ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 281

"ไม่ต้องแล้ว"เซี่ยจินอานปฏิเสธอย่างสุภาพ"ดึกแล้ว พวกเรากลับกันเถอะ"

"อืม"

ในเมื่อนางไม่ยอม แน่นอนว่าหยุนฝู้เฉินเองก็ไม่บังคับ

หลังจากที่ทั้งสองกลับถึงเมืองหลวงนั้นก็เป็นยามห้ายแล้ว คงเป็นเพราะอากาศหนาวเย็น กลางคืนจึงไม่มีคนอยากออกไป คนบนตลาดในเมืองหลวงนี้น้อยจนน่าสงสาร และเสียงของล้อรถม้าหมุนจึงดังเป็นพิเศษ

หลังจากถึงหน้าประตูจวนแม่ทัพ เซี่ยจินอานก็กระโดดลงจากรถม้าอย่างง่ายดายและโบกมือให้กับคนที่นั่งอยู่ในเกี้ยว:"ไว้เจอกัน ท่านอ๋อง"

จากนั้นก็หันหลังเดินเข้าไปในจวนแม่ทัพอย่างไม่อาลัยอาวรณ์เลย

หยุนฝู้เฉินนั่งในรถม้าแล้วเปิดม่านบนเกี้ยว มองดูร่างที่สดใสนั้น มุมปากก็มีรอยยิ้มจางๆ

แปลกจังเลย ผู้หญิงคนนี้ชอบทำให้อารมณ์เขาดีอยู่เสมอเลย

ระบบอัพเลเวลแล้ว เซี่ยจินอานเดินไปอย่างมีความสุขและตื่นเต้นจนร้องเพลง

"วันนี้เอ่ยวันนี้ เป็นวันดีๆของข้า อัพสิ อัพสิ ระบบน้อยของข้า~"

ก้าวเข้าไปในเรือนจินซีพร้อมกับร้องเพลง เมื่อมองดูแสงไฟที่สว่างจ้าที่หน้าประตูลาน เซี่ยจินอานก็หยุดเดินและเลิกคิ้ว บรรยากาศเช่นนี้ไม่ปกตินี่นา!

จากนั้นเท้าอีกข้างหนึ่งก็ก้าวเข้าไปในลาน จากนั้นก็หันหลังเดินไปที่ห้องตัวเอง แต่เมื่อเขาหันหลังกลับ เห็นบางอย่างที่ไม่เหมือนเดิม

ในลานมีสาวใช้สองคนคุกเข่าอยู่บนพื้น ส่วนสาวใช้และบ่าวรับใช้ชายที่เหลือก็ยืนตัวสั่นอยู่ข้างๆ ซูหลานกับซูหยาวทั้งสองคนกลับยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชน

พอเห็นเซี่ยจินอานก็รีบเดินเข้าหาทันที

"คุณหนู ในที่สุดท่านก็กลับมาสักที"

เซี่ยจินอานยิ้มจางๆ "นี่เริ่มเคลื่อนไหวแล้วเหรอ?"

"ใช้เจ้าค่ะ คุณหนูนี่ช่างคาดการได้อย่างยอดเยี่ยมจริงๆเลยเจ้าค่ะ"ซูหลานชมเชยอย่างไม่ปิดบัง

ตั้งแต่เกิดความอาฆาตแค้นกับเซี่ยยิวหรานและเซี่ยยู่หลินแล้ว เซี่ยจินอานก็คาดเดาได้แล้วว่าสองคนนี้จะต้องมาแก้แค้นแน่นอน ดังนั้นจึงบอกซูหลานและซูหยาวทั้งสองคนว่าให้คอยสังเกตการเคลื่อนไหวในลานนี้

หากมีผู้ต้องสงสัยก็ควบคุมตัวไว้โดยตรงเลย

ไม่คิดว่าวันนี้ก็เคลื่อนไหวแล้ว

เซี่ยจินอานเดินไปหาสาวใช้สองคนที่คุกเข่าอยู่บนพื้นอย่างใจเย็น พอเห็นหน้าทั้งสองคนอย่างชัดเจนแล้ว ในใจก็รู้สึกมีความสุขยิ่งนัก

คนรู้จักการทั้งนั้นเลยแท้ๆ นี่ไม่ใช่ชิงหลานพวกนางทั้งสองคนรึ?

"ใครเป็นคนสั่งให้พวกเจ้าทำ?"

สาวใช้ทั้งสองคุกเข่าตัวสั่นอยู่บนพื้น แต่กลับไม่กล้าพูดอะไรสักคำ

เซี่ยจินอานก็ไม่ได้รู้สึกแปลกใจ ยืนอยู่ตรงหน้าทั้งสองและมองพวกเขา กล่าวอย่างแผ่วเบาว่า:"ไม่

พูดก็ไม่เป็นไร สั่งสอนสักหน่อยก็ได้แล้ว"

เสียงนั้นเบามาก ทั้งไร้ความหมายและพลัง แต่กลับทำให้รู้สึกหลังเย็น

จากนั้นก็หันมองซูหลานและกล่าวว่า "เอาเก้าอี้มาให้ข้าตัวหนึ่ง เมล็ดทานตะวันอะไรพวกนั้นก็สามารถเอามาหน่อย ข้าเชิญพวกเจ้าดูว่าอะไรคือละครที่ ตายทั้งเป็น"

น้ำเสียงจงใจเน้นย้ำ"ตายทั้งเป็น"สี่คำนี้ และเข้าไปในใจของทุกคนในลานนี้

ซูหลานก็หาเก้าอี้ตัวหนึ่งมาให้เซี่ยจินอานได้จริง แต่เมล็ดทานตะวันก็ไม่ต้องล่ะ เพราะในลานนี้ก็ไม่มีจริง

เซี่ยจินอานนั่งลงบนเก้าอี้ เอามือเท้าคางอย่างเกียจคร้าน: "ไม่รู้ว่าพวกเจ้าใจโตหรือว่าข้าถือมีดไม่ไหวแล้ว ความคิดใดก็กล้ามาลงที่ข้า"

จากนั้นก็ผิวปากเบาๆไปครั้งหนึ่ง เจี่ยยีก็ลงมาจากเงาของต้นไม้ที่อยู่ไม่ไกลนั้น

"บอกพวกเขาหน่อยสิว่า ก่อนหน้านี้ข้าเคยลงโทษคนในสำนักกันอย่างไร"

เดิมทีเซี่ยจินอานอยากให้เจี่ยยีร่วมมือเล่นละครฉากหนึ่งกับนาง ทำลายกลไกป้องกันตัวเองทางจิตของสาวใช้ทั้งสองเพื่อให้ได้ข่าวที่ตนต้องการ

แต่คิดไม่ถึงว่าเจี่ยยีจะพูดเกี่ยวกับเรื่องที่เจ้าของร่างเก่าลงโทษผู้ใต้บังคับบัญชาอย่างจริงจัง!

ทำให้ทุกคนในลานนี้หวาดกลัวไปไม่น้อย!