ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 273

แน่นอนว่าเพ้ยจิ่วชวนและกงซุนหนันเสียนก็เข้าใจความหมายที่เซี่ยจินอานพูด

นางต้องการให้คนในสำนักมีชีวิตอย่างสง่าผ่าเผยภายใต้แสงแดด! แต่ไม่ใช่ใช้ชีวิตหลบๆซ่อนๆอยู่ในความมืดมิด

แต่มันจะได้เหรอ?บนตัวพวกเขาแต่ละคนนั้นต่างก็ติดหนี้ชีวิตที่นับไม่ถ้วน จะยังสามารถเดินไปสู่แสงสว่างหรือ?

"ข้ารู้ถึงความกังวลของพวกเจ้าทั้งสอง และนั่นก็เป็นสิ่งที่ข้าจะพูดกับพวกเจ้าต่อไปนี้ "

"เพราะการกระทำของสำนักก่อนหน้านี้มันทำให้ผู้คนต่างเกรงกลัวและเกลียดชังกันไปหมด ถูกด่าทอดูแคลนเสมอ ดังนั้นเพื่อให้สำนักยืนหยัดได้ สิ่งแรกที่พวกข้าต้องทำก็คือเปลี่ยนความประทับใจของผู้คนที่มีต่อสำนักนั้น ดังนั้นตอนนี้ที่ข้าเปิดโรงหมอนั้นจึงเป็นก้าวแรก"

"และก้าวต่อไปก็คือเปลี่ยนรูปแบบการทำงานของสำนัก!"

"แต่พวกข้าจะเปลี่ยนเช่นไร?"กงซุนหนันเสียนกล่าว

เพราะความคิดเห็นของผู้คนไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้อย่างง่ายดาย

"เมื่อก่อนพวกข้าฆ่าคนดูเพียงเงิน ต่อไปพวกข้าฆ่าคนก็เพิ่มกฎอีกข้อหนึ่ง นั้นก็คือ ดูคน"เซี่ยจินอานกล่าว

เพ้ยจิ่วชวนขมวดคิ้วเล็กน้อย "ดูคน?"

เซี่ยจินอานพยักหน้า ยิ้มจางๆ:"ถูกต้อง ต่อไปในรายชื่อการล่าฆ่าของพวกข้านั้นจะมีแต่คนเลวฉาวโฉ่ และไม่มีคนดี ถือเป็นการบัญชาสวรรค์ล่ะกัน!"

เพ้ยจิ่วชวนและกงซุนหนันเสียนทั้งสองก็เงียบไปพร้อมๆกัน ก้มหน้าเล็กน้อยและครุ่นคิด

หลังจากผ่านไปนาน กงซุนหนันเสียนเงยหน้าและลองถามว่า:"ท่านประมุขกลายเป็นคนมีความเป็นมนุษย์เช่นนี้เมื่อไหร่กัน?"

เซี่ยจินอาน:"...พวกเจ้าก็ถือว่าข้าเบื่อการใช้ชีวิตที่ต้องต่อสู้เช่นนี้และอยากทำเรื่องที่มันดีๆสักหน่อยละกัน"

เพ้ยจิ่วชวนมองสังเกตเซี่ยจินอานดีๆ มุมปากขยับเล็กน้อยเหมือนอยากพูดอะไร แต่สุดท้ายก็กลืนลงไป

"วันนี้ข้านำความคิดเหล่านี้มาพูด ก็เพื่อที่จะปรึกษาหารือกับพวกเจ้าสักหน่อย หากพวกเจ้ามีข้อคิดเห็นอะไรก็สามารถพูดออกมาได้"

"เรื่องของสำนักท่านประมุขตัดสินใจเพียงผู้เดียวได้ กระหม่อมจะไม่พูดอะไรมาก"เพ้ยจิ่วชวนกล่าว

เมื่อก่อนเรื่องเกี่ยวกับการพัฒนาของสำนัก นางจะออกคำสั่งลงมาเสมอ และไม่เคยปรึกษาหารือกับพวกเขาในลักษณะเช่นนี้มาก่อน

"ข้าถือว่าพวกเจ้าเป็นพี่น้องของข้า แน่นอนว่าต้องคิดถึงความรู้สึกของพวกเจ้าด้วย"เซี่ยจินอานกล่าว

ทันทีที่คำเหล่านี้พูดออกมา ทำให้เพ้ยจิ่วชวนกับอีกคนตกใจพร้อมกัน

พี่น้อง...

"หากพวกข้าไม่เห็นด้วย แล้วประมุขท่านจะทำเช่นไร?"กงซุนหนันเสียนถามอย่างประหลาดใจ

"...งั้นข้าก็คิดหาวิธีอื่นต่อ?"

หลังจากตั้งแต่ไปช่วยพวกเขาที่สนามประหารแล้ว ประมุขก็ดูเมตตาและใจดีกว่าเดิมมาก

เมื่อก่อนประมุขนั้นดูเย็นชา ทำเรื่องและตัดสินใจใดๆต่างก็ตัดสินใจเพียงผู้เดียว ไม่เคยฟังพวกเขาพูดเลยแม้แต่สักคำ

ประมุขคนปัจจุบันกลับเมตตาและใจดีแถมยังยิ้มเป็นและเล่นกับพวกเขา และตอนนี้ยังถือพวกเขาเป็นพี่น้องกันอีก

เซี่ยจินอานรู้ว่าสิ่งที่เขาพูดในวันนี้นั้นทำให้พวกเขาตกใจมาก ดังนั้นนางก็ไม่บังคับพวกเขาและพูดว่า:"พวกเจ้าคิดดูดีๆ ข้าไปตรวจดูโรงหมอของข้าหน่อย"

พูดจบก็หันหลังเดินจากไป

กงซุนหนันเสียนมองดูเซี่ยจินอานที่จากไปอย่างอิสระ พึมพำว่า:"แปลกจริงๆเลย"

เพ้ยจิ่วชวนยืนขึ้นมา กลับไปข้างๆเตาหลอมต่อ หยิบเหล็กเนื้อดีชิ้นหนึ่งขึ้นมาแล้วสังเกต"แปลกอย่างไร?"

กงซุนหนันเสียนเอามือเท้าคางและกล่าวว่า:"เรื่องที่ท่านประมุขทำให้ข้าซาบซึ้งนั้นน้อยมาก เจ้าก็รู้ว่าตอนนั้นข้าโดนประมุขหลอกมาที่สำนักนี้ เซ็นสัญญาไว้สิบปีและตอนนี้ก็ได้ห้าปีแล้ว ในห้าปีที่ผ่านมาความประทับใจที่ข้ามีต่อประมุขนั้น ก็คือฆาตกรผู้เย็นชาที่ชอบหลอกลวงข้าอยู่เสมอ! ความสัมพันธ์ระหว่างพวกข้านั้นเป็นเพียงความสัมพันธ์เจ้านายกับลูกน้องเท่านั้น"

"บอกตามตรง ในตอนแรกที่พวกข้าโดนไอ้ฮ่องเต้สารเลวนั้นจับไป ข้าไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าประมุขจะมาช่วยพวกข้า"