ชีวิตในสวนผัก นิยาย บท 3

ฤดูหนาวก็ใกล้มาถึงนางไม่ชอบฤดูหนาวเลยเพราะที่บ้านของนางไม่ได้มีผ้านวมผืนหนาๆ นางสงสารท่านพ่อและพี่ใหญ่ เพราะผ้ามีเพียง3ผืนที่พอจะหนาบาง แต่นางคิดไว้ว่าในอนาคตนางต้องซื้อเป็น10ผืนเเน่ๆ

ยามเหม่า

นางตื่นแต่เช้าเพราะความเคยชินท่านแม่ของนางลุกไปทำอาหารส่วนท่านพ่อกับพี่ใหญ่ไปในไร่

เหลือแต่พี่รองที่มานั่งเฝ้านาง

ตอนนี้นางก็3หนาวแล้ว แล้วตอนนางอายุ 2 หนาวนางพยายามจะเอาโบว์ไปจุ่มในอ่านเพื่อให้ทุกคนดื่ม แต่กว่านางจะไปถึงก็ล้มลุกคุกคลาน พอจะเอาโบว์จุ่มตัวของนางก็ยังไม่ถึงขอบปากอ่างเลย อยู่ๆ ท่านพ่อของนางก็เดินมาอุ้มนางกลับไปที่เดิม แล้วนางจะเดินมาเพื่อ!

"เลี่ยงหลิ่งใยลูกดื้อหนัก"

นางอยากจะเถียงว่านางไม่ได้ดื้อสักหน่อย นางเเค่อยากช่วย

"ไม่ดื้อ ไม่ได้"

"555 เจ้าไม่ดื้อก็ไม่ดื้อ"

"แปะ แปะ" นางยิ้มเเล้วปรบมือให้ท่านพ่อ

เห้อ! เมื่อตอนนางเริ่มเดินได้คล่องนางก็เอาโบว์ไปจุ่มน้ำในอ่าง ก่อนท่านพ่อจะกลับมา เมื่อเวลาผ่านไปครอบครัวของนางก็เเข็งแรงขึ้นกันทุกคน นางคิดว่าโบว์นี้ต้องมีอะไรซ้อนอยู่เป็นเเน่

"เลี่ยงหลิ่งวันนี้ลูกอยากไปเล่นในไร่รึไม่ลูก"

"ไปเจ้าค่ะ"

"ข้าอยากไปเจ้าค่ะ"

เมื่อนางกับพ่อเดินทางมาถึงไร่พี่รองของนางก็วิ่งมาหานาง

"เลี่ยงหลิ่งเจ้าคิดถึงพี่รองรึไม"

"เจ้าคะ ข้าคิดถึงพี่รอง"

"แล้วเจ้าไม่คิดถึงพี่ใหญ่เจ้าบ้างรึ"

"ข้าก็คิดถึงพี่ใหญ่เจ้าค่ะ"

"เลี่ยงหลิ่งมานั่งพักเร็วเหงื่อเจ้าออกเยอะเเล้ว"

"เจ้าคะท่านเเม่"

"งั้นเจ้านั่งเล่นอยู่ตรงนี้ก่อนนะพ่อแม่พี่ใหญ่พี่รองจะไปทำไร่"

"เจ้าค่ะข้าจะเป็นเด็กดี"

เมื่อครอบครัวของนางเดินไปหมดแล้ว นางค่อยๆ เดินไปสำรวจป่าที่อยู่ใกล้ๆ กับไร่ของนางเมื่อเดินไปได้สักพักนางเห็น ต้นห่วยซัว มันช่วยบรรเทาอาการบวม นางดีใจมากถ้านำไปขายให้ร้านยาต้องได้หลายเงินเเน่นอน

นางรีบเข้าไปดึงต้นมันแต่ก็ดึงไม่ได้

"เลี่ยงหลิ่ง เลี่ยงหลิ่ง เจ้าอยู่ไหน"

"ข้าอยู่นี้เจ้าคะ"

"เจ้าเข้ามาทำอะไรในนี้ท่านพ่อจะดุเจ้าเอานะ ท่านพ่อบอกว่าเจ้าห้ามไปไหน เจ้าต้อง.. "

"พอๆ เจ้าคะ พี่ใหญ่ มาช่วยข้าดึงต้นนี้หน่อย"

"เจ้าจะเอาต้นนี้ไปทำอะไร"

"เอาไปขายเจ้าคะ"

"มันขายได้รึ"

"ได้เจ้าค่ะ"

ท่านพี่ทำหน้าไม่เชื่อนาง

"ท่านพี่รีบดึงเจ้าคะ"

เมื่อท่านพี่ของนางดึงเสร็จได้ประมาณ4ต้น

"เรารีบไปหาท่านพ่อเถอะเจ้าคะ"

"เลี่ยงหลิ่งเจ้าไปไหนมาลูก"

"ทางเข้าป่าเจ้าค่ะ"

"ท่านพ่อเลี่ยงหลิ่งบอกข้าว่าต้นนี้สามารถนำไปขายได้"

"ไหนพ่อดูหน่อย"

"นี้มัน! ต้นห่วยซัวเจ้าเอามาจากไหน"

"ต้นไม้ทางเข้าป่าขอรับข้าเห็นมี4ต้น"

"เลี่ยงหลิ่งเป็นคนไปเจอ ครั้งเเรกข้าคิดว่าน้องอยากได้ไปเล่นไม่คิดว่าจะขายได้"

"เลี่ยงหลิ่งเจ้ารู้จักได้อย่างไร"

"คือ คือ ข้า... "

"ข้าคิดว่ามันหอมดีเจ้าค่ะมันน่าจะเป็นสมุนไพร"

"เเล้วเจ้ารู้ได้ยังไงวันสมุนไพรมีกลิ่นหอม"

"ไหน ไหน! เลี่ยงหลิ่งเจ้าทำอย่างไรถึงเลื่อนระดับได้เร็ว"

"ข้าก็ไม่รู้เจ้าคะ ท่านพ่อ ข้าทำตามวิธีที่ท่านบอก"

"อัจฉริยะลูกชั่งอัจฉริยะจริงๆ เลี่ยงหลิ่ง"

"น้องเล็กเจ้าได้ธาตุอะไรรึ"ตอนท่านพ่อตกใจพี่ใหญ่พี่รองก็เข้ามา

"ข้าก็ไม่รู้เจ้าคะเห็นเป็นเกล็ดน้ำแข็งและหลุดดำ"

"เจ้ามีถึง2ธาตุรึ"

"พ่อรู้แต่ว่าเจ้ามีธาตุน้ำแข็งแต่อีกอันพ่อไม่รู้"

"ท่านพี่ข้าว่าเลี่ยงหลิ่งอาจมีธาตุมืดหรือไมก็มิติเจ้าค่ะ"

"แต่ข้าไม่เคยเจอคนที่มี2ธาตุนี้ไม่อาจรู้ได้"

"งั้นข้าจะลองไปถามผู้เฒ่าในหมู่บ้านดู"

"อย่าเลี่ยงหลินถ้ามีคนรู้ว่าลูกของเรามี2ธาตุนางต้องเป็นอันตรายเเน่นอน"

"เกือบไปแล้วเจ้าคะท่านพี่"

"เลี่ยงหลิ่งเราจะต้องเก็บเรื่องนี้เป็นความลับอย่าได้บอกผู้ใด"

"พวกเจ้าด้วยนะ"

"ขอรับ เจ้าค่ะ ท่านพ่อ"

"ถ้ามีคนถามว่าน้องเจ้าธาตุอะไรเจ้า ก็ตอบไปว่า ธาตุน้ำ เข้าใจหรือไหม"

"เข้าใจ ขอรับ"พี่ใหญ่พี่รองตอบพร้อมกัน

"เลี่ยงหลิ่งเจ้าก็ต้องห้ามบอกใครนอกจากเจ้าจะไว้ใจจริงๆ เพราะธาตุที่เจ้ามีเป็นธาตุพิเศษ"

"เจ้าค่ะท่านพ่อข้าจะไม่บอกใคร"นางก็คิดไว้แล้วว่าจะไม่บอกใครเพราะมันอาจจะเป็นอันตรายต่อครอบครัวของนาง

"งั้นพวกเจ้ารีบแยกย้ายกันไปแต่งตัวเถิด จะได้มากินข้าวเช้ากัน"

"เจ้าค่ะ ขอรับ ท่านเเม่"

ตอนนี้นางกำลังนั่งเล่น นางคิดว่ามันถึงเวลาแล้วที่นางจะทำให้ครอบครัวนางรวย เพราะในอนาคตชีวิตของครอบครัวนางจะไม่ปลอดภัยต้องหาทางป้องกัน

อย่างแรกที่นางคิดไว้คือการปลูกผักนางได้ไปสังเกตที่ไร่ของนางเเล้วไร่ของนางนั้นดินไม่ดีนางถึงคิดหาวิธีทำให้ดินดีขึ้นแต่ก็ยังคิดไม่ออก