ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 267

หยุนฝู้เฉินรู้สึกตัวได้ พูดเบาๆว่า: "เปล่า"

เสิ่นหลีซูเห็นแล้วก็ไม่ได้ถามอะไรมาก และพูดต่อเรื่องเมื่อครู่ที่ยังพูดไม่จบ

"ท่านพ่อบอกว่าข้อเสนอของเหรินอวี้สื่อฝ่าบาทไม่เห็นด้วย ขุนนางทั้งลายก็คัดค้านเช่นกัน"

หยุนฝู้เฉินหรี่ตาลงเล็กน้อย มองออกไปไม่ไกล

เรื่องนี้เสวียนเฟิงได้รายงานเขาไปแล้ว

เหรินอวี้สื่อเสนอปฏิรูปการจัดการบ้านฉืออาน เพิ่มการคุ้มครองเด็กกำพร้าเหล่านั้นที่บ้านฉืออาน รวมไปถึงกฎการดูแลจัดการเป็นเช่นไรก็ได้เขียนออกมาเป็นข้อๆ แต่กลับถูกฮ่องเต้ปฏิเสธ

เหตุผลทำให้คนรู้สึกแดกดัน

บอกว่าเด็กกำพร้าเหล่านี้ทำให้สิ้นเปลืองบุคลากรและทรัพย์สินได้ไม่คุ้มเสีย

สำหรับเด็กกำพร้าราชสำนักจัดหาที่ให้พักก็ไม่เลวแล้ว จะไปเลี้ยงดูพวกเขาได้อย่างไร

เมื่อหยุนเทียนยิ่นพูดประโยคนี้ออกมา ทำเอาเหรินอวี้สื่อโมโหไม่น้อย เสิ่นเฉิงเซี่ยงก็พูดโน้มนาว แต่ฮ่องเต้ยืนยันไม่รับข้อเสนอ ขุนนางนับร้อยลอยไปตามน้ำออกมาคัดค้านเหรินอวี้สื่อและเสิ่นเฉิงเซี่ยง

หยุนฝู้เฉินเก็บมาคิด พูดเสียงเข้มว่า : "เรื่องนี้ไม่รีบ"

เสิ่นหลีซูได้ยิน จึงถามว่า : "ฝู้เฉินมีวิธีงั้นหรือ?"

หยุนฝู้เฉินคิดเพียงว่าเสิ่นหลีซูกำลังเป็นห่วงบ้านฉืออาน พูดปลอบใจว่า: "เรื่องนี้เจ้าไม่จำเป็นต้องกังวล"

เสิ่นหลีซูได้ยิน ในใจยินดีเป็นอย่างยิ่ง

ฝู้เฉินเป็นห่วงนางขนาดนี้ ในใจต้องมีนางแน่นอน!

สองคนเดินไปถึงหน้าประตู เสิ่นหลีซูใช้มารยาทไม่ให้หยุนฝู้เฉินเดินไปส่งมากกว่านี้ จึงอำลาแล้วออกไป

เซี่ยจินอานยุ่งตลอดช่วงเช้าจึงหิวแล้ว ก่อนออกเดินทางทั้งสองคน เซี่ยจินอานพามู่หลานจิ่นไปกินข้าวที่ร้านอาหาร

สองคนหามุมที่ไม่สะดุดตาคนแล้วนั่งลง เรียกเสี่ยวเอ้อมาสั่งอาหารสองสามอย่าง

ช่องทางไหนสามารถสืบข่าวได้ง่ายที่สุด และร้านอาหารเป็นที่ที่เหมาะมากที่สุด

เพียงได้ยินโต๊ะข้างๆสองสามคนนั้นดื่มเหล้าถกเถียงกันถึงประเด็นสำคัญอย่างถึงพริกถึงขิง

"คนดังที่ถูกพูดถึงมากที่สุดช่วงนี้ ก็คงเป็นคุณหนูรองจากจวนแม่ทัพนั่นสินะ"

"ก็แหงละสิ ตอนนี้มีข่าวลือตามท้องถนนว่าคุณหนูรองคนนี้กำลังจะเปิดโรงหมอ"

"นางไม่ใช่เจ้าสำนักนักฆ่าซื่ออิ่งอะไรนั่นหรือ?" ทำไมถึงเปิดโรงหมอ?"

"ใครจะไปรู้ แต่ว่าจะต้องมีเจตนาที่ไม่ดีแน่นอน เกรงว่าจะใช้โอกาสนี้ฆ่าคน"

"ใช่ๆ ข้าเคยได้ยินมาคุณหนูรองคนนั้นเคยรักษาคน เดิมทีเป็นไข้นิดหน่อย ใครจะไปรู้ว่าพอรักษาแล้วคนกลับตาย!"

"ไม่จริงกระมัง ฝีมือรักษาแบบนี้ยังจะเปิดโรงหมออีก"

"นี่ก็หมายความว่าเห็นชีวิตประชาชนอย่างเราไม่สำคัญน่ะสิ"

"แต่ว่าก่อนหน้านี้ไม่ใช่นางเคยรักษาโรคเชื้อราในเล็บอะไรนั่นหายหรือ? ตอนนั้นข้าแพ้พนันเสียเงินไปไม่น้อย"

"เจ้าเคยเห็นสตรีนางนั้นเป็นโรคเชื้อราในเล็บจริงๆหรือ? ไม่แน่ว่าจะสมรู้ร่วมคิดกับคนในจวน หลอกเอาเงินประชาชนอย่างเรา!"

"นางรักษาเป็นที่ไหน! ข้าได้ยินลุงรองพูดในเมืองของพวกเขาเคยมีคนให้เซี่ยจินอารรักษาให้ รักษาจนตายทั้งหมดเลย"

"นี่มันไร้มนุษยธรรมเกินไป!"

คนที่เข้าร่วมถกเถียงยิ่งเพิ่มมากขึ้น มีหลายคนต่างยกตัวอย่างเซี่ยจินอานรักษาคนเหล่านั้นตาย พูดจนเซี่ยจินอานไม่มีอะไรดีเลย

ในใจคนดังท่ามกลางกระแสความคิดเห็นของประชาชน เซี่ยจินอานสับสนเล็กน้อย ทำเสียงจึที่ปากแล้วถามว่า: ก่อนหน้านี้ข้าเคยรักษาคน?"

"ก็เปล่า" มู่หลานจิ่นสีหน้าดำคล้ำมองไปที่กลุ่มคนเหล่านั้น

เซี่ยจินอานลูบที่คางตัวเอง หรี่ตาพูดว่า : "นี่มีคนตั้งใจทำให้ข้าเสียชื่อ ไม่อยากให้ข้าเปิดโรงหมอได้อย่างราบรื่น"

มู่หลานจิ่นสายตาเย็นชา และกระหายเลือดพูดว่า : "ข้าน้อยจะฆ่าพวกเขาให้หมด!"