ฉันน่ะ...เศรษฐีนีตัวแม่จ้า นิยาย บท 8

เย่ชิงหลีไม่รู้ว่าลงมาจากรถเผยจิ้นโม่ได้ยังไง แสงแดดกระทบร่างเธอ ส่องจนหนังศีรษะชาไปหมด

ในหัวสมองปรากฏดวงตาดุดันของเผยจิ้นโม่อย่างต่อเนื่อง รวมถึงจุดอ่อนลี่เลี่ยที่เขาควบคุมในมือ ทั้งร่างก็เย็นยะเยือก!

ปากานีสุดเท่และแวววาวเหยียบเบรกต่อหน้าเธอ เย่ชิงหลีถอยหลังด้วยจิตใต้สำนึก

ฉางซินเอ๋อร์ในชุดกระโปรงหางปลาสีแดงลงมาจากรถ ถอดแว่นกันแดดขนาดเท่าฝ่ามือบนหน้าออก “ชิงหลี เรามาคุยกันหน่อยได้ไหม?”

เห็นฉางซินเอ๋อร์!

สองมือเย่ชิงหลีก็กำหมัดโดยไม่รู้ตัว

“ฉันกับเธอไม่มีอะไรต้องคุย”

ขณะที่พูด ก็หันหลังเดินไปข้างๆ

แต่เพิ่งเดินได้สองก้าว ก็ได้ยินฉางซินเอ๋อร์พูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “เลือกที่จะปรากฏตัวเมื่อวาน เธอจงใจถูกไหม?”

เมื่อวาน สำหรับเธอช่างเป็นวันที่วิเศษ

เผยจิ้นโม่ใช้เงินมหาศาลกว่าจะได้ดำเนินการเคียงบ่าเคียงใหญ่ ถึงจะได้รับโอกาสจัดนิทรรศการหลักระดับโลกให้เธอ

กล่าวได้ว่าเมื่อวานคือนิทรรศการสำคัญของฉางซินเอ๋อร์ในการเข้าสู่สังคมระดับนานาชาติ แต่เพราะ ‘ลิขิตรัก’ ของเย่ชิงหลีมันจึงเศร้าสลดและซีดเซียว

ตอนนี้ทั้งเมืองลี่เฉิงล้วนรายงานข่าวเกี่ยวกับพวกเธอ ใครเด่นกว่าใครมองปราดเดียวก็เข้าใจ

ถ้านี่ไม่ใช่การจงใจของเย่ชิงหลี ฉางซินเอ๋อร์ไม่เชื่อหรอก

เย่ชิงหลีหันศีรษะกลับมา ตาสองข้างเย็นยะเยือกและโอหัง “ที่เธอเคยเอาผลงานมากมายของฉันไปก็ไม่ใช่จงใจเหรอ?”

สิ้นคำพูด หน้าฉางซินเอ๋อร์ก็ซีดเผือดทันใด

เธอรู้แล้ว!

เห็นหน้าฉางซินเอ๋อร์ซีดลง เย่ชิงหลีก็ไม่พูดอะไรอีก ตอนหันหลังไปก็เสริมอีกประโยค “ถ้าเธอมีความสามารถจริงๆ ทำไมถึงโดนผลงานของฉันทำลายนิทรรศการหลักล่ะ?”

“เย่ชิงหลี เธอไม่ควรกลับมา!”

ไม่ควรกลับมาเหรอ?

มุมปากเย่ชิงหลียกยิ้มเย้าหยอก

รถของลี่เลี่ยขับมา เย่ชิงหลีเปิดประตูรถ คิดสักพักก่อนจะพูดกับฉางซินเอ๋อร์ที่อยู่ด้านหลัง “ทุกอย่างที่เป็นของฉัน ฉันจะมาเอามันคืน แต่ผู้ชายคนนั้น...”

ตอนพูดถึงตรงนี้ เย่ชิงหลีก็ชะงักน้ำเสียง

เหลือบมองลี่เลี่ย มุมปากอมยิ้ม “ในเมื่อเธอชอบของที่ฉันเคยใช้ขนาดนี้ล่ะก็ งั้นฉันก็จะบริจาคให้เธอแล้วกัน!”