ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 15

"นางกล้า! หากนางกล้าแตะต้องแม้แต่นิ้วของท่านอ๋อง ข้าจะสับนางให้แหลกเป็นชิ้นๆ แล้วโยนให้เป็นอาหารหมา! พ่อบ้านพูดอย่างโมโห "อีกอย่าง ข้าเคยเตือนนางแล้วคงไม่กล้าทำอะไรมากหรอก!"

หมอจวนแอบรังเกียจสมองโง่ๆ ทื่อๆ ของพ่อบ้าน พลางพูดอย่างร้อนรนว่า "พ่อบ้าน เจ้าต้องคิดที่จะมีความระมัดระวังคน!"

"ข้ารู้ถึงเรื่องนี้ดี นางเป็นเพียงผู้หญิงเป็นคลื่นที่สามารถพลิกแพลงได้มากแค่ไหน! นอกจากนี้ท่านอ๋องของเราก็ไม่ใช่คนที่เลอะเลือนเช่นกัน!"

พ่อบ้านที่ติดตามหยุนฝู้เฉินมาหลายปี ในใจยังคงเคารพในการตัดสินใจของเขามาก

ยิ่งไปกว่านั้น โรคนี้ของหยุนฝู้เฉินก็เป็นโรคทางจิตใจของพวกเขาเช่นกัน หลายปีผ่านไปกว่าจะถึงอย่างไรก็ยากที่จะมีคนที่สามารถยับยั้งอาการป่วยได้ ไม่ว่าจะอย่างไรก็ต้องลองดู

นั่นเป็นเหตุผลที่เขาเพียงแค่เตือน และมากกว่าที่จะขับไล่คนออกไป

"แต่นางเป็นพวกทรยศบ้านเมือง หากฝ่าบาททรงลงโทษลงมา จวนอ๋องของเราจะต้องโชคร้ายตามไปด้วย!"

พ่อบ้านโบกมือ แล้วแค่นเสียงเย็นชา "เจ้าคิดว่าวันนี้ท่านอ๋องของพวกเราเข้าวังไปทำอะไร! มันไม่มีอะไรต้องกลัว”

ป้ายทหารหนึ่งชิ้นต้องแลกกับชีวิตคนที่ไม่เกี่ยวข้อง ข้อแลกเปลี่ยนนี้ ฝ่าบาทไม่อาจกระทำได้!

"เอาล่ะ หยุดพูดถึงเรื่องนี้ได้แล้ว! การปล่อยให้คนได้อยู่ต่อนั้นเป็นคำสั่งของท่านอ๋อง! และสิ่งที่เราต้องทำคือทำตามคำสั่ง!"

พ่อบ้านเตือนเขาด้วยเสียงทุ้มต่ำ

แต่ในใจของหมอจวนไม่ยินยอม แววตาฉายแววอำมหิต วันนี้เขาต้องไล่ผู้หญิงคนนี้ออกไปให้ได้!

"ข้ายังได้ยินมาว่าเมื่อวานผู้หญิงคนนั้นไปหาสาวใช้และบ่าวรับใช้ในจวนเพื่อจะตรวจอาการอีกด้วย? เป็นการซื้อใจหรือไม่ หากต้องการคิดจะลอบวางยาพิษล่ะ? คนกลุ่มนี้ในจวนอ๋องของพวกเราไม่ใช่ต่างต้องถูกนางทำร้ายมิใช่หรือ!"

ประโยคนี้ทำให้พ่อบ้านนึกถึงที่นางมารนั้นไปสอบถามอาการป่วยของบ่าวรับใช้เมื่อวานนี้ ใบหน้าแก่ๆ ก็แดงระเรื่ออย่างช่วยไม่ได้! ในสมองมีคำสองคำได้ลอยออกมา----

เบาๆ!

"เรื่องนี้ข้ารู้ดี เมื่อวานนางยังถามข้าอยู่ ทั้งยังบอกอาการป่วยของข้าออกมาอีก คิดว่าคงมีความสามารถอยู่บ้าง หากนางสามารถช่วยตรวจอาการคนพวกนั้นโดยไม่คิดเงิน ก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้" พ่อบ้านลูบเคราของเขา โดยไม่ได้รู้สึกว่าเรื่องนี้ร้ายแรงมากเท่าไหร่

คนในจวนอ๋องก็ใช่ว่าจะซื้อได้ง่ายๆ อีกทั้งบนตัวของนางมารผู้นั้นยังมีโทษกบฏอยู่ จึงไม่มีใครอยากติดต่อหรือใกล้ชิดกับนาง