ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 279

เมื่อเห็นคนเข้ามาในหมู่บ้านเล็กๆที่ทรุดโทรมนี้ เด็กๆเหล่านี้จึงนอนดูอยู่ตรงหน้าประตูด้วยความประหลาดใจ ในใจก็กังวลเหลือเกิน

ก่อนหน้านี้ก็มีคนอื่นเคยมาก่อน คนเหล่านั้นมาก็จะพาบางคนในนี้ไป และผู้ที่ถูกพาไปก็ไม่เคยกลับมาอีกเลย

พี่ชายโตและพี่สาวโตบอกว่า ต่อไปเมื่อเห็นคนเหล่านี้มาอีกก็ให้ซ่อนตัวเอาไว้

แต่พวกเขาก็อดอยากรู้อยากเห็นไม่ได้ตลอด

หยุนฝู้เฉินพาเซี่ยจินอานมายังห้องที่ทรุดโทรม ผลักประตูเดินเข้าไป ก็เห็นหญิงอายุสิบห้า สิบหกปีสามคนนั่งล้อมด้วยกัน มองหน้าพวกเขาด้วยความตื่นเต้น

แม้ว่าเสื้อผ้าที่เด็กผู้หญิงสามคนนี้สวมใส่นั้นจะไม่ได้ดีแถมยังมีปะซ่อม แต่กลับสะอาดและเรียบร้อยมาก

เซี่ยจินอานนึกถึงเด็กๆที่เคยพาไปที่โรงเรียนมาก่อน เสื้อผ้าของพวกเขาก็สะอาดเรียบร้อยดี คงเป็นเสื้อผ้าที่หยุนฝู้เฉินเตรียมใหม่ให้กับพวกเขา

เซี่ยจินอานคุยกับสามสาวคนไปสักพัก ส่วนมากก็คุยกันเรื่องเกี่ยวกับบ้านฉืออาน และได้รู้แล้วว่าทำไมเด็กอายุเท่าๆพวกเขานั้นไม่ออกไปจากบ้านฉืออาน

แม้ว่าราชสำนักมักจะแจกจ่ายอาหาร เครื่องนุ่งห่มต่างๆให้กับบ้านฉืออาน แม้ว่าจะมีเจ้าสัวค่อยบริจาคเงิน ให้ แต่ทั้งหมดก็กลับถูกขุนนางดูแลเรื่องนี้เอาไปหมด เงินที่แบ่งให้เด็กกำพร้าพวกนี้นั้นมีเพียงน้อยนิดและไม่เพียงพอสำหรับที่พวกเขาจะใช้ชีวิตเลย

เด็กกำพร้าเช่นพวกเขา พึ่งพาอาศัยกันมาตั้งแต่เด็กจึงมีความสัมพันธ์ที่ดีกันมาก เด็กที่โตแล้วก็รู้จักออกไปทำงานแล้ว เลยแอบออกไปหาเงินและพอหาเงินได้ก็จะแอบซื้อของให้เด็กคนอื่นๆที่อยู่ในบ้านฉืออาน

เด็กผู้หญิงเหล่านี้ที่โตแล้วก็หางานทำไม่ได้ ดังนั้นจึงต้องอยู่ดูแลเด็กที่มีอายุน้อยอยู่ที่นี้

รักและดูแลเช่นนี้เป็นเวลานาน ก็เป็นเพียง น้ำน้อยย่อมแพ้ไฟ

เซี่ยจินอานถอนหายใจลึกๆ

นี่ก็คือคนที่ถูกกดขี่ในการเมืองที่ทุจริต

ทำให้คนรู้สึกสงสาร

"ข้าขอฆ่าไอ้ฮ่องเต้สารเลวนี้ทิ้งได้หรือไม่?"เซี่ยจินอานพูดอย่างโกรธเคือง

หยุนฝู้เฉินส่ายหัวเล็กน้อย "ไท่จื่อในปัจจุบันนี้ยิ่งยากที่จะแบกรับภาระหน้าที่ที่หนักเช่นนี้"

แม้ว่าบางสิ่งบางอย่างที่หยุนเทียนยิ่นทำนั้นมันทำให้คนน่าขยะแขยงจริง แต่แนวทางการปกครองนั้นก็ถือว่ายังใช้ได้ ไม่เช่นนั้นก็คงไม่ได้เป็นฝ่าบาทมาเวลานานหลายปี

เซี่ยจินอานพูดกับหญิงสาวสามคนนั้นว่า:"พวกเจ้าช่วยรวบรวมเด็กทั้งหมดมาที่นี่ เดี๋ยวข้าจะช่วยพวกเขาตรวจร่างกายดู"

นี่เป็นเพียงสิ่งที่นางสามารถทำได้ในตอนนี้

หญิงสาวสามคนนี้ก็วิ่งออกไปอย่างรวดเร็วและพาเด็กๆทั้งหมดมาที่ฝั่งนี้

เซี่ยจินอานผิวปาก จากนั้นก็มีร่างสีแดงเข้มลงมา นี่คือคนที่มู่หลานจิ่นเอาไว้ข้างกายนาง หลังจากที่นางเกือบได้รับบาดเจ็บจากเซี่ยยิวหราน ชื่อว่าเจี่ยยี เพื่อปกป้องความปลอดภัยของนาง

ตอนโดนไม้ทุบนั้น คนคนนี้อยู่ไกลเกินจึงไม่ทันได้ปรากฏตัวมาช่วยนาง

ในเวลานี้เขาคุกเข่าข้างหนึ่งในลักษณะที่เคารพ "ประมุข"

"ไปเตรียมกระดาษ หมึก พู่กัน และแท่นฝนหมึกมาให้ข้าหนึ่งชุด"

"ขอรับ"จากนั้นก็หันหลังจากไป มาเร็วไปเร็วจริงๆเลยนะเนี่ย

เซี่ยจินอานหันมองหยุนฝู้เฉินและถามว่า:"ราชวงศ์ฉีสุ้นมีบ้านฉืออานทั้งหมดสิบสามแห่งใช่หรือไม่?"

หยุนฝู้เฉินพยักหน้า "ข้าได้ส่งคนไปที่จังหวัดอื่นเพื่อตรวจสอบข่าวของบ้านฉืออานนั้นแล้ว"

"ใต้เท้าฝ่าละอองพระบาทยังเช่นนี้ ที่อื่นยิ่งไม่ต้องพูดถึง"

"ก็มิใช่ทั้งหมด"หยุนฝู้เฉินกล่าว

เซี่ยจินอานรู้สึกสับสนเล็กน้อยเมื่อได้ยิน แต่เมื่อนึกดีๆก็จริง

หากผู้ว่าจังหวัดในจังหวัดเหล่านั้นเป็นข้าหลวงที่ซื่อตรงและซื่อสัตย์จริง ไม่ต้องมองสีหน้าของผู้มีอำนาจก็สามารถปกป้องพวกเขาได้

ระหว่างการสนทนา เด็กๆก็มารวมตัวกันในลานเล็กๆแห่งนี้แล้ว และคนที่ตัวโตหน่อยก็ยืนรักษาระเบียบ อยู่ข้างๆ เซี่ยจินอานย้ายโต๊ะไปในลานเลยทีเดียวและจัดวางเก้าอี้สองสามตัว เจี่ยยีก็ซื้อกระดาษและหมึกมาวางไว้บนโต๊ะแล้วก็ซ่อนตัว