ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 5

หากเป็นแต่ก่อน พวกนางคงตวาดลั่นไปแล้ว แต่เพราะวันนี้เจ๋ออ๋องอยู่ด้วย พวกนางคงอยากจะฆ่ากู้ชูหน่วนให้ตายไปเสีย

กู้ชูหลันจงใจตำหนิเสียงเบา "ท่านพี่ เหตุใดท่านถึงได้แต่งตัวเช่นนี้อีกแล้ว ต่อหน้าเจ๋ออ๋อง ท่านจะทำอะไรตามใจเช่นนี้ไม่ได้ เจ๋ออ๋อง ท่านพี่เป็นเช่นนี้อยู่บ่อยๆ ขอท่านอย่าได้ถือโทษเลยนะเพคะ"

กู้ชูหน่วนกลอกตา

อีกแล้วอะไรเล่า?

เสียบริสุทธิ์แล้ว แต่นางยังมีหน้ามาเกาะแกะเจ๋ออ๋องอีก ไม่รู้ว่าไปเอาความมั่นใจมาจากไหน

"น้องสาว เจ้าก็พูดเสีย เพราะรู้ว่าเจ๋ออ๋องจะเสด็จ ข้าถึงได้ตั้งใจแต่งตัว พวกเจ้าดูชุดข้าสิ สวยหรือไม่"

สวย?

ทุกคนอยากจะสำรอก

"เจ๋ออ๋อง พวกเราก็ถึงวัยเป็นฝั่งเป็นฝาแล้ว เมื่อไหร่ท่านถึงจะมาสู่ขอข้าอย่างเป็นทางการที่บ้านสักที"

กู้ชูหน่วนกระแซะเข้าไปใกล้เจ๋ออ๋อง จงใจแสร้งล้มเซ ผ้าคลุมบนใบหน้าปลิวไปตามลม เผยใบหน้าแสนอัปลักษณ์อันน่าเกลียดน่ากลัวให้เจ๋ออ๋องได้เห็นเต็มตา

เจ๋ออ๋องตกใจจนถอยกรูไปหลายก้าว หัวใจเต้นถี่รัว

นั่นมันใบหน้าอัปลักษณ์แบบใดกัน บนหน้าเป็นหลุมเป็นบ่อ ไม่ว่าจะแนวตั้งแนวขวางก็มีแต่ตุ่มหนองเล็กใหญ่เต็มไปหมด ไร้ซึ่งพื้นที่ว่าง

และที่น่าขยะแขยงที่สุดก็คือ นางฉาบแป้งหนาเตอะและชาดสีสดบนตุ่มหนอง เหมือนผีไม่มีผิด

เมื่อเห็นใบหน้านั้น เจ๋ออ๋องเกือบอ้วกออกมา บนใบหน้าหล่อเหลาที่สำรวมมาตลอดมีแต่ความรังเกียจ

"กู้ชูหน่วน ข้าขอบอกเจ้าเลยว่า หากข้าจะสู่ขอผู้ใดนั้นคงไม่ใช่เจ้า ข้าจะไปขอราชโอการจากฮ่องเต้ ให้การหมั้นหมายของเราสองเป็นโมฆะ จากนี้ไปเจ้าอย่าได้รังควานข้าอีก"

"การหมั้นหมายของเราฮ่องเต้พระองค์ก่อนเป็นผู้พระราชทาน เกรงว่าฮ่องเต้จะไม่มีอำนาจยกเลิกการหมั้นหมายนี้ เจ๋ออ๋อง ข้าว่าเราสองคนก็ปล่อยไปเลยตามเลยเถอะ จะได้มิต้องลำบากตัวเอง"

แต่ไหนแต่ไรนางนั้นไม่สู้คน ยามพบเขายังไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้า ทว่ายามนี้กลับพูดจาเย่อหยิ่ง เจ๋ออ๋องโมโหจนสั่นไปทั้งตัว

นางหญิงอัปลักษณ์นี่ นางคิดจะกัดเรื่องการหมั้นหมายครั้งนี้ไม่ปล่อยเลยหรือ?

"เจ้ารอรับราชโองการยกเลิกการหมั้นได้เลย"

เจ๋ออ๋องหน้าดำคล้ำเครียด สะบัดแขนเสื้อเดินจากไป ปล่อยให้คนที่เหลืออ้าปากตาค้าง

กู้ชูฉิงรีบตามติด เอ่ยฉอเลาะ "เจ๋ออ๋องเพคะ ข้าเองก็คิดว่าท่านพี่ไม่คู่ควรกับท่าน ข้าเห็นด้วยหากท่านจะยกเลิกการหมั้นหมาย"

กู้ชูหลันเสแสร้งยิ้มเอ่ย "ท่านพี่ แม้เจ๋ออ๋องจะไม่แต่งงานกับท่าน ท่านอย่าได้เศร้าใจไปเลย ด้วยอำนาจของตระกูลเรา ต่อให้ท่านจะขี้เหร่ไปสักหน่อย แต่ก็ยังมีคนมากมายอยากสู่ขอท่าน"

กู้ชูหน่วนนั่งลงบนตั่ง หยิบองุ่นบนโต๊ะขึ้นมา ก่อนจะกินอย่างเอร็ดอร่อย ปากก็เอ่ยประโยคหนึ่งออกมาอย่างไม่แยแส

"ใช่แล้ว ต่อให้เจ๋ออ๋องจะไม่แต่งงานกับข้า เขาก็คงไม่แต่งงานกับเจ้าเช่นกัน และแน่นอนว่าตระกูลขุนนางสูงศักดิ์เหล่านั้นก็ยิ่งไม่มีทางมาสู่ขอลูกสาวสายรองที่เสียบริสุทธิ์แล้วมาเป็นภรรยาเช่นกัน "

"เจ้า..."

กู้ชูหลันโกรธจนหน้าดำหน้าแดง

ท่านพ่อย้ำแล้วว่าให้ปิดเรื่องที่นางเสียบริสุทธิ์แล้วเป็นความลับ แต่นางกลับพูดออกมาต่อหน้าท่านชายเซียว จากนี้ไปนางจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?

กู้ชูหน่วนเพิ่งรู้ตัว ตะเบ็งเสียงดัง "โอ๊ะ ข้าเกือบลืมไปแล้ว ท่านพ่อบอกว่าห้ามพูดเรื่องที่เจ้าเริงรมกับบ่าวรับใช้ ไม่เช่นนั้นวันหน้าเจ้าจะขายไม่ออก วางใจเถิด ข้าไม่พูดแน่นอน เรื่องที่เจ้าเริงรมกับบ่าวหลายคนในคราเดียวก็ยิ่งไม่มีทางพูดแน่"

เซียวอวี่เชียนเอ่ยเสียงตกตะลึง "ว่าอย่างไรนะ เริงรมกับบ่าวหลายคนในคราวเดียว? จริงรึ? โลดโผนเกินไปแล้ว"

กู้ชูหลันโกรธจนสั่นไปทั้งตัว นางไม่กล้าแต่แม้จะมองสีหน้าตกตะลึงแกมเหน็บแนมของเซียวอวี่เชียน

"กู้ชูหน่วน แค้นระหว่างเรา สักวันหนึ่งข้าจะคิดบัญชีทบตันทบดอก คอยดูเถอะ"

"วางใจเถิด ข้าจำได้อยู่แล้ว เจ้าเองก็อย่าลืมว่าตัวเองเสียบริสุทธิ์แล้ว อย่าได้คิดตะเกียกตะกายชุบตัวเป็นหงส์ มิเช่นนั้นวันหน้าจะไม่เหลือแม้แต่ชีวิต"

กู้ชูหลันกระทืบเท้า เดินตึงตังออกไป

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน