ชีวิตในสวนผัก นิยาย บท 6

พอเก็บเสร็จนางยื่นถังให้ท่านพี่ตักขึ้นมาอีก ท่านพี่ก็ตักขึ้นมาเรื่อยๆ นางก็เก็บ วันนี้ได้กุ้งมาเยอะมาก แต่ท่านพี่นางก็ปวดแขน ครั้งต่อไปนางจะให้ท่านพ่อสานที่ตักกุ้ง

ตอนนี้ก็ผ่านมาหลายวันแล้วหลังจากที่นางเก็บกุ้งมาตอนนั้นคนในครอบครัวนางไม่มีใครรู้จักกุ้ง นางก็ลงมือทำอาหารให้คนในครอบครัวนางกิน นางทำยำกุ้งเต้นเผ็ด เปรี้ยวให้คนในครอบครัวนางมีแต่คนชอบ

แม้ท่านแม่ท่านพ่อจะสงสัยว่านางทำเป็นได้อย่างไรนางก็บอกว่าอ่านเจอมาพวกท่านจึงไม่ถามต่อ

"เลี่ยงหลิ่งวันนี้พ่อจะเข้าเมืองเจ้าจะฝากพ่อซื้อเมล็ดผักเพิ่มรึไหม"ขณะนางกำลังนั่งคิดเรื่องต่างๆ ท่านพ่อก็เดินมา

"ท่านพ่อข้าอยากเข้าไปในเมืองด้วยเจ้าคะ" นางจะไปมองหาร้านที่นางจะส่งผักให้

"เจ้าจะไปทำไมรึ อยากได้อะไรเจ้าฝากพ่อซื้อก็ได้"

"ข้าอยากจะไปดูเหลาอาหารในเมืองเจ้าค่ะ ผักที่เราปลูกเริ่มแตกยอดแล้ว"ผักที่นางพึ่งปลูกกลับครอบครัวเมื่อ5วันก่อนตอนนี้มันเเทงยอดออกมาจาก ดินเเล้วต้องเป็นเพราะรดน้ำที่มีปราณทุกวันเป็นเเน่

"ก็ได้แต่เจ้าก็อย่าเดินห่างพ่อเข้าใจรึไหม"เลี่ยงรุ่ยบางครั้งเขาก็คิดว่าเลี่ยงหลิ่งนางดูโตเกินอายุบางครั้งทำให้เขากังวล

"เจ้าค่ะข้าจะเดินใกล้ๆ ท่านพ่อ"

"งั้นเจ้าไปแต่งตัวเถอะยามเหม่าเราจะออกเดินทางจะไม่ได้ร้อนเเดด"

"เจ้าคาะ"

บ้านนางใช่เวลาประมาณ1ชั่วยามก็ถึง เมืองที่นางอาศัยอยู่ชื่อเมืองผิงอันติดกับแม่น้ำสายหลักที่จะไหลไปทางเมืองหลวงชาวบ้านส่วนใหญ่จะเป็นชาวประมง

"ท่านพ่อเจ้าคะ ตอนไหนพวกเราจะถึงเจ้าคะ"นางกับท่านพ่อเดินมานานมากก็ยังไม่ถึงตอนนี้เหงื่อนางออกเต็มตัวแต่ท่านพ่อดูสบายๆ

"ใกล้ถึงเเล้วเลี่ยงหลิ่ง มาพ่อจะอุ้มเจ้าเอง"นางไม่อยากจะปฏิเสธเหมือนตอนก่อนออกเดินทางจึงยอมให้ท่านพ่ออุ้ม นางกางเเขนรอให้ท่านพ่ออุ้ม

"ท่านพ่อหนักไมเจ้าคะ"นางเห็นท่านพ่อเดินมานานเเล้วแต่ต้องมาอุ้มนางอีกทำให้นางรู้สึกผิด ต่อไปนางจะออกกำลังกายให้มากขึ้น

"เจ้าตัวเล็กนิดเดียวพ่อไม่หนักหรอก ไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้นหน้าเจ้าจะเเก่เร็ว555"นางเเค่ขมวดคิ้วเอง

"ท่านพ่อท่านหัวเราะข้า ข้าไม่อยากเเก่"

"งั้นเจ้าก็เลิกทำหน้าแบบนั้น"

"เจ้าคะ ท่านพ่อหยุดหัวเราะเลย"

นางกลับท่านพ่อเดินต่อกันอีกสักพักก็ถึงหน้าประตูเมืองทางเข้า ถ้าจะเข้าเมืองต้องจ่ายคนละ2เหรียญทองเเดง ตอนนี้นางกับท่านพ่อกำลังเดินซื้อของที่ท่านเเม่ฝากซื้อคือพวกเครื่องปรุง ท่านพ่อกำลังสั่งเด็กในร้านให้เอาของที่ตนเองต้องการมาให้ นางเห็นถั่วเหลืองนางก็คิดว่าจะทำซอสถั่วเหลืองไว้กิน

"ท่ารพ่อเจ้าคะ ซื้อถั่วเหลืองให้ข้าหน่อยเจ้าคะ"

"เจ้าจะเอาไปทำอะไรรึเลี่ยงหลิ่ง"

"เดียวท่านพ่อก็รู้เจ้าค่ะ ซื้อให้ข้าหน่อยนะเจ้าคะ"นางอ้อนท่านพ่อเอาหัวไปถูขาท่านพ่อนางก็อยากไปถูเเขนแต่ตัวนางเลยเข่าท่านพ่อมานิดหน่อย พอถูเสร็จนางก็เงยหน้ามองท่านพ่อตาแป๋ว

"ได้ๆ พ่อจะซื้อให้"

"ขอบคุณเจ้าค่ะ"

เมื่อซื้อของเสร็จนางกลับท่านพ่อก็เดินดูเหลาอาหารดูว่าเหลาอาหารไหนที่พวกนางจะส่งผักให้ เเต่ดวงตานางเหลือบไปเห็นเด็กชายอายุประมาณ12หนาวที่มาซื้อผักของยายเฒ่า เขาแต่งตัวเหมือนคนรวยทำไมต้องมาซื้อผักเอง นางกับท่านพ่อกำลังเดินผ่านแต่ได้ยินคุณชายคนนั้นพูด

"ท่านยายท่านเเก่เเล้วไม่ต้องมานั่งขายผักตรงนี้หลอกถ้าท่านได้ผักมาไปขายให้ข้าที่เหลาอาหารที่อยู่ใกล้ร้านหมอเถอะเหลาอาหารข้าพึ่งเปิดท่านรู้จักหรือไหม"

"ร้านที่ใหญ่ๆ รึคุณชาย"

"ขอรับ ข้าจะให้ราคาท่านตามที่ท่านขาย"

"ขอบคุณเจ้าคะคุณชาย"

"ไม่ต้องไม่ต้องข้าเป็นผู้น้อยไม่ต้องขอบคุณข้า"

นางได้ยินที่คุณชายท่านนี้พูดดูเป็นคนดีนางลองชวนท่านพ่อไปดูเหลาอาหารที่คุณชายคนนั้นบอกคุณยาย

"เลี่ยงหลิ่งเจ้าจะขายให้เหลานี้เจ้าเเน่ใจนะ"

"ข้าเเน่ใจเจ้าค่ะ เราเข้าไปข้างในเถอะเจ้าค่ะ"

นางกับท่านพ่อเดินเข้ามาข้างใน เสี่ยวเอ้อก็รีบเดินมาหาพวกเรา

"พวกท่านต้องการอะไรขอรับ"ถือว่าร้านของคุณชายท่านนั้นใช้ได้อบรมคนของตนดี พวกนางใส่ชุดธรรมดาเเต่ก็ให้เกียรติพวกนาง

"ข้ามาขอพบเจ้าของเหลาอาหารเจ้าค่ะ"

"คุณชายยังไม่กลับเชิญพวกท่านไปนั่งรอก่อนขอรับ"

เสี่ยวเอ้อชวนให้นางกับท่านพ่อเดินไปนั่งในห้องรับรองเเขก

"คุณชายขอรับมีคนมาขอพบขอรับนั่งรออยู่ที่ห้องเเล้วขอรับ"

คุณชายเล็กหรือซูเจียวได้รับมอบหมายจากท่านพ่อให้มาดูเหลาอาหารที่นี้ ครอบครัวของเขาเปิดเหลาอาหารในเมืองหลวงและยังเปิดในเมืองต่างๆ เมืองผิงอันนี้เป็นอีกที่เเต่เพราะยังเปิดได้ไม่นานจึงไม่ค่อยมีลูกค้าประจำ