ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 267

หยุนฝู้เฉินรู้สึกตัวได้ พูดเบาๆว่า: "เปล่า"

เสิ่นหลีซูเห็นแล้วก็ไม่ได้ถามอะไรมาก และพูดต่อเรื่องเมื่อครู่ที่ยังพูดไม่จบ

"ท่านพ่อบอกว่าข้อเสนอของเหรินอวี้สื่อฝ่าบาทไม่เห็นด้วย ขุนนางทั้งลายก็คัดค้านเช่นกัน"

หยุนฝู้เฉินหรี่ตาลงเล็กน้อย มองออกไปไม่ไกล

เรื่องนี้เสวียนเฟิงได้รายงานเขาไปแล้ว

เหรินอวี้สื่อเสนอปฏิรูปการจัดการบ้านฉืออาน เพิ่มการคุ้มครองเด็กกำพร้าเหล่านั้นที่บ้านฉืออาน รวมไปถึงกฎการดูแลจัดการเป็นเช่นไรก็ได้เขียนออกมาเป็นข้อๆ แต่กลับถูกฮ่องเต้ปฏิเสธ

เหตุผลทำให้คนรู้สึกแดกดัน

บอกว่าเด็กกำพร้าเหล่านี้ทำให้สิ้นเปลืองบุคลากรและทรัพย์สินได้ไม่คุ้มเสีย

สำหรับเด็กกำพร้าราชสำนักจัดหาที่ให้พักก็ไม่เลวแล้ว จะไปเลี้ยงดูพวกเขาได้อย่างไร

เมื่อหยุนเทียนยิ่นพูดประโยคนี้ออกมา ทำเอาเหรินอวี้สื่อโมโหไม่น้อย เสิ่นเฉิงเซี่ยงก็พูดโน้มนาว แต่ฮ่องเต้ยืนยันไม่รับข้อเสนอ ขุนนางนับร้อยลอยไปตามน้ำออกมาคัดค้านเหรินอวี้สื่อและเสิ่นเฉิงเซี่ยง

หยุนฝู้เฉินเก็บมาคิด พูดเสียงเข้มว่า : "เรื่องนี้ไม่รีบ"

เสิ่นหลีซูได้ยิน จึงถามว่า : "ฝู้เฉินมีวิธีงั้นหรือ?"

หยุนฝู้เฉินคิดเพียงว่าเสิ่นหลีซูกำลังเป็นห่วงบ้านฉืออาน พูดปลอบใจว่า: "เรื่องนี้เจ้าไม่จำเป็นต้องกังวล"

เสิ่นหลีซูได้ยิน ในใจยินดีเป็นอย่างยิ่ง

ฝู้เฉินเป็นห่วงนางขนาดนี้ ในใจต้องมีนางแน่นอน!

สองคนเดินไปถึงหน้าประตู เสิ่นหลีซูใช้มารยาทไม่ให้หยุนฝู้เฉินเดินไปส่งมากกว่านี้ จึงอำลาแล้วออกไป

เซี่ยจินอานยุ่งตลอดช่วงเช้าจึงหิวแล้ว ก่อนออกเดินทางทั้งสองคน เซี่ยจินอานพามู่หลานจิ่นไปกินข้าวที่ร้านอาหาร

สองคนหามุมที่ไม่สะดุดตาคนแล้วนั่งลง เรียกเสี่ยวเอ้อมาสั่งอาหารสองสามอย่าง