ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 386

เมื่อคิดสิ่งนี้ ในหัวสมองของเขานั้นมีแต่รอยยิ้มของนาง และภาพตอนที่นางปกป้องเขา

ไม่นานเขาก็เริ่มตระหนักได้ว่าอารมณ์ของเขานั้นแปรปรวนยิ่งนัก ดังนั้นจึงพยายามยับยั้งตัวเอง

และคิดในใจว่าห้ามโมโห โมโหแล้วจะทำร้ายโดนเซี่ยจินอาน

ดังนั้นเขาค่อยๆสงบลง และแสงสีแดงในดวงตาของเขาก็ค่อยๆจางหายไป

เว่ยฉางยางหยุดชั่วคราวเมื่อเขาสังเกตเห็นความแปลกประหลาดของเขา ครุ่นคิดไปสักพักและไม่ได้พูดอะไร

เซี่ยจินอานเห็นหยุนฝู้เฉินกลับมาเป็นปกติสักที ก็ถอนหายใจและพูดว่า:"ไม่เป็นไรแล้ว"

จากนั้นก็ใช้ระบบสแกนทั่วร่างกายของหยุนฝู้เฉิน และหลังจากแน่ใจว่าร่างกายของเขาไม่มีอาการอื่น ในใจก็สบายไปไม่น้อย

หลังจากหยุนฝู้เฉินสงบลง และรู้ว่าตัวเองไม่สามารถพูดโน้มน้าวเซี่ยจินอานได้ ดังนั้นจึงพูดว่า:"ข้าก็จะดูโรคที่นี่"

เซี่ยจินอานกล่าวว่า:"......ท่านจะดูโรคอะไร?"

"ข้ามีโรคอะไรเจ้าไม่รู้หรือ?" หยุนฝู้เฉินย้อนถาม

เซี่ยจินอาน: "... โรคจิต? "

สีหน้าของหยุนฝู้เฉินมืดครึ้ม

เซี่ยจินอานพูดอย่างไม่สนใจว่า:"เมื่อกี้ข้าตรวจดูแล้ว ร่างกายของท่านไม่มีอะไรผิดปกติ"

เว่ยฉางยางพูดแทรกอย่างเฉยชา:"หมอเซี่ย เมื่อกี้ท่านบอกว่าสามารถรักษาโรคของยางได้ เป็นเรื่องจริงเหรอ"

เขามองดูทั้งสองคนจีบกัน ในใจก็รู้สึกไม่พอใจเล็กน้อยอย่างอธิบายไม่ได้

เซี่ยจินอานค่อยนึกถึงเว่ยฉางยางและตอบว่า:"จริง แต่ว่าช่วงนี้ท่านคงต้องอาศัยอยู่ที่นี่"

นัยน์ตาคู่ที่เย็นชาของเว่ยฉางยางค่อยๆ ปรากฏความอบอุ่น ยิ้มและกล่าวว่า:"ได้"