ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 691

ทันทีที่พนักงานจากไป มู่น่อนน่อนยังไม่ทันได้พูดอะไร เซียวชู่เหอก็ได้นั่งลงตรงด้านหน้าของมู่น่อนน่อน

เซียวชู่เหอจ้องมองเฉินมู่ไม่ละสายตา แววตาเป็นประกาย กล่าวด้วยสีหน้าที่ทั้งดีใจและตื่นเต้น “หนูชื่ออะไรจ๊ะ”

ในดวงตาของเฉินมู่เต็มไปด้วยความสงสัย สายตาจ้องมองมาที่ตัวของเซียวชู่เหอ แล้วตอบกลับเรียบร้อย “เฉินมู่ค่ะ”

“เฉินมู่” เซียวชู่เหอพึมพำกับตัวเอง ไม่รู้สองคำนั้นเป็นมู่ตัวไหน

แต่เซียวชู่เหอก็ไม่อยากจะรู้ว่าเป็นตัวอักษรสองคำไหน เธอยิ้มเบา ๆ พยายามทำตัวเองให้ดูเป็นคนเข้าถึงได้ง่าย “หนูเหมือนกับคุณพ่อมากเลย น่ารักมาก”

มู่น่อนน่อนมองเซียวชู่เหออย่างเย็นชา มีความรังเกียจมากถึงมากที่สุด

เซียวชู่เหอทำอย่างไรก็ไม่ยอมไปจากที่นี่ ถ้าเธอต้องการไล่เซียวชู่เหอออกไป คงต้องใช้คำพูดที่ไม่ดีกับเธอ

เธอไม่อยากแสดงสีหน้าที่ไม่ดีต่อหน้าเฉินมู่อีก และก็ไม่จำเป็นทำเช่นนั้นเพียงเพราะเซียวชู่เหอ

“ขอบคุณค่ะ” เฉินมู่ตอบขอบคุณอย่างเอ็นดู เธอจะสงบนิ่งเมื่ออยู่ต่อหน้าคนแปลกหน้า

มู่น่อนน่อนไม่พูดไม่จาใด ๆ  เฉินมู่หันมามองเธอด้วยความสงสัย ราวกับอยากรู้ว่าทำไมมู่น่อนน่อนถึงไม่พูดจา

มู่น่อนน่อนยิ้มแล้วหันไปกล่าวกับเฉินมู่ “ทานข้าวเถอะ”

จากนั้น เธอหันหน้ามามองเซียวชู่เหอ “หมายเลขโทรศัพท์คุณคืออะไร ฉันยังไม่มีเบอร์ติดต่อของคุณเลย”

เซียวชู่เหอชะงักงัน ถามขึ้นด้วยความไม่อยากจะเชื่อ “แกอยากได้หมายเลขโทรศัพท์ของแม่?”

“ใช่ ของคุณ” แม้ว่าตอนที่มู่น่อนน่อนพูดนั้นจะไม่แสดงอาการใด ๆ มองไม่ออกถึงความดีใจแม้แต่น้อย แต่เซียวชู่เหอนั้นกลับดูดีใจมากผิดปกติ

มู่น่อนน่อนต้องการหมายเลขโทรศัพท์ของเธอ เป็นเพราะเมื่อสักครู่เฉินมู่เรียกเธอว่าคุณยาย ดังนั้นมู่น่อนน่อนในที่สุดถึงได้คิดได้และยอมยุติบาดหมางกับเธอ?

“ได้ แกบอกหมายเลขแกมา แม่จะโทรหาแกเอง……” เซียวชู่เหอหยิบโทรศัพท์ขึ้น ตื่นเต้นจนนิ้วมือสั่น-เทา

มู่น่อนน่อนเหลือบมองโทรศัพท์ของตัวเองที่วางอยู่ข้าง ๆ แวบหนึ่ง แล้วกล่าวเบา ๆ “หมายเลขโทรศัพท์ฉันคุณไม่รู้เหรอ”

เธอเองก็เกิดความสงสัย เซียวชู่เหอจะไม่รู้หมายเลขของเธอได้อย่างไร

เซียวชู่เหอได้ยินเธอกล่าวเช่นนี้ จึงตบเข้าที่ศีรษะของตัวเองเบา ๆ “โอ๊ย ใช่สิ! แม่มีหมายเลขของแก แม่นี่เลอะเลือนใหญ่แล้ว”

มู่น่อนน่อนยิ้มอย่างเย็นชา ไม่ได้พูดกล่าวอะไร

ไม่นานเซียวชู่เหอก็หาหมายเลขโทรศัพท์ของมู่น่อนน่อนเจอ แล้วทำการโทรมาหาเธอ ยังเร่งเร้าให้มู่น่อนน่อนบันทึกหมายเลขไว้

มู่น่อนน่อนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาภายใต้สายตาของเซียวชู่เหอ แล้วหาหมายเลขโทรศัพท์ของเซียวชู่เหอเจอ จากนั้นพิมพ์ข้อความส่งออกไป

เซียวชู่เหอเห็นโทรศัพท์มีข้อความเด้งเข้ามา จึงตะลึงงันอยู่ครู่หนึ่ง มู่น่อนน่อนอยู่ตรงหน้าเธอ แล้วส่งข้อความให้เธอทำไม

เธอมองมู่น่อนน่อนด้วยความมึนงง “แกส่งข้อความมาให้แม่ทำไม……”

มู่น่อนน่อนพยักหน้าแล้วกล่าว “คุณดูแล้วก็จะรู้เอง

เซียวชู่เหอมองดูมู่น่อนน่อนอย่างลึกซึ้งครู่หนึ่ง เปิดออกแล้วดูข้อความที่มู่น่อนน่อนส่งมา

“อยากจะรู้ข่าวคราวของมู่หวั่นขี นับตั้งแต่ตอนนี้จนคุณจากไปก็อย่าได้พูดแม้แต่คำเดียว และห้ามแพร่งพรายเรื่องของเฉินมู่ออกไป ไม่อย่างนั้นก็รอเก็บศพมู่หวั่นขีได้เลย”

เซียวชู่เหอเห็นเนื้อหาของข้อความ สีหน้าก็เปลี่ยนเป็นขาวซีด “แกรู้……”

เห็นแววตาเตือนของมู่น่อนน่อน เซียวชู่เหอรีบปิดปากขึ้น และก็ไม่ได้พูดอะไรต่อไปอีก

เซียวชู่เหอก้มหน้า แล้วตอบข้อความกลับมู่น่อนน่อน “แกมีข่าวคราวของหวั่นขี?”