ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 370

เมื่อได้ยินประโยคนี้ เซี่ยจินอานก็ไม่ได้พูดอะไรมาก จากนั้นก็ถามชื่อพืชสมุนไพรพร้อมกับสรรพคุณของตัวยากับต้นพืชที่ตัวเองไม่เคยพบ จากนั้นก็ถูกซ่งจื่อเชียนพาเข้าไปข้างในเรือน

ในเรือนมีแต่ความโกลาหล ราวกับกำลังทะเลาะกันอยู่ คนกลุ่มหนึ่งเถียงกันไปมาจนหน้าแดง!

ตั้งใจฟังอย่างละเอียด บางคนกำลังถกเถียงกันเรื่องสรรพคุณของตัวยา บางคนกำลังถกเถียงกันเรื่องการปรับปรุงสูตรยา และยังมีคนสูงอายุบางคนที่กำลังตำหนิคนอายุน้อย...

อย่างไรก็ตามมันดูยุ่งเหยิงไปหมด ไม่มีร่องรอยความอบอุ่นที่เป็นรูปลักษณ์ของแพทย์เลย

เซี่ยจินอานเข้ามาแล้วแต่คนเหล่านี้ราวกับมองไม่เห็น และก็ไม่ได้แบ่งความสนใจมาให้นางสักนิด ซ่งจื่อเชียนเกาศีรษะอย่างขออภัย"พวกเขาก็เป็นเช่นนี้แหละ ทันทีที่เข้าสู่สภาวะก็จะไม่รับรู้เรื่องภายนอกอีก นอกเสียจากจะมีการเรียกพบด่วน แต่การเรียกพบด่วนก็มีน้อยครั้งมาก ส่วนมากหมอหลวงฉีจะเป็นคนเข้างาน"

พูดถึงหมอหลวงฉี สีหน้าของซ่งจื่อเชียนมีอาการพูดยากเล็กน้อย ในสำนักหมอหลวงคนๆนี้มีทักษะทางการแพทย์อยู่ในระดับกลางเท่านั้น แต่คนในสำนักหมอหลวงเหล่านี้หลงใหลการคิดค้นเกี่ยวกับตัวยา น้อยครั้งนักที่จะออกไปรักษาคนอื่น ปล่อยโอกาสให้หมอหลวงฉี ไปรักษาตามจวนขุนนางต่างๆอย่างกระตือรือร้น คำที่ว่าเป็นอันดับหนึ่งของสำนักหมอหลวงจึงได้ถูกแพร่กระจายออกไปอย่างนั้น

อีกอย่างเขาก็รู้ว่าเซี่ยจินอานกับฉีเซียวเซียวคนนั้นมีปัญหากันเล็กน้อย ใจเขายังกังวลเซี่ยจินอานจะมีอคติกับสำนักหมอหลวงเพราะความสัมพันธ์ระหว่างพ่อลูกของสองคนนั้นเสียอีก

เซี่ยจินอานมองคนเหล่านี้ สายตาแสดงอาการคิดถึง

สิ่งนี้ทำให้นางคิดถึงภาพตอนที่เคยทำการทดลองยา นางโต้เถียงอย่างดุเดือดกับคนที่เป็นนักวิจัยยาเหมือนกันเพราะผลลัพธ์ที่ได้ต่างกัน

ราวกับความฝันจริงๆ

"คนเหล่านี้ดูน่ารักดี"เซี่ยจินอานกล่าวยิ้มๆ

หืม?? น่ารัก?? ใช้คำนี้มาเปรียบเปรยคนในสำนักหมอหลวงมันเหมาะสมแล้วหรือ?

ซ่งจื่อเชียนมึนงงเล็กน้อย แต่เมื่อสังเกตดีๆ ก็มีความน่ารักจริงๆ

"หลังปู่ของข้าดูสูตรยาของท่านแล้ว ก็อยากพบท่าน" ซ่งจื่อเชียนกล่าว

เซี่ยจินอานตอบรับ ตามซ่งจื่อเชียนไปที่ห้องห้องหนึ่งโดยตรง ห้องนี้เหมือนห้องยาเล็กๆ รอบข้างมีแต่ตู้แสดงยา เมื่อดูชื่อสมุนไพรต่างๆที่ติดอยู่บนตู้ แทบจะมียาสมุนไพรครบทุกอย่าง ตรงกลางห้องมีเพียงโต๊ะใบหนึ่ง ตรงกลางโต๊ะวางตำรายา กระดาษ หมึก ปากกา และหินหมึกไว้