ฉันน่ะ...เศรษฐีนีตัวแม่จ้า นิยาย บท 56

จนกระทั่งตอนเย็นเย่ชิงหลีถึงได้ตื่นขึ้นมา

ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่คนที่มีความระแวดระวังตัวสูงอย่างเธอ เริ่มสัมผัสได้ว่าภายในห้องนอนมีลมหายใจอื่นอยู่ จึงรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาทันที!

เมื่อเห็นเผยจิ้นโม่นั่งอ่านเอกสารอย่างจริงจังอยู่บนโซฟาสีน้ำเงินตัวเล็กของตัวเองอยู่ คิ้วก็ขมวดเข้าหากัน

“ทำไมนายถึงอยู่ที่นี่?” น้ำเสียงของเธอตึงเล็กน้อย!

อย่างไรเสีย แม้ว่าในตอนนั้นจะแต่งงานกับเผยจิ้นโม่ แต่ชายคนนี้ก็ใช้เวลาอยู่ในห้องเดียวกันกับเธอน้อยมาก

ดูเหมือนเขาจะมีความรับผิดชอบมาก!

เลิกงานตรงเวลาทุกวัน แทบจะใช้เวลาทั้งหมดที่จิ่นซาน แต่เขา...นอนในห้องรับแขกตลอด ส่วนลูกคนนั้นของพวกเขา...!

เรื่องราวในอดีต ไม่กล้านึกถึงมัน

ไม่มีใครรู้ ว่าในคืนนั้นเธอต้องทนรับความเจ็บปวดแบบไหน...!

ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นจากเอกสารมามองเธอ “ดูเหมือนว่าเธอจะดีขึ้นมากแล้ว!”

สีหน้า ก็ไม่ได้ซีดเหมือนก่อนหน้านี้

เย่ชิงหลีพลิกตัวลงจากเตียง

เหลือบมองเสื้อผ้าบนร่างกายของตัวเอง เป็นชุดที่ป้าเจิ้งเปลี่ยนให้แล้ว แล้วหันไปมองนาฬิกากระต่ายตั้งโต๊ะที่อยู่บนหัวเตียง เป็นเวลาสี่โมงเย็นกว่าๆ

เวลา ผ่านไปเร็วมาก

“ฟึบ!” ชายหนุ่มวางเอกสารลง มองไปทางเธอ! ในดวงตาไม่มีแววคมกริบเหมือนก่อนหน้านี้อีกต่อไป กลับมีแต่ความอ่อนโยนโดยตั้งใจ

ราวกับเมื่อสามปีก่อน หลังจากที่เธอท้อง จู่ๆเขาก็อ่อนโยนขึ้นมา!

เย่ชิงหลีมองท่าทางแบบนี้ของเขา ขนทั่วทั้งตัวก็ลุกขึ้นมาอีกครั้ง “ถ้าไม่มีอะไรนายก็ออกไปก่อนเถอะ!”

เห็นได้ชัด ว่าไม่อยากเจอเขา

เผยจิ้นโม่ “ลืมไปเถอะ!”

“อะไร?”

“เรื่องเมื่อสามปีก่อน แล้วก็เรื่องตอนอายุสิบแปด...!”

เย่ชิงหลี “...”ได้ยินแบบนั้น เสียง‘หวืด’ก็ระเบิดขึ้นในหัว!

สามปีก่อน ตอนอายุสิบแปด!

มันเป็นเหมือนมีดแหลมคมสองเล่ม ที่ทิ่มแทงอยู่บนหัวใจของเย่ชิงหลี

เธอมองไปที่เผยจิ้นโม่อย่างว่างเปล่า

ผู้ชายคนนี้ ให้เธอลืมมันไป?

ครั้งหนึ่ง... เธอเคยรู้สึกว่าจะต้องเป็นเพราะก่อนอายุสิบแปดชีวิตของตัวเองมีความสุขมากเกินไป พระเจ้าถึงทนดูไม่ได้อยากจะเล่นตลกกับเธอ เพราะแบบนั้นถึงได้ทำให้เธอต้องทนทุกข์ทรมานมากขนาดนี้

อย่างไรก็ตามทั้งหมดนี้ ก็ไม่ใช่เหตุผลที่เผยจิ้นโม่จะมาทำร้ายตัวเองอย่างสบายใจได้เพียงเพราะมันเป็นโชคชะตา

“ตอนนี้ฉันไม่อยากเห็นหน้านาย!”

“ชิงหลี”

“ออกไป!”

“หนทางของเธอยังอีกยาวไกล! เวลา...ก็ผ่านมาตั้งนานแล้ว ควรลืมได้แล้ว!” ชายหนุ่มทำราวกับว่าไม่ได้ยินคำพูดของเธอ

กล่าวด้วยน้ำเสียงสงบ

ควรลืมได้แล้ว?

“อย่าจมปลักอยู่กับอดีต แบบนี้มีแต่จะทำให้คนที่เกี่ยวข้องต่างก็มีชีวิตที่ไม่เป็นสุขกันทั้งนั้น!”

“คนที่มีชีวิตไม่เป็นสุขที่นายพูดถึงคือใคร? ฉางซินเอ๋อร์?” ทันใดนั้นเย่ชิงหลีก็ยิ้มอย่างประชดประชัน

ใช่แล้ว ถ้าพูดถึงคนที่มีชีวิตอยู่อย่างไม่เป็นสุขในตอนนี้ ก็คงจะเป็นฉางซินเอ๋อร์

ตอนนี้บนโลกโซเชียลพากันแบล็กเมล์หล่อนจนเป็นยังไงไปแล้วบ้าง!?

ถ้าไม่ใช่เพราะมีที่พึ่งอย่างเผยจิ้นโม่ หล่อนจะไปเมืองซีโจวได้ยังไง?

สีหน้าของชายหนุ่มนิ่งลง “ไม่ต้องไปทำให้เธอลำบากใจอีกแล้ว สามปีก่อนเป็นฉัน...”

“มันคือนายไม่ผิด แค้นของนายฉันจะชำระมันกับนายเอง!” ชายหนุ่มยังพูดไม่ทันจบก็ถูกเย่ชิงหลีพูดขัดขึ้นมาเสียงเย็น

เดิมทีตอนนี้ไม่มีเวลามาโต้เถียงเรื่องพวกนี้กับเขา

แต่ผู้ชายคนนี้ยืนกรานจะพูดเรื่องพวกนี้ขึ้นตอนนี้ เช่นนั้นเธอคงทำได้เพียงโต้กลับด้วยคำพูดที่ไม่เกรงใจแล้วล่ะ

เธอไม่ได้มองเผยจิ้นโม่อีกต่อไป สวมเสื้อคลุมแล้วก็เดินออกไป

“จริงสิ ช่วยฝากคำพูดของฉันไปบอกฉางซินเอ๋อร์สักคำ บอกไปว่า...บ้านหลังนั้นที่อยู่ในนามของแม่เธอ ฉันหวังว่าเธอจะโอนมันมาอยู่ในนามของฉัน!”

เป็นบ้านที่ถือว่าไม่ใหญ่มากนัก เธอเองก็ไม่ได้เห็นมันอยู่ในสายตา