ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 44

เซี่ยจินอานหันไปมองคนพูด ยังเป็นคนนำทีมคนเดิม

ไม่ต้องเดาก็รู้ว่านี่คือหัวหน้า

เซี่ยจินอานเดินมายืนตรงหน้าเขา และใช้ระบบสแกนดูหนึ่งรอบ จากนั้นยิ้มมีเลศนัยออกมา

คนรับใช้ชายโดนนางมองเยี่ยงนี้ รู้สึกเหมือนวัวสันหลังหวะหากยังทำกร่างต่อ "เจ้าหัวเราะอันใด?"

"หัวเราะเจ้าสิ" เซี่ยจินอานบอก "ข้าเห็นท่าทางเคร่งขรึมน่าเกรงขามของเจ้าแล้วคิดว่าจะสะอาดสักแค่ไหน ตอนนี้ดูแล้วก็แค่นี้เอง!"

คนรับใช้ชายผู้นี้คิดไม่ตกเช่นกันว่าเซี่ยจินอานกำลังพูดอะไร แต่ในเมื่อทำผิดแล้ว สีหน้าเลยร้อนตัวมาก

พูดจาก็จะตะกุกตะกักว่า "เจ้า เจ้าพูดจาซี้ซั้วอันใดกัน!"

"สหาย มีกลิ่นเท้าล่ะสิ! เจ้าอย่ามาปฏิเสธ ยามถอดรองเท้าทุกวันคนอื่นก็ได้กลิ่น เจ้ารู้หรือไม่กลิ่นเท้าก็เป็นโรคติดต่อเช่นกัน!"

"ทุกคนมองหน้ากันไปมา เรื่องนี้พวกเขาเองก็รู้เช่นกัน

แต่ในฐานะคนรับใช้ชายคนหนึ่งที่วิ่งวุ่นทำงานทุกวัน เท้ายังใส่รองเท้าที่อับชื้น นานวันไปก็เลยมีกลิ่นเท้า

สีหน้าคนรับใช้ชายอึดอัดลำบากใจ แต่ยังทำกร่างไม่ยอมแพ้ พูดเสียงต่ำว่า "เจ้าอย่ามาคิดเปลี่ยนเรื่อง!"

เซี่ยจินอานหัวเราะว่า "ข้ามิได้เปลี่ยนเรื่อง เจ้าลองคิดดู กลิ่นเท้าของเจ้าก็เป็นโรคติดต่อเช่นกัน! คนที่อยู่ร่วมห้องเดียวกับเจ้าก็จะติดโรคเช่นกัน! หนึ่งติดสอง สองติดสี่ คนในจวนอ๋องนี่มิติดโรคมีกลิ่นเท้าเหมือนเจ้าทุกคนรึ! กลางวันใส่รองเท้ามิเป็นอันใด! ถ้าถึงกลางคืน ทุกคนถอดรองเท้าเข้านอน มิต้องนอนดมกลิ่นเหม็นทั้งคืนรึ! แน่นอนว่าตัวเจ้าเหม็นเองมิเท่าไหร่ หากกลิ่นเหม็นนี้ลอยไปถึงเรือนของท่านอ๋อง เหม็นไปถึงท่านอ๋องนี่แย่แล้วนะ! งั้นเจ้าว่ามาสิว่าถึงเวลานั้นความผิดเจ้าคงมีมากแล้วใช่หรือไม่!"

เซี่ยจินอานพูดอย่างเอาจริงเอาจัง ราวกับเกิดขึ้นจริง ทำให้ทุกคนหลงเชื่อไม่น้อย

ประเด็นคือในสมองทุกคนยังมีภาพปรากฏขึ้น พร้อมใจกันถอยห่างคนรับใช้ชายนั่นหนึ่งก้าว