ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 492

ตอนที่ 492 บทสรุปครั้งยิ่งใหญ่ (สอง)

ท่ามกลางความมืดสลัว ราวกับว่ามีแสงพาดผ่านจากบริเวณสายตา โสตหู มีเสียงบาดแก้วหูดัง “โคร้งเคร้ง” กับอีกเสียงที่ดัง “ปัง” ขึ้นในเวลาเดียวกัน เสมือนว่าอาวุธแหลมคมเสียบทะลุแทรกเข้าผิวหนังก็ไม่ปาน และประดุจกระสุนฝังเข้าในร่างกายนุษย์ ต่อให้ไม่ได้มองเห็นด้วยตา แต่ยังสามารถรับรู้ได้ถึงฉากนองเลือด

“ผู้หญิงของข้า ข้าจะปกป้องด้วยตัวเอง”

น้ำเสียงอันแสนคุ้นเคย โทนเสียงอันแสนคุ้นชิน ก็ดังทะลุเข้าโสตหูของหลินซีนเยียนในฉับพลัน นางเปิดเปลือกตาอย่างเร่งรีบ และก็ได้เห็นคนที่พริ้มพรายคนนั้นจริงๆ

นางไม่ได้เอ่ยคำ ทำเพียงจ้องเขาอย่างนิ่งงัน แววตาลุกโชน ราวกับนึกอยากมองทะลุผ่านร่างกายของเขาก็ไม่ปาน

“เป็นอะไรเล่า เจ้าจำข้าไม่ได้แล้ว?” มุมปากของโม่จื่อเฟิงกระตุกรอยยิ้มบางเบา คำเรียกขานก็เปลี่ยนจากอ๋องเป็นข้าไปแล้ว

หลินซีนเยียนยังคงจ้องเขาแน่นิ่งอย่างโง่เง่า บนใบหน้าไม่มีการแสดงออกเลยแม้เพียงสักนิด มีเพียงแววตาที่ทอประกายวิบวับมากขึ้นเรื่อยๆ

โม่จื่อเฟิงสวมชุดสีดำยาว ในมือถือดาบยาวเล่มหนึ่ง ปลายดาบยังคงมีเลือดสดหยดติ๋งๆ ลงเบื้องล่าง บริเวณเท้าของเขา คือหรงเย่ที่นอนจมกองเลือดอยู่ สีหน้าก่อนตายของหรงเย่คือความตระหนกและความเหลือเชื่อ ส่วนด้านหลังกายของเขา มีเสี่ยวหลงยืนอยู่ เสี่ยวหลงถือปืนพกเอาไว้ ปากกระบอกปืนยังคงมีเขม่าควันสีขาวจางๆ อยู่

“สตรี ดูพอแล้วหรือยัง” โม่จื่อเฟิงทอดถอนใจ ยื่นมือออก ดึงเอาหัวไหล่ของหลินซีนเยียนเบาๆ ให้นางโถมเข้าสู่อ้อมอก

แผงอกอันแสนคุ้นเคย กลิ่นหอมคละคลุ้งอันคุ้นชิน เสียงอัตราการเต้นหัวใจอันคุ้นเคย ทำให้หลินซีนเยียนค่อยๆ ควานหาสติกลับมาจากความงงงวย ริมปากของนางขยับ มีคำถามมากมาย มีคำอีกมากมายที่อยากเอ่ย ทว่าเมื่อปริปาก กลับเอ่ยอะไรออกมาไม่ได้เลย นางทำเพียงก้มหน้าให้น้ำตาไหลอาบแก้ม ครู่ต่อมา นางก็เขย่งปลายเท้าขึ้นไปกัดปลายคางของโม่จื่อเฟิง

“ผู้หญิงสมควรตาย พอเจอหน้าก็กัดข้าเชียวหรือ” โม่จื่อเฟิงสบถต่ำ ทว่าบนใบหน้ากลับเปื้อนยิ้ม ในรอยยิ้มนั้น คือความทะนุถนอมและพึงพอใจ

หลินซีนเยียนกลับไม่ผละปาก ยังกัดเอาเป็นเอาตาย จนกระทั่งปลายลิ้นคละคลุ้ง นางจึงค่อยๆ ผละปล่อยคางของเขาอย่างไม่ใคร่เต็มใจนัก

โม่จื่อเฟิงกลับยิ้มอย่างเจิดจรัสมากขึ้นเรื่อยๆ นางเพิ่งจะผละปาก นิ้วมือของเขาก็กุมปลายคางของนาง พลางกล่าวเสียงต่ำ “เจ้ากัดพอแล้ว ข้ายังไม่ได้ทำ...”

เสียงเพิ่งสิ้นสุด ปากของโม่จื่อเฟิงก็ครอบครองบนเรียวปากของหลินซีนเยียน เพียงแต่ การกระทำของเขาที่ดูเหมือนรุนแรงป่าเถื่อน ความเป็นจริงแล้วกลับอ่อนโยนดุจธารา เขานึกอยากใช้เรี่ยวแรงกลืนกินนางเข้ากลางท้อง ทว่ากลับทำใจใช้แรงแม้แต่นิดไม่ได้เลย เกรงว่าการกระทำอันรุนแรงแม้แต่นิดเดียวอาจจะทำให้นางบาดเจ็บได้

ทั้งสองสอดประสานกันท่ามกลางหมอกหนาอยู่อย่างนั้น กลิ่นคาวเลือดรอบบริเวณราวกับสลายกลายเป็นบรรยากาศอันแสนพิศวงที่ดุนอยู่ พวกเขาลืมเลือนทุกอย่างรอบด้าน ทำเพียงด่ำดิ่งลงสู่ท่ามกลางความปรีติยินดีที่ได้พบกันอีกครั้ง

ขอบตาของเสี่ยวหลงรื้นชุ่ม เขาที่ยังไม่ทันเป็นฝั่งฝา เอียงหน้าออกอย่างค่อนข้างเหนียมอาย