ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 265

ไม่ใช่แค่เสิ่นหลีซูเท่านั้นที่คิดแบบนี้ เซี่ยจินอานก็คิดเช่นนั้นเหมือนกัน

ทำอะไรนิดหน่อยก็ให้เงิน เห็นได้ชัดว่าเป็นคนเผด็จการ!

สมกับที่เป็นผู้ชายที่ร่ำรวยอวดอำนาจจริงๆ

เซี่ยจินอันกินเผือกเงียบๆ สักพัก สายตาเหลือบมองไปที่ทั้งสองคน

แต่ว่าท่าทางอวดความรวยแบบนี้ทำให้นางรู้สึกหวิวๆ เกิดอาการเปล่าเปรี่ยวแปลกๆ

"ไม่ต้อง นี่เป็นน้ำใจเล็กๆน้อยๆของข้า จะให้ท่านจ่ายได้เยี่ยงไร" เสิ่นหลีซูยืนยัน

หยุนฝู้เฉินได้ยินเช่นนี้แล้วก็ไม่ได้พูดอะไรมาก ในเมื่อนางสามารถพูดประโยคแบบนี้ได้ คาดว่าคงสามารถจ่ายได้

"ตามใจเจ้า"

เซี่ยจินอานรู้สึกว่าในหัวของตัวเองชัดเจนขึ้น อีกทั้งยังมองออกว่าเสิ่นหลีซูมาเพื่อหยุนฝู้เฉินจึงคิดอยากจะออกไป

"สองท่านค่อยๆคุยกันเถิด ข้าน้อยมีธุระที่ต้องทำ" เซี่ยจินอานยกมือคารวะพร้อมกับพูด จากนั้นก็หมุนตัวแล้วจากไป

เสิ่นหลีซูเหลือบมองเซี่ยจินอานเบาๆ และไม่ได้พูดอะไร

แต่หยุนฝู้เฉินกลับคิดถึงเรื่องรักษาขาให้กับซ่งขุย และไม่ได้พูดอะไรมาก จึงปล่อยให้เซี่ยจินอานออกไป

เซี่ยจินอานมื้อไขว้หลังเดินออกจากห้องโถงด้านหน้า

เฮ่ย เห็นผู้หญิงดีกว่าเพื่อนจริงๆ

ในสวนสงเคราะห์มุมทิศตะวันตกเฉียงใต้มีเรือนเล็กๆอยู่เรือนหนึ่ง นางจัดเตรียมไว้ให้ตัวเอง ด้านในมีชุดบุรุษและชุดสตรีอยู่สองสามชุด พอเข้าประตูก็เจอชุดสตรีชุดหนึ่งจึงเปลี่ยนชุดใหม่ จากนั้นก็ไปหาซ่งขุย

พวกเด็กเมื่อเริ่มเข้าเรียน ในสวนนี้เงียบกว่าวันปกติมาก ตลอดทางไม่เจอเด็กๆแม้แต่คนเดียว

เรือนเล็กที่ห่างจากเรือนหนานไม่ไกลนัก ซึ่งจัดเตรียมให้เซียนเซิงสองสามท่านใช้เป็นที่พักผ่อน ตอนนี้ซ่งขุยรอเซี่ยจินอานอยู่ในเรือน ด้วยสีหน้าที่ทั้งคาดหวังทั้งกังวล

เมื่อหลังจากเห็นเซี่ยจินอานเดินเข้ามาในเรือนก็ได้ยืนขึ้นทันที "คุณหนูเซี่ย!"

เมื่อเซี่ยจินอานเห็นเข้าก็ยิ้ม "ให้รอนานแล้ว"

ซ่งขุยโบกมือพูดว่า: "สามารถรักษาขาของข้าหายได้ รอแค่นี้ไม่เป็นไร"

"พวกเราเข้าไปในห้องเถิด"

เซี่ยจินอานเดินเข้าไปในห้องซ่งขุยก่อน จากนั้นนางก็หันกลับมาและพูดกับซ่งขุยที่ตามมาข้างหลังว่า : "ท่านนอนลงที่เตียง"

แม้ว่าซ่งขุยจะเป็นบุรุษร่างกำยำ ก่อนหน้านี้อยู่กองทัพทหารก็เป็นคนหยาบจนชินแล้ว แต่ตอนนี้ได้อยู่เพียงลำพังกับสตรีคนหนึ่งก็รู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง

พอได้ยินให้นอนลงบนเตียงสีหน้าก็ยิ่งมึนงง "นี่เกรงว่าจะเป็นการทำให้แม่นางเสื่อมเสีย"

"ในสายตาข้ามีแต่คนไข้ ไม่มีชายหญิง" เซี่ยจินอานพูด "รีบนอนลง"

ซ่งขุยทำได้เพียงยอมรับชะตากรรม จากนั้นก็นอนลงบนเตียงอย่างที่ไร้กังวล

เซี่ยจินอานดึงเก้าอี้แล้วนั่งลงที่ข้างๆเตียงของซ่งขุย พับขากางเกงข้างที่เขาบาดเจ็บนั้นขึ้นมา จากนั้นตรวจสอบขาของเขาอีกครั้ง

ตอนแรกขาข้างนี้ของเขาน่าจะกระดูกหักแล้ว แต่ว่าหลังจากกระดูกหักการรักษาไม่ได้สมบูรณ์ น่าจะเป็นหมอทหารรักษาแบบง่ายๆ ต่อกระดูกไม่ได้ต่อให้ดี ทำให้ขาข้างนี้ดูเหมือนหายดีแล้ว แต่ความเป็นจริงจุดที่ต่อกระดูกไม่ได้ต่อกันจริงๆ กระดูกก็ไม่ได้งอกออกมา ยังทำให้เกิดเป็นกระดูกทิ่ม

เซี่ยจินอานคิดแล้วเดินไปหน้าประตู เป่านกหวีด จากนั้นเงาดำแดงหล่นลงมาจากต้นไม้ไม่ไกลนัก คุกเข่าหนึ่งข้าพูดว่า : "ประมุข"

"เจ้าไปหารถเข็นมาให้ข้าเดี๋ยวนี้ และแผ่นไม้สำหรับยึดกระดูกหัก"

"ขอรับ" จากนั้นเงาชุดดำแดงก็ลอยข้ามกำแพงไปโดยไร้ร่องรอย

เซี่ยจินอันถึงได้กลับเข้ามาในห้อง ฝังเข็มไปพลางพูดไปพลาง : "ข้าจะต่อกระดูกให้ท่านใหม่ ต่อจากนี้อีกหนึ่งเดือน ท่านจะต้องนั่งบนรถเข็น มีปัญหาอะไรไหม?"

"ไม่มีปัญหา" ซ่งขุยตอบ

นั่งรถเข็นหนึ่งเดือน แลกกับร่างกายที่เเข็งแรง นี่มันคุ้มมากๆ