ฉันน่ะ...เศรษฐีนีตัวแม่จ้า นิยาย บท 11

เย่ชิงหลีตกตะลึง

จิ่นซาน ที่ที่เธอกับเขาอาศัยอยู่หลังแต่งงาน ครั้งหนึ่งเธอเคยคิดว่านั่นคือบ้านเธอ สถานที่ปลอดภัยของเธอ ตอนนี้คิดๆ ดูแล้วถึงได้รู้ว่าความคิดนี้มันน่าขำแค่ไหน

สบตาเด็ดเดี่ยวหนาวสะท้านของผู้ชาย เย่ชิงหลีก็หัวเราะเบาๆ ไม่ได้ตอบผู้ชายทันที แต่พูดขึ้นว่า “เมื่อกี้ฉางซินเอ๋อร์พูดอะไรกับนาย?”

ฉางซินเอ๋อร์

ตอนเธอเข้ามา ผู้หญิงคนนั้นออกไปจากที่นี่

ไม่รอให้ผู้ชายพูด ก็ได้ยินเย่ชิงหลีพูดต่อ “ตอนนี้นายกับเธอเป็นคู่หมั้นกัน จะให้ฉันไปเป็นเมียน้อยเหรอ?”

เธอยิ้มเยาะเย้ย อย่างพราวเสน่ห์และเหยียดหยาม

คู่หมั้นนะ!

ประกาศงานหมั้นเมื่อหนึ่งเดือนก่อน ตอนนี้ทั้งเมืองลี่เฉิงหมอกควันยังไม่จางหายไปในความร้อนแรงนี้...!

กลิ่นอายอันเลวร้ายของผู้ชายแต่เดิมที ตอนนี้ยิ่งแผ่ซ่านกลิ่นอายเย็นยะเยือกออกมาทั่วทั้งร่าง เหมือนตอนผู้หญิงคนนั้นต้องผ่าตัดด่วนเมื่อสามปีก่อน

รู้สึกได้ถึงกลิ่นอายแบบนี้ รอยยิ้มเย่ชิงหลีก็ยิ่งกว้างขึ้น “หรือจะบอกว่าคุณชายเผยอยากให้ฉันกลับไปที่นั่น มีลูกอีก เพื่อจะได้เจาะเลือดให้คุณฉาง...”

“พอแล้ว!”

ยังพูดไม่จบ สุดท้ายก็ถูกเผยจิ้นโม่ขัดจังหวะ

ผู้ชายมองเธอ ดวงตาแดงฉานสองข้าง

ไม่แน่ใจว่าโกรธหรือว่าเหตุผลอื่น

เย่ชิงหลีเห็นการเปลี่ยนแปลงในดวงตาผู้ชาย รอยยิ้มบนหน้าก็หุบอย่างสิ้นเชิง

ลุกขึ้น ดวงตาเต็มไปด้วยความเย็นชา

“ทำไม? พูดออกมาจากปากคนอื่น นายเองก็ไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่นายเคยทำว่ามันสุดจะทนแค่ไหนใช่ไหม?”

ในการแต่งงานครั้งนั้น จะมีใครน่ากลัวกว่าเขาอีก?

สามีภรรยา เป็นหนึ่งเดียวกัน!