ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 274

มือของเพ้ยจิ่วชวนที่จับเหล็กเนื้อดีไว้หยุดไปสักพัก

อย่าว่าแต่เขาไม่เคยคิดเลย เขาเองก็ไม่เคยคิดเหมือนกัน

เขานึกว่าพวกเขาจะตายอยู่ในกิโยตีน

"ข้ายิ่งนึกไม่ถึงเลยว่าประมุขเคยพูดคำว่า‘ยามมีชีวิตไม่ได้อยู่ร่วมกันยามตายขอฝังด้วยกัน’เมื่อไหร่ หลังจากเรื่องผ่านไปข้ายังไปถามจื่อโม่โดยเฉพาะ จื่อโม่กลับพูดอย่างมั่นใจว่าประมุขไม่เคยพูด ด้วยความจำอันเป็นเลิศดั่งจื่อโม่แล้ว หากเขาบอกว่าไม่มี งั้นก็ต้องไม่เคยพูดแน่นอน"

"เจ้าไม่รู้วันนั้นประมุขกระโดดขึ้นมาที่กิโยตีนอย่างไม่ลังเลเลย ในใจข้านั้นซาบซึ้งเพียงใด!ถึงกับขจัดอคติทั้งหมดของข้าที่มีต่อประมุขในอดีต!"

"แม้แต่เรื่องที่นางเฉยเมยต่อข้าตอนข้าบาดเจ็บสาหัส ข้ายังไม่ถือสากับนางอีกเลย!"

กงซุนหนันเสียนพูดอย่างหยุดไม่ได้ และพูดความยอดเยี่ยมน่าประทับใจเกียวกับการกระทำของเซี่ยจินอานในเมื่อก่อน

ตัวอย่างเช่น เมื่อก่อนเซี่ยจินอานเพิกเฉยต่อเขาที่ถูกปกคลุมไปด้วยเลือดอย่างไรและใช้วิธีที่เหี้ยมโหมดมาลงโทษผู้ที่กระทำผิด และใช้วิธีหลอกลวงเงินจากเขาได้อย่างไร

ตอนนี้สถานการณ์ในสำนักเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกันเช่นนี้ ก็เกี่ยวข้องกับฝีมือที่เหี้ยมโหดของนาง

"โธ่เอ๊ย เมื่อก่อนข้าเข้าใจผิดประมุขมามากเกินไปแล้วจริง"กงซุนหนันเสียนถอนหายใจลึกด้วยความหดหู่

จากนั้นเขาก็หย่อนกำลังลง นำแขนข้างหนึ่งวางไว้บนโต๊ะ เอนหัวลงนอนทับแขนแล้วแขนอีกข้างหนึ่งก็เขียนๆวาดๆที่บนโต๊ะอย่างหดหู่

เมื่อเพ้ยจิ่วชวนฟังคำพูดของกงซุนหนันเสียนจบ คนทั้งคนก็ยืนนิ่งอยู่ที่เดิมและไม่ขยับเขยื้อน

ในพวกเขาสี่คนนี้ เขารู้จักกับเซี่ยจินอานมานานที่สุด

ตอนนั้นสำนักซื่ออิ่งพึ่งก่อตั้งขึ้นมาและยังไม่มีชื่อเสียงใดๆ

ตอนนั้นเขายังคงเป็นคนที่ไปไหนมาไหนได้อย่างอิสระ และความสนใจสูงสุดของเขาในทุกๆวันก็คือการศึกษาอาวุธ

บังเอิญไปพบกับเซี่ยจินอานที่อายุสิบเอ็ด สิบสองปีนั้น

เซี่ยจินอานในตอนนั้นบนใบหน้านั้นเต็มไปด้วยภาวะซึมเศร้าและบรรยากาศอึมครึม และดวงตาของนางนั้นเย็นชาอย่างยิ่ง เฉพาะเวลาฆ่าคนเท่านั้นที่จะมีความตื่นเต้นและกระหายเลือดปรากฏในดวงตาของนาง