ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 20

ตอนที่20โลกนี้ไม่มีของได้มาง่ายๆหรอก

สิ่งแวดล้อมแปลกหน้าสำหรับเด็กชายแล้วไม่รู้สึกหวาดกลัวเลยสักนิด บางทีการมีชีวิตที่น่าเวทนามาเกินพอจึงไม่ได้ทำให้เขาตื่นตระหนกเลย

ไม่รู้เพราะเหตุใดหลินซินเยียนรู้สึกจุกที่กลางอก แม้ว่าทั้งร่างของเด็กจะเปรอะเปื้อนไปด้วยสิ่งสกปรกแต่นางก็ค่อยๆเอื้อมมือไปดึงเขาเข้ามาในอกของตนเองอย่างอ่อนโยน

ในช่วงเวลานั้นดวงตาที่เมินเฉยของเด็กชายก็ได้สะท้อนความประหลาดใจออกมา

“น้องชาย ข้าหาเจ้าพบแล้ว”หลินซินเยียนกอดและเอามือลูบหัวของเขาอีก มือหนึ่งก็ตบหลังเขาเบาๆ“ไม่ว่าเมื่อก่อนได้ทุกข์ทรมานแค่ไหนแต่ไม่เป็นไรแล้วต่อไปพี่จะดูแลเจ้าเอง”

เด็กชายเงยหน้าขึ้นมาอย่างงุนงงจ้องมองนาง ตาไม่กระพริบราวกับคิดว่านางมีแผนการร้ายอะไร จากนั้นเขาก็ผลักนางคล้ายกับคิดอยากจะผลักนางออกไป

“อย่ากลัวไปเลยข้าไม่ทำร้ายเจ้า”หลินซินเยียนจับมือของเขาเบาๆ จากนั้นก็จูงมือเขาเดินเข้าไปในอี้ก่วน“พวกเราไปอาบน้ำก่อนจากนั้นก็ค่อยเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ให้เจ้า”

เด็กชายแสดงความหวาดระแวงจากใบหน้าของเขา หลินซินเยียนเห็นความดูถูกเหยียดหยามออกมาจากเขาอย่างไม่ต้องสงสัย เขาไม่ได้ปิดบังความเมินเฉยที่มีต่อนางเลยสักนิด

ในโลกนี้ไม่มีอะไรที่กินฟรีอยู่ฟรี เขาจึงไม่เชื่อว่าจะมีคนแปลกหน้ามาทำดีกับตนเอง

เด็กชายสะบัดมือของนางออกและจ้องไปที่นาง

“นี่...”หลินซินเยียนถอนหายใจแล้วก็จูงมือของเขาต่อไป แต่ครั้งนี้ได้ใช้แรงเล็กน้อย

ครั้งนี้เด็กชายไม่ได้ขัดขืนอะไรแต่หลินซินเยียนรู้ดีว่าที่เขาไม่ขัดขืนไม่ใช่ว่าเขายอมรับความหวังดี เพราะเขาเคยอยู่ในสภาพเช่นนั้นมาก่อน ในที่แห่งนี้เขาจึงไม่คิดที่จะทำให้ใครโกรธเคืองจนทำให้ตนเองต้องถูกเฆี่ยนตีเช่นนั้น เขาจึงระมัดระวังทุกฝีก้าว

ห้องพักของหลินซินเยียนอยู่ในมุมด้านหลังของอี้ก่วน ในห้องไม่ใหญ่มาก ภายในมีเตียงสะอาดสองเตียงตรงกลางห้องมีโต๊ะกลมเล็กตั้งอยู่ บนโต๊ะมีอ่างอาบน้ำที่มีน้ำร้อนเต็มอ่าง ไอน้ำที่ลอยฟุ้งไปทั่วห้องในฤดูหนาวเพียงแค่มองก็รู้สึกอบอุ่นอย่างมาก

เด็กชายยืนอยู่หน้าประตูไม่กล้าเข้าไปในห้อง บนตัวของเขาสวมเพียงผ้าที่ปะติดกันเป็นเสื้อชั้นเดียว เมื่อลมหนาวพัดมาทำให้เขารู้สึกหนาวสั่นไปทั้งตัว

หลินซินเยียนยิ้มและพาเขาเข้าไปในห้อง จากนั้นก็ปิดประตูเพื่อกั้นไม่ให้ลมหนาวเข้ามาในห้อง“มา ข้าจะอาบน้ำให้เจ้า”

เด็กชายตกใจจนก้าวถอยหลังไปยืนชิดขอบประตู เขาก้มหน้าลง มือที่มีโคลนแห้งติดอยู่เมื่อไปโดนขอบประตูโคลนแห้งนั้นก็แตกกลายเป็นฝุ่นร่วงสู่พื้น สายตาของเขายิ่งดูมัวหมองจึงก้มหน้าต่ำลง

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวอาบน้ำก็สะอาดแล้ว”หลินซินเยียนแสร้งทำเป็นไม่เห็นสถานการณ์ที่น่าอึดอัดนี้จึงพาเขาไปที่อ่างอาบน้ำจากนั้นก็ยื่นมือไปถอดเสื้อผ้าของเขา

“อย่า...”เด็กชายพูดเสียงแหบออกมา มือจับที่คอเสื้อของตนเองไม่ยอมปล่อย ดวงตาคู่นั้นได้แสดงถึงความดื้อรั้น