มช่วยคนมาแล้วนับไม่ถ้วนแค่มีชูเชี่ยเขาก็เชื่ออย่างสุดหัวใจโลกใบนี้ใครก็สามารถทรยศตัวเองได้แต่ชูเชี่ยไม่ทำเขาเป็นคนรักของชูเชี่ยนางใช้ชีวิตตัวเองปกป้องเขามาแล้วนับไม่ถ้วนนางไม่มีวันทำร้ายเขาแน่

“เฉินเย่น ข้าอยู่ตรงหน้าเจ้าแล้วเจ้าจะไม่คิดหน่อยเหรอ?ข้ายอม”ชูเชี่ยพูดเสียงเบาใบหน้าเริ่มแดงระเรื่อขึ้นมาอย่างเขินอายมองดูสีหน้านางตอนนี้หลี่เฉินเย่นก็หัวเราะออกมาเขาจับมือชูเชี่ยไว้แน่นนานมากรอไฟในใจที่ลุกโชนดับลงก่อนเขาถึงจะพูดว่า:“ข้าไม่อยากให้ความรักบริสุทธ์ของเราต้องมาแปดเปื้อนของเรื่องพวกนี้”

ชูเชี่ยมองดูหลี่เฉินเย่นก็นึกถึงเรื่องสองปีก่อนนางพาเด็กๆกลับมาพวกเขาก็ไม่สนใจอะไรและอยู่ด้วยกันแต่เป็นเพราะว่าเหลี่ยงเฟยวางยาให้หลี่เฉินเย่นครั้งนี้……

ชูเชี่ยไม่พูดอะไรอีกแต่แค่เอาเข็มจากในกระเป๋าเล็กๆออกมาฝังลงบนหัวของเขาหลี่เฉินเย่นนอนอยู่บนเตียงมองดูชูเชี่ยด้วยสายตาที่เสน่หาชูเชี่ยที่มองดูสายตาหลี่เฉินเย่นนางก็เขินจนหน้าแดงขึ้นมา

และตอนนี้ด้านนอกประตูเด็กสามคนที่แอบฟังอยู่ก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก

พวกเขาคิดว่าจะไม่ได้ยินเสียงจากด้านในแล้วแต่ไม่คิดว่าคู่รักสองคนที่ไม่ได้เจอกันมานานกว่าสองปีพอมาเจอกันกลับแค่พูดคุยกันอย่างใสสะอาด

“อานเหยียนวิชาแพทย์เจ้าไม่ได้ดีขึ้นเหรอ?”จิงโม่หันไปและถามอานเหยียน

“น่าจะไม่นะสองปีมานี้ข้าก็ขยันเรียนมาตลอด”อานเหยียนไม่รู้ว่าทำไมจิงโม่ถึงพูดเช่นนี้

“เช่นนั้นเจ้าก็บอกข้ามาเรื่องยาพิษของเสด็จพ่อวันนี้ทำไมเจ้าไม่รักษา?”จิงโม่ถามเสียงเบาอานเหยียนกลับหน้าซีดทันทีเขาพูดตะกุกตะกัก

“พี่อานเหยียนพูดตามความจริงเลยนะไม่เช่นนั้นข้าจะฟ้องท่านแม่บอกว่าพวกเจ้ารวมหัวกันหลอกนาง”จิงโม่พูดอย่างโมโหอานเหยียนมองดูเด็กน้อยตรงหน้าสุดท้ายก็พูดว่า:“ยาพิษนั้นข้าเป็นคนวางให้เสด็จอาเองเสด็จอาสลับยาในมือของผู้หญิงข้าถอนพิษนั้นได้แต่เสด็จอาบอกว่าถ้าไม่ให้อาจารย์มาถอนเขาก็ไม่ยอมถอนเด็ดขาด”

“ที่แท้ก็เป็นแผนของเสด็จพ่อเองเหรอจริงๆเลย……”จิงโม่พูดอย่างไม่สบอารมณ์แต่ก็รู้สึกผิดขึ้นมาก่อนหน้านั้นตัวเองกับฉองเหลาไม่จำเป็นจะต้องคิดหาวิธีเข้าไปในจวนรัชทายาทก็ได้จริงเลย……ขิงแก่ยังไงก็เผ็ดกว่า

“หรือว่าท่านแม่สงสารเสด็จพ่อไม่เช่นนั้นท่านแม่ก็ไม่มาใครก็ทำไม่ได้ดังนั้นข้าก็ทำไปโดยเปล่าประโยชน์น่ะสิ”ฉองเหลามองดูทัง้สองคนที่พูดคุยกันคนหนึ่งรู้แผนการของเสด็จพ่ออีกคนก็เดาออกแล้วว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นมีแต่ตัวเองที่คิดว่าเสด็จพ่อต้องทุกข์ทรมาณจะช่วยเสด็จพ่อเขาช่วยเสด็จพ่อกับท่านแม่ให้ได้อยู่ด้วยกันจากนั้นอาจจะถูกลงโทษก็ได้……

เพราะยังไงลักพาตัวองค์หญิงเวินซือออกมามีโทษผิดไม่สนใจความรู้สึกของท่านแม่กับเสด็จพ่อก็วางพวกเขาไว้บนเตียงเดียวกันแล้วถ้าเสด็จพ่อกับท่านแม่พูดขึ้นมาตัวเองก็อาจจะถูกลงโทษ

ฉองเหลาคิดข้ออ้างไม่ออกดังนั้นมองดูจิงโม่และอานเหยียนที่ยิ้มให้กันในใจเขาก็เริ่มลนลาน