ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 279

เมื่อเห็นคนเข้ามาในหมู่บ้านเล็กๆที่ทรุดโทรมนี้ เด็กๆเหล่านี้จึงนอนดูอยู่ตรงหน้าประตูด้วยความประหลาดใจ ในใจก็กังวลเหลือเกิน

ก่อนหน้านี้ก็มีคนอื่นเคยมาก่อน คนเหล่านั้นมาก็จะพาบางคนในนี้ไป และผู้ที่ถูกพาไปก็ไม่เคยกลับมาอีกเลย

พี่ชายโตและพี่สาวโตบอกว่า ต่อไปเมื่อเห็นคนเหล่านี้มาอีกก็ให้ซ่อนตัวเอาไว้

แต่พวกเขาก็อดอยากรู้อยากเห็นไม่ได้ตลอด

หยุนฝู้เฉินพาเซี่ยจินอานมายังห้องที่ทรุดโทรม ผลักประตูเดินเข้าไป ก็เห็นหญิงอายุสิบห้า สิบหกปีสามคนนั่งล้อมด้วยกัน มองหน้าพวกเขาด้วยความตื่นเต้น

แม้ว่าเสื้อผ้าที่เด็กผู้หญิงสามคนนี้สวมใส่นั้นจะไม่ได้ดีแถมยังมีปะซ่อม แต่กลับสะอาดและเรียบร้อยมาก

เซี่ยจินอานนึกถึงเด็กๆที่เคยพาไปที่โรงเรียนมาก่อน เสื้อผ้าของพวกเขาก็สะอาดเรียบร้อยดี คงเป็นเสื้อผ้าที่หยุนฝู้เฉินเตรียมใหม่ให้กับพวกเขา

เซี่ยจินอานคุยกับสามสาวคนไปสักพัก ส่วนมากก็คุยกันเรื่องเกี่ยวกับบ้านฉืออาน และได้รู้แล้วว่าทำไมเด็กอายุเท่าๆพวกเขานั้นไม่ออกไปจากบ้านฉืออาน

แม้ว่าราชสำนักมักจะแจกจ่ายอาหาร เครื่องนุ่งห่มต่างๆให้กับบ้านฉืออาน แม้ว่าจะมีเจ้าสัวค่อยบริจาคเงิน ให้ แต่ทั้งหมดก็กลับถูกขุนนางดูแลเรื่องนี้เอาไปหมด เงินที่แบ่งให้เด็กกำพร้าพวกนี้นั้นมีเพียงน้อยนิดและไม่เพียงพอสำหรับที่พวกเขาจะใช้ชีวิตเลย

เด็กกำพร้าเช่นพวกเขา พึ่งพาอาศัยกันมาตั้งแต่เด็กจึงมีความสัมพันธ์ที่ดีกันมาก เด็กที่โตแล้วก็รู้จักออกไปทำงานแล้ว เลยแอบออกไปหาเงินและพอหาเงินได้ก็จะแอบซื้อของให้เด็กคนอื่นๆที่อยู่ในบ้านฉืออาน

เด็กผู้หญิงเหล่านี้ที่โตแล้วก็หางานทำไม่ได้ ดังนั้นจึงต้องอยู่ดูแลเด็กที่มีอายุน้อยอยู่ที่นี้

รักและดูแลเช่นนี้เป็นเวลานาน ก็เป็นเพียง น้ำน้อยย่อมแพ้ไฟ

เซี่ยจินอานถอนหายใจลึกๆ

นี่ก็คือคนที่ถูกกดขี่ในการเมืองที่ทุจริต

ทำให้คนรู้สึกสงสาร

"ข้าขอฆ่าไอ้ฮ่องเต้สารเลวนี้ทิ้งได้หรือไม่?"เซี่ยจินอานพูดอย่างโกรธเคือง