ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 275

เพ้ยจิ่วชวนเอาเหล็กเนื้อดีในมือวางกลับที่เดิม "หากทำให้พี่น้องของสำนักสามารถใช้ชีวิตอยู่ในปฐพีนี้ด้วยความซื่อสัตย์สุจริตได้จริง ก็ย่อมไม่เลวนัก"

เพียงแต่ว่าพวกเขาทั้งหมดนั้นต่างก็ชินกับการใช้ชีวิตที่อันตรายเช่นนี้แล้ว จู่ๆก็จะให้พวกเขากลับใจเลิกทำความชั่ว มันก็คงต้องเสียน้ำลายพูดอยู่นานพอสมควร

"ก็ได้ งั้นข้าใช้นกพิราบสื่อสารนำข่าวในวันนี้ส่งให้พี่หลานจิ่นและจื่อโม่"

"อืม"

สำหรับการคาดเดาของทั้งสองและการที่จะสืบตัวตนของนางนั้น เซี่ยจินอานยังไม่รู้ นางเดินไปที่โรงหมอโดยตรง

เนื่องจากร้านทั้งสองจำเป็นต้องทุบผนังให้กลายเป็นห้องใหญ่ และปรับปรุงตกแต่งใหม่ กระบวนการทำก็ใหญ่โต แต่เพราะเซี่ยจินอานเร่งรีบ ดังนั้นจึงจ้างช่างไม้เพิ่ม ตอนนี้เซี่ยจินอานยืนอยู่หน้าร้านทั้งสอง กลับไม่มีที่ที่จะเข้าไปนั่งพักได้เลย

คนงานข้างในยุ่งมาก เซี่ยจินอานรักษาประตูติดกันของร้านค้าไว้ ประตูหนึ่งสำหรับทางเข้าและอีกประตูหนึ่งสำหรับทางออก

ตู้ยาในร้านขายยาเดิมก็ยังไม่ได้ถูกรื้อถอนออก และถูกเก็บรักษาไว้ บันไดเก็บไว้เพียงอันเดียวของร้านขายยาอันนั้น ส่วนร้านแป้งชาดเดิมนั้นก็ถูกรื้อออกไปโดยตรง และสถานที่แต่ละที่ก็ใกล้เสร็จสิ้นเรียบร้อยแล้ว

เซี่ยจินอานมองดูความคืบหน้าของงานตกแต่ง และคาดว่าน่าจะแล้วเสร็จในวันพรุ่งนี้ หากนางซื้อเครื่องยามาปรับปรุงร้านทั้งร้านดีๆละก็ วันมะรืนก็จะสามารถเปิดร้านได้ตามปกติแล้ว

เซี่ยจินอานออกมาจากในร้าน ทันใดนั้นก็มีคนตะโกนออกมาคำหนึ่งว่า"ระวัง!"

จากนั้นนางก็รู้สึกว่าตัวเองถูกดึงเข้าสู่อ้อมแขนอันแข็งแกร่งและอบอุ่น คนคนนั้นพานางหมุนไปครึ่งวงกลม จากนั้นยกขาขึ้นแล้วเตะไปอากาศในด้านข้าง

และสุดท้ายก็มีเสียงดัง "ปัง" เป็นเสียงแผ่นไม้ที่แตกกระจายไปทั่ว

ความร้อนจากหน้าอกทำให้ใบหน้าของนางร้อนและก็ผลักคนคนนั้นออกไป

"เจ้า เจ้ามาอยู่ที่นี้ได้อย่างไร?"เซี่ยจินอานพูดอย่างอึดอัด

เหลือบดูขี้เลื่อยบนพื้น เงยหน้ามองขึ้นไปที่ท่อนไม้ที่หายไปบนหลังคา และก็เข้าใจ

นี่เกือบจะโดนทุบหัวแตกเบ่งบานเลยสินะ

หยุนฝู้เฉินมองดูคนตรงหน้าที่มีความตกใจและกลัวเล็กน้อย กำลังจะตอบ ก็มีคนอื่นมาขัดคำพูดของเขา

"คุณหนูเซี่ย ท่านเป็นอะไรหรือไม่!ท่อนไม้นี้เพิ่งวางบนหลังคา ยังไม่มั่นคง ใครจะไปรู้ว่าก็เกิดเรื่องเช่นนี้พอดีเลย"หัวหน้าคนงานที่รับผิดชอบเรื่องนี้ รีบออกมากล่าวขอโทษทันที

ถึงเซี่ยจินอานจะไม่เป็นอะไร แต่ยังไงมันก็เป็นอุบัติเหตุ หากมีคนอื่นมาแล้วไม่มีคนอื่นช่วย งั้นก็ต้องแย่แน่ๆเลย

"ข้าไม่เป็นไร แต่พวกเจ้าควรติดป้ายเตือนไว้ตรงนี้หนึ่งป้าย เพื่อป้องกันไม่ให้คนอื่นเดินเข้าไปในเขตที่อันตราย และอีกอย่างบนหลังคามีแผ่นไม้ที่ยังไม่ได้ทำให้มั่นคง พวกเจ้าไม่มีคนเฝ้าดูอยู่ด้านบนเหรอ?"

หัวหน้าคนงานทำสีหน้าลำบากใจ "เป็นเพราะข้าคิดไม่รอบคอบเอง"

"จำไว้ให้เป็นบทเรียน"เซี่ยจินอานทิ้งคำนี้ไว้แล้วก็หันหลังเดินจากไป

หยุนฝู้เฉินเดินตามหลังไป"ข้ามีเรื่องจะคุยกับเจ้า"

เซี่ยจินอานหยุดฝีเท้า "เรื่องอะไร?"

อาจเป็นเพราะวันนี้หยุนฝู้เฉินไม่สมควรที่จะออกบ้าน กำลังจะพูด ก็ถูกอีกเสียงหนึ่งขัดจังหวะไปอีก

"ท่านอ๋อง!"มีเสียงดีใจหนึ่งดังมา

เซี่ยจินอานทั้งสองหันมองไปพร้อมๆกัน และเห็นว่าคนที่มานั้นนางสวมชุดแพรลอยคลื่นน้ำที่เย็บปักถักร้อยลายเกล็ดด้านเดียวสีฟ้าอ่อนจากหางโจว ข้างนอกใส่ด้วยเสื้อกั๊กไร้แขนรอยดอกไม้สีฟ้าแก่ เสื้อด้านล่างไสวไปมาเบาๆ มันเป้นกระโปงสีเหลืองนวล ใบหูติดต่างหูหอย บนผมประดับประดาด้วยไข่มุกเม็ดเล็กๆ คนทั้งคนดูงดงามหรูหรายิ่งนัก