ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 497

ตอนที่ 497 บทสรุปครั้งยิ่งใหญ่ (เจ็ด) (อวสาน)

“ตายแล้ว” ต่อหน้าความเป็นความตาย ภาษาวิลิศมาหราอันงดงามก็ล้วนเห็นชัดว่าซีดขาวไร้แรง หลินซีนเยียนไม่รู้ว่าควรจะพูดอย่างไร สุดท้ายก็ใช้ถ้อยคำอันเรียบง่ายกล่าวเรื่องราวทั้งหมด

อู๋อี้กำหมัดแน่นอย่างเอาตาย ราวกับว่ารับความจริงข้อนี้ไม่ได้ สีหน้าเปลี่ยนจากขาวเป็นดำ และเปลี่ยนจากดำเป็นขาวอีกครั้ง จนท้ายที่สุด ทำเพียงถามอย่างติดขัด “ตายอย่างไร แค้นชำระหมดแล้ว?”

หลินซีนเยียนลังเลเล็กน้อย ท้ายสุดก็พยักหน้า “ชำระแล้ว คนของศาลาความลับแห่งสวรรค์ล้วนตายกันหมด”

ในส่วนเรื่องตอนสุดท้ายของโม่จื่อเฟิงและเซียวฝาน นางเลือกจะไม่พูด ไฉนนางต้องลากอู๋อี้มาลุยธารด้วยกันเล่า พวกเขาล้วนเป็นคนที่นางห่วงใย เช่นนั้นทุกอย่างนี้ล้วนให้นางแบกรับภาระเองก็พอแล้ว บทลงทัณฑ์แห่งความสำนึกผิดก็ดี การแก้แค้นของพระเจ้าก็ดี ปล่อยให้นางเป็นรับเองคนเดียว ดีหรือไม่

อู๋อี้ทอดถอนใจยาวเฮือกหนึ่ง สักพักใหญ่ล้วนไม่ได้เอ่ยคำอีก

เป็นหมิงเช่อที่ร้อนรนทนไม่ไหวแล้ว ประสานมือคารวะต่อโม่จื่อเฟิง พลางลากลำแขนของอู๋อี้หมายจะออกไป “ท่านอู๋ ตอนนี้เวลาของพวกเรากระชั้นชิดนัก มีอะไรอาลัยอาวรณ์ กลับไปนี้ข้าจะให้ทั้งประเทศเป่ยหมิงช่วยเจ้าจัดการ ตอนนี้พวกเราต้องรีบกลับเข้าเมืองโดยด่วนแล้ว!”

อู๋อี้เป็นบุรุษคนหนึ่ง ความคิดอ่านมักจะอยู่เหนือความรู้สึก ดังนั้นเขาจึงพยักหน้า กล่าวกำชับต่อหลินซีนเยียนสักสองสามประโยคแล้วจึงออกเดินทาง คราวนี้เขาจึงพยุงเอ้อร์ยาที่อยู่ด้านข้างหยัดกายขึ้น กล่าวกำชับ “เจ้าก็ไปปรนนิบัติคุณหนูของเจ้าเถิด ไม่ต้องตามข้าไปกลับไปหอเฟิงชานลู่แล้ว”

เอ้อร์ยามองหลินซีนเยียน และมองทางอู๋อี้ กลางแววตานั้นไม่บางอย่างที่ทำใจไม่ได้กำลังไหลเวียนอยู่

แทบจะชั่วขณะนั้น หลินซีนเยียนก็เข้าใจถึงแววตาของเอ้อร์ยา มุมปากของนางแย้มรอยยิ้มขึ้นอย่างอดไม่ได้ ยื่นมือไปลูบศีรษะของเอ้อร์ยา พลางกล่าว “อยากตามศิษย์พี่ไป ก็ไปเถิด ข้าอยู่นี่ไม่ต้องการเจ้าหรอก”

เด็กสาวแรกแย้มกับชายหนุ่มเย็นชา บางทีทั้งสองล้วนไม่ได้ตระหนักถึง มีบางสิ่งบางอย่างเปลี่ยนแปลงไปท่ามกลางความไม่รู้สึกตัวแล้วกระมัง

“คุณหนู เอ้อร์ยาเองก็มีหลายอย่างอยากพูดกับท่าน แต่ว่า ตอนนี้ไม่ใช่เวลา ท่านรอพวกเรากลับมา ดีหรือไม่ รอท่านชายจัดการเรื่องราวเรียบร้อยแล้ว ข้ากับท่านชายจะกลับมาหาท่านด้วยกัน” เอ้อร์ยากล่าวเช่นนี้ พลางรีบสาวเท้าเดินตามหลังของอู๋อี้

หลินซีนเยียนยืนอยู่ภายในสวน มองทั้งสามคนจากไป สายตาก็ทอดไปบนประตูสวนอันว่างเปล่าเนิ่นนานไม่ได้เรียกสายตาคืนมา จนกระทั่งลมเย็นพัดผ่าน นางสะบัดร้อนสะบัดหนาวเสร็จแล้วจึงหันหน้าไปเอ่ยถามกับโม่จื่อเฟิงอย่างไม่รู้ตัว “ท่านว่า เขาจะอยู่ด้วยกันกับเอ้อร์ยาหรือไม่”

ชั่วขณะนั้นโม่จื่อเฟิงมุ่นคิ้ว “พวกเขาจะอยู่ด้วยกันหรือไม่ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับข้า เอาล่ะ ค่ำคืนนี้ คนเจ้าก็เห็นแล้ว คำพูดก็ได้เอ่ยแล้ว พวกเราควรกลับไปนอนหลับได้แล้ว!”

เขากัดฟันพูดคำว่า นอนหลับ สองคำนี้อย่างหนัก จากนั้นก็ไม่ได้รอหลินซีนเยียนตอบสนองเลยสักนิด ตรงดิ่งรวบกอดนางกลับเข้าไปในห้อง

ราตรี เอ้อระเหยอ้อยอิ่ง ยังอีกยาวนาน

วันถัดมา สงครามระหว่างประเทศเป่ยหมิงและประเทศหนานเยว่เปิดฉากขึ้น

เสียงตะโกนและกรีดร้องดังลอยมาจากทั่วทุกมุมของเมืองชายแดนอย่างไม่หยุดหย่อน ประชาชนกลางเมืองล้วนหลีกเลี่ยงไม่ออกนอกเรือน ทว่าศึกครั้งนี้ก็รบกันอย่างค่อนข้างแปลกประหลาด ได้ยินเพียงเสียงแต่ไม่เห็นคน ประชาชนเองก็ใจหวาดหวั่นสั่นสะท้าน กลับพูดเหตุผลออกมาไม่ได้ กล่าวว่าไม่ได้รบกระมัง ล่างตึกเมือง มีทหารสองกองทัพฟาดฟันอาวุธกัน เพียงแต่จำนวนคนล้มตายประชาชนไม่รู้ว่าเท่านั้นเอง แต่ว่า คนตายไปแล้วเท่าไรพวกเขาก็ไม่ใยดี ขอเพียงไม่ได้ทำลายประตูเมือง คนของประเทศเป่ยหมิงไม่ได้บุกพังเข้ามา เรื่องอื่น ยังสำคัญอีกหรือ

โม่จื่อเฟิงพาหลินซีนเยียนมาพักอยู่ในเรือนพักแขกอย่างเงียบๆ แล้วหลายวัน เขาไม่พูด หลินซีนเยียนเองก็ไม่ถาม เพียงแต่เมื่อวันเวลาผ่านไปเรื่อยๆ นกพิราบส่งสาส์นภายในสวนก็ยิ่งทวีมากขึ้น นกส่งสาส์นเหล่านั้นบินมาจากทั่วสารทิศ นำตัวอีกษรและลายมือที่อ่านไม่เข้าใจมา งานทุกๆ วันของโม่จื่อเฟิง ก็คืออ่านจดหมายไม่หยุดหย่อน จากนั้นก็ตอบกลับ

จนกระทั่งวันที่เจ็ด นกพิราบส่สาส์นตัวหนึ่งบินมาจากทิศเหนือ เขาปลดจดหมายจากกล่องบนบริเวณขาของนกพิราบลงมา คลี่ออกอ่าน จากนั้นก็ยิ้ม

หลินซีนเยียนเอาเสื้อกันลมคลุมบนหัวไหล่ให้เขา เห็นว่าเขายิ้ม นางเองก็ยิ้มตาม “เรื่องราวสำเร็จแล้ว?”

“อืม สำเร็จแล้ว” โม่จื่อเฟิงพยักหน้า จากนั้นก็ลูบไล้กระหม่อมของนางและจุมพิตบนเรียวปากของนาง “หมิงเช่อได้ประสบความสำเร็จในการยึดครองบัลลังก์ประเทศเป่ยหมิงแล้ว กองกำลังของทั้งสามตระกูลหลักในประเทศเป่ยหมิงเองก็ถูกเขากวาดล้างหมดแล้วเช่นกัน”

“บัลลังก์ประเทศเป่ยหมิง? กองกำลังของสามตระกูลหลัก?” หลินซีนเยียนฉงนใจ

คราวนี้โม่จื่อเฟิงจึงหันไปกล่าวอธิบายต่อนาง “ใช่ เดิมทีหมิงเช่อเองก็เป็นเจ้าชายตกอับคนหนึ่ง แรกเริ่มเองก็เพราะการแทรกแซงอำนาจของทั้งสามตระกูลทำให้เขาที่เพิ่งกำเนิดก็สูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างและร่อนเร่อยู่ข้างนอก ดังนั้น เขาไม่เพียงแต่เดียดฉันท์ราชวงศ์ของประเทศเป่ยหมิงเขายังเกลียดชังคนของสามตระกูลหลักอีกด้วย จวบกับที่ข้าและเขามีเป้าหมายเดียวกัน เดิมทีข้ากับเขาวางแผนกันว่าจะรอไปอีกสองปี ทว่าเพราะเจ้า เจ้าช่างเป็นดวงแห่งเคราะห์ดีจริงๆ ทำให้แผนการของเราลุล่วงล่วงหน้าตั้งสองปี”

“ข้า?” หลินซีนเยียนกระตุกมุมปาก กล่าวพลางยิ้ม “ข้ามีความสามารถที่ยิ่งใหญ่เพียงนั้นเชียวหรือ”

โม่จื่อเฟิงกอดนางเข้าสู่อ้อมอก ก่อนทอดถอนใจ “ใช่สิ แม้แต่ข้าเองก็คิดไม่ถึง ผู้หญิงคนหนึ่งจะมีความสามารถอันยิ่งใหญ่ขนาดนี้ เพราะเจ้า อี้เซิงจึงได้ครอบครองแคว้นหมัน ดังนั้นมีความช่วยเหลือจากแคว้นหมัน แผนการของพวกเราจึงลุล่วงล่วงหน้า”

แคว้นหมัน อี้เซิง...

กลับกลายเป็นว่าเดิมทีเขาติดต่อกับอี้เซิงแล้ว ซ้ำยังแอบร่วมมือกับอี้เซิงอย่างลับๆ? นางเพียงแต่พาเหล่าบรรดาคนสำคัญของสามตระกูลหลักต้อมเข้าด้วยกัน ที่แท้ก็เกิดเรื่องราวตั้งมากมายขนาดนี้เชียวหรือ มิน่าเล่าตอนที่นางนำสามตระกูลหลักไปยังแหล่งที่มาสมบัติเกิงจีนจึงราบรื่นได้เพียงนั้น ที่แท้ รอบนอก พวกเขาแอบรวมพลังของทั้งสามประเทศเข้าด้วยกันอย่างลับๆ นี่เอง

ท่ามกลางหมอกควัน การมองเห็นของคนมีจำกัด แต่ไรมาล้วนทำได้เพียงมองเห็นเส้นแนวแห่งสวรรค์และโลก

หลินซีนเยียนโอบรัดเอวของโม่จื่อเฟิงเอาไว้ ในใจกลับบังเกิดความอบอุ่นที่ไม่เคยมีมาก่อน บางที ระหว่างโลกอันวุ่นวายใต้หล้าแห่งการเปลี่ยนแปลงของเมฆลม นางเป็นเพียงตัวละครเล็กๆ ที่จุดประกายพลังเพื่อส่งเสริม ทว่า ตอนที่ฝุ่นละอองร่วงโรยลง นางกับเขายังมีชีวิตรอด ก็ดีมากแล้ว ดียิ่งนัก

“ยังมี...” โม่จื่อเฟิงลังเล็กเล็กน้อย จึงค่อยๆ ปริปากเอ่ยอย่างเนิบนาบ “อินฉีหายสาบสูญแล้ว”

“หืม?” หลินซีนเยียนเงยหน้าขึ้นจากอ้อมอกเขาอย่างงงงวย ใช่แล้ว ในฐานะผู้นำการทำสงครามสองประเทศ คนของหมิงเช่อไปยึดอำนาจของประเทศเป่ยหมิงแล้ว เช่นนั้นคนของโม่จื่อเฟิงเล่า ไปจัดการอินฉีกับกองกำลังสามตระกูลหลักที่ยังหลงเหลืออยู่ในประเทศหนานเยว่?

“เมื่อครั้นทำสงครามกับท่านพ่อของเจ้า เขาหายสาบสูญไปแล้ว” โม่จื่อเฟิงกล่าวอย่างราบเรียบ