ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 226

หลังจากที่หยุนจวินเฮ่อได้ยินเสร็จแล้ว สมองกลับแล่นอย่างรวดเร็ว ถามไปว่า: "แล้วเจ้ารู้ได้อย่างไร ที่เจ้าบอกว่าคุณหนูเซี่ยคนนี้ก็คือเซี่ยจินอานที่ก่ออาชญากรรม"

สาวชาวนาก็คิดไม่ถึงว่าจะเกิดอะไรเช่นนี้ ไม่รู้ว่าควรจะตอบอะไรอยู่ครู่หนึ่ง ใบหน้าตกตะลึงอย่างมาก

แต่หยุนฝู้เฉินกลับพูดว่า: "ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันมาสิบปีแล้ว มองแค่แวบเดียวก็จำได้แล้วไม่ใช่หรือ"

สาวชาวนาก็รีบพูดคล้อยตามทันที: "คุณหนูเซี่ยคนที่เหมือนนางฟ้า หม่อมฉันมองแวบเดียวก็ดูออกแล้วเพคะ"

สาวชาวนาไม่มีการศึกษา แม้การเรียกตัวเองอย่างไรนางก็ยังไม่รู้เลย ทำได้แค่ใช้คำมั่วๆ พอกระวนกระวายใจก็ลืมแล้ว!

พูดมาถึงตรงนี้แล้ว หยุนเทียนยิ่นทำได้เพียงเดินเรื่องต่อไป ปล่อยให้คนเรียกเซี่ยจินอาน

เซี่ยจินอานเดินขึ้นบันไดทีละขั้นๆ เดินมาถึงหน้าประตูตำหนักกระดิ่งทอง และขันทีคนนี้บอกต้นสายปลายเหตุของเรื่องอย่างชัดเจน เซี่ยจินอานมองขันทีด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย ขันทีพูดตรงๆว่า: "กระหม่อมคือคนของท่านอ๋อง"

เซี่ยจินอานเข้าใจทันที จากนั้นก็เปิดประตูตำหนักกระดิ่งทอง แล้วเดินเข้าไป

สงบนิ่งเยือกเย็น ไม่มีความรู้สึกเร่งด่วนแม้แต่น้อย

ถึงขั้นที่ว่ายังสังเกตตำหนักกระดิ่งทองอร่ามแวววาวที่สง่างามอย่างสบายใจ

จากนั้นก็เดินไปยืนที่ข้างๆชาวนาหญิง เพราะอยู่ต่อหน้าเจ้าหน้าที่ฝ่ายพลเรือนและฝ่ายทหาร และให้เกียรติฝ่าบาท พูดว่า: "หม่อมฉันเข้าพบฝ่าบาท"

ตัวตรง ไม่แข็งกร้าวจนดูเย่อหยิ่ง

หยุนเทียนยิ่นโกรธจัดเป็นฟืนเป็นไฟ!

"เจ้าบอกว่าคุณหนูเซี่ย คือคนตรงหน้าเจ้านี้หรือไม่?" หยุนเทียนเยิ่นถาม

สาวชาวนาเงยหน้ามองเซี่ยจินอาน พูดอย่างฮึกเหิมว่า: "นางนั่นแหละ!"

เซี่ยจินอานยิ้มให้สาวชาวนา พูดจากใจจริง: "ขอบใจคุณป้าที่เป็นพยาน"

คุณป้าสะดุ้งเพราะรอยยิ้มนี้ พูดอย่างเศร้าโศกเสียใจว่า: "เจ้าเด็กน้อยนี่ตอนเด็กใช้ชีวิตอย่างยากลำบาก โตแล้ว ยังต้องทนทุกข์กับความผิดที่ถูกใส่ร้าย ก่อนหน้านี้ในหมู่บ้าน พูดได้เพียงคุณหนูตระกูลแม่ทัพเซี่ยขายชาติ คิดไม่ถึงว่าคนที่คนเหล่าพูดถึงคือเจ้า ทำไมพวกเขาโกหกต่อได้ ทั้งๆที่รู้ว่าไม่เป็นเช่นนี้!"

"ตอนนี้ความจริงก็กระจ่างแล้วไม่ใช่หรือ?" เซี่ยจินอานพูดปลอบใจ

ฮ่องเต้มองทุกอย่างที่อยู่ข้างล่างแท่นอย่างเย็นชา สีหน้าบูดบึ้ง