ชายาร้ายที่ไม่ได้รัก นิยาย บท 1

กลางดึกยามจื่ออันเงียบสงบ ภายในตำหนักใหญ่ของผู้เป็นเจ้าของจวนร่างใหญ่แข็งแรงหายใจหอบต่ำ ทั้งยังมีอาการสะลึมสะลือในขณะที่มือปลดเปลื้องอาภรณ์ของคนตรงข้ามอย่างบ้าคลั่ง

สตรีนางหนึ่งถูกจับกรอกยาปลุกกำหนัดโดยไม่อาจขัดขืน ชุดแต่งงานสีแดงสดถูกสลัดออกโดยไม่ไยดี ไร้การคล้องแขนดื่มสุราอวยพร ไร้ซึ่งการเปิดผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวอย่างที่ควรจะเป็น อากาศภายนอกหนาวจัดทว่าคนที่มาร่วมงานยังมิยอมไปไหน ยังได้ยินเสียงผู้คนร่ำสุราร้องเพลงบรรเลงดนตรีอย่างมีความสุข

ผ้าสีแดงถูกประดับทั่วทั้งจวนภายนอกเรือนผู้คนเริงสำราญ ภายในเรือนหอกลับกำลังเดือดพล่าน อ๋องเจ็ดเต๋อลู่หานปลดผ้าคาดเอวของตนเองออกโยนทิ้งลงข้างเตียงด้วยมือสั่นเทา ท่าทางเร่งร้อนคล้ายคนกำลังจะขาดใจ

ผิวพรรณขาวผ่องรูปร่างงดงามยวนตา ใบหน้าประดุจเทพเซียนที่ลงมาจุติจากสวรรค์ ในยามที่เขามองนางด้วยสายตาหื่นกระหายนั้นเมิ่งลี่เฟยกลับไม่ร้อนรนเลยแม้แต่น้อย ใบหน้าราบเรียบไร้ความเขินอาย ไร้แววยินดี คล้ายกับว่าเต๋อลู่หานที่กำลังย่ำยีนางอยู่ในตอนนี้เป็นเพียงแค่ท่อนไม้ท่อนหนึ่ง

นางได้ยินเสียงหัวเราะหยัน สองมือใหญ่กดข่มร่างของนางเอาไว้ ลมหายใจของเขาเป่ารดเรือนร่างของนาง เพลิงราคะในกายลุกโชนเผาไหม้ให้ภายในกายเดือดพล่าน

เต๋อลู่หานเห็นแล้วว่ารอยยิ้มเย็นชาของสตรีผู้นั้นพลันเกิดขึ้นที่มุมปาก เมื่อเขาแยกขาของนางออกแล้วชำแรกร่างกายใหญ่โตเข้ามา ในเมื่อนางต้องการเขาก็จะทรมานนางให้รู้จักคำว่าอยู่ไม่สู้ตาย

เมิ่งลี่เฟยรู้สึกเจ็บแสบ มิได้มีความรักใคร่ มิได้มีการเล้าโลม มีเพียงความป่าเถื่อนและจุมพิตที่หนักหน่วงจนริมฝีปากของนางแตกยับ ในยามที่เขาก้มลงมาขบกัดครั้งแล้วครั้งเล่า

เสียงขู่คำรามพลันดังขึ้น

"พระชายาคงไม่อยากตายดีสินะ จึงกล้าหาญวางยาข้าเช่นนี้ ทำกรรมใดไว้ก็ให้ผลกรรมนั้นคืนสนองเถิด"

เขาบดอัดร่างกายรุนแรงยิ่งขึ้นสะโพกซอยไม่ยั้งกระทั่งเกิดเสียงดังสนั่น เขากัดลำคอขาวผ่องเมิ่งลี่เฟยเจ็บปวดทว่ากลับแหงนใบหน้ารับด้วยความหยิ่งทะนง

สัมผัสของเต๋อลู่หานรุนแรงยิ่ง ขอแค่เขาได้รับการปลดปล่อยหัวใจแข็งกระด้าง ไม่คิดปรานีนางเลยแม้แต่น้อยในขณะที่เมิ่งลี่เฟยได้แต่อดกลั้นเมื่อรู้สึกเจ็บปวดที่ราวกับร่างกายกำลังแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ ข่มกลั้นความรู้สึกนี้เอาไว้เพื่อไม่ให้เขาเห็นว่านางกำลังอ่อนแอเพียงใด

เหงื่อของนางเปียกชื้นเต็มตัว บุรุษผู้นี้แม้ว่าวาจาจะเผ็ดร้อน กลับไม่อาจละจากร่างกายของนางได้เลยแม้แต่น้อย เขาเลื่อนริมฝีปากลงมา กัดเข้าที่ลำคอขาวผ่องท่าทางราวกับสุนัขป่าที่กำลังขย้ำเหยื่อ ทั้งดูดกินทั้งกลืนด้วยความกระหาย

เสียงหายใจของคนทั้งคู่หอบรุนแรงขึ้น ในขณะที่เมิ่งลี่เฟยรู้สึกคล้ายจะไม่อาจอดทนได้อีกต่อไป แท่งหยกของเขาใหญ่โตเกินไป แม้ว่านางจะเตรียมพร้อมอย่างเต็มที่ก็ยังเจ็บปวดอยู่จนเกินทนไหว

"อ๊ะ เจ็บ"

สุดท้ายแล้วนางก็อดที่จะร้องออกมาไม่ได้

บุรุษผู้นั้นคล้ายจะสติหลุดลอยเมื่อสตรีนางนี้เปล่งเสียงออกมา เสียงของนางหวานใสดุจจักจั่นในเดือนหงาย หวานยิ่งกว่าน้ำผึ้งเดือนห้าที่ทำให้คนเคลิบเคลิ้มอยากลิ้มลอง

ดวงตากลมโตของนางเบิกกว้างเมื่อริมฝีปากคู่นั้นครอบครองที่ปทุมถันอันหวงแหน สิบเจ็ดปีที่ผ่านมาจุดนี้นางจากบ่าวข้างกายที่ปรนนิบัติยามอาบน้ำแล้ว ไม่เคยมีสักคนที่จะได้ยลและล่วงล้ำ

ความรู้สึกแปลกใหม่กับสัมผัสจากริมฝีปากทำให้นางคล้ายจะล่องลอย ปลายถันของนางเปียกชุ่มยามที่เขาอ้าปากรวบดูดตวัดเลีย นิ้วมือร้อนจัดบีบเขี่ยยอดถัน

"อื้ม ไม่คิดว่าจะดีเพียงนี้"

นางได้ยินเสียงดูดเลียชัดเจน ใบหน้าแดงก่ำรู้สึกคล้ายตนเองเป็นสตรีที่ไร้ยางอายยิ่งนัก เขาขยับท่อนล่าง ปากรวบดูดสองเต้าสลับไปมาคล้ายจะหลงใหลจุดนี้ไปเสียแล้ว

"ใหญ่โตยิ่งนัก กินอร่อยยิ่งนัก คนชั่วช้าเช่นเจ้าไม่สมควรได้รับร่างกายที่งดงามเพียงนี้"

เสียงกระซิบหยาบคาย ยิ่งทำให้อารมณ์ของคนเดือดพล่าน

"ใช่ ข้าชั่วช้าแล้วอย่างไร ท่านมิใช่พระสวามีของข้าหรือ"

"ข้ามิใช่สามีของเจ้าแม้แต่น้อย ในใจอย่างไรก็ไม่ใช่อย่าได้เพ้อฝันถึงเรื่องนี้อีก"

น้ำเสียงนี้เต็มไปด้วยไฟโทสะ กระซิบต่ำแหบพร่า

"อย่างไรฐานะพระชายาของข้าท่านก็มิอาจปฏิเสธได้"

กระแสเสียงของนางเองก็เต็มไปด้วยความชิงชังอย่างเปิดเผย แม้ว่าจะอยู่ในอ้อมกอดของเขา แม้ว่าเขาจะไม่ยอมปล่อยปากจากการละเลียดดูดกลืนปทุมถัน แต่วาจากลับเผ็ดร้อนชิงชังตรงกันข้ามยิ่งนัก

"เจ้าอย่าหวังว่าจะได้สิ่งที่เจ้าต้องการ ไม่มีทาง"

ริมฝีปากอุ่นร้อนบดเบียดดูดเลียลงมาถึงหน้าท้องแบนราบ แล้วลากลิ้นเลียขึ้นไปจนถึงเต้าถันคู่งามอีกครา ริมฝีปากร้อนรุ่มถูไถที่ปลายถัน สร้างความรัญจวนให้นางเสียวซ่าน

สถานะในจวนนี้ของนางต้องยิ่งใหญ่และปลอดภัย นางรู้ดีว่าเขาชิงชังสกุลของนางเพียงใด นางมิใช่ยอดหญิงในดวงใจของเขา คนผู้นี้เคยสาปส่งนางอยู่หลายคราและแสดงความชิงชังรังเกียจอย่างเปิดเผย การแต่งเข้าจวนของเขาแม้ว่าจะอยู่ในฐานะพระชายา แต่จะมีประโยชน์อันใดหากเขาไม่เคยแตะต้องร่างกาย

นางยังคงคิดเอาตัวรอด อย่างน้อยต้องมีบุตรชายสักคนเพื่อคงสถานะอันสูงส่งนี้เอาไว้ เรื่องแผนการวางยาอ๋องเจ็ดในคืนแต่งงานจึงเกิดขึ้น