ชีวิตในสวนผัก นิยาย บท 2

วราดาเมื่อได้ยินผู้ที่เเทนตนเองว่าพ่อพูดจึงมองข้อเท้าตนเองเห็นว่าเป็นโบว์ที่คุณยายให้ก็ตกใจมันติดตามนางมาจากโลกปัจจุบัน โบว์นี้ทำไหมตลอด 1เดือนที่ผ่านมาไม่มีใครเห็นเมื่อนางมองเห็นมันก็มาปรากฎ

อยู่ๆแม่คนใหม่นางก็พูดขึ้น

"ท่านพี่ เราจะตั้งชื่อลูกว่าอะไรดีเจ้าคะ"ตลอด 1 เดือนพ่อใหม่เเม่ใหม่นางยังคิดชื่อนางไม่ได้เลย

"เลี่ยงหลิ่งดีหรือไมเจ้าคะท่านพี่"

"เอาตามที่เจ้าว่าเลย"

"ท่านพ่อข้าอยากลองอุ้มน้องบ้างขอรับ"

"น้องรองเจ้ายังตัวเล็กอุ้มน้องไม่ไหวหรอก"

"พี่ใหญ่ข้า 7 หนาว แล้วข้าตัวใหญ่เเล้วด้วย"

"ใช่ไหมขอรับท่านพ่อ"

"เลี่ยงหวงลูกต้องรอให้ตัวเจ้าใหญ่กว่านี้ก่อนแม่ถึงจะให้อุ้มน้อง"

"ขอรับข้าจะรีบตัวโตไว้ๆ"

"55555"

"ท่านพ่อ ท่านแม่ ท่านพี่ หัวเราะข้าทำไม"

วรดาที่กำลังนอนฟังเด็กเด็กชายทั้ง2คนเถียงกัน ก็รู้สึกหิวนมง่วงนอน แม่คนใหม่ของนางเมื่อเห็นว่าลูกสาวง่วงจึงอุ้มมากินนมและตบตูดเพื่อให้เลี่ยงหลิ่งลูกสาวคนใหม่ของนางนอน วรดาพยายามห้ามตนเองไม่ให้ดูดนมแม่คนใหม่ เพราะมันช่างน่าอายแม่ใหม่ของนางคนนี้อายุประมาณนางในชาติก่อน ในชาติก่อนนางอายุ25ปี

จะให้กลับมาดูดนมก็เขิลอาย แต่นางก็ห้ามร่างกายตนเองไม่ไหว รีบหลับตาแล้วค่อยดูดนม ตลอด1เดือนที่ผ่านมานางจะดูดนมแม่ใหม่เเต่ละครั้งต้องข่มตาทุกครั้ง

"ท่านพ่อดูน้องเล็กนางน่าจะหิวนม"

วรดาหันหน้าไปมอง

"แอ แอ๊ แอ แอ๊"

นางได้แต่ทำเสียงไม่พอใจ วรดาเมื่อใกล้จะหลับนางก็คิดในใจว่าชีวิตใหม่ที่ใครก็ไม่รู้มอบให้นาง นางจะใช้ให้มีความสุข ความอบอุ่นที่ไม่ได้รับในชาติก่อนเเต่ในชาตินี้ นางจะรักษารอยยิ้มและความอบอุ่นของครอบครัวใหม่ของนางให้ดี ที่สุด

อย่างแรกที่นางจะทำคือต้องรีบโต

และ หาทาง รวยๆๆๆ

วันรุ่งขึ้น

ชีวิตของครอบครัวเลี่ยงเป็นไปอย่างยากลำบาก พ่อของนางต้องขึ้นเขาแต่เช้า พี่ใหญ่ของนางก็ต้องขึ้นเขาไปกับพ่อของนาง ทั้งที่ปีนี้พี่ใหญ่ของนางพึ่งจะอายุครบ10หนาว

"เลี่ยงหลิ่งลูกแม่ทำไมวันนี้เจ้าตื่นเช้า"

"แอ แอ๊ แอ แอ๊ แอ" ข้าตื่นเพราะเสียงท่านกับท่านพ่อ

"เจ้าหิวนมแล้วหรือลูกแม่" เมื่อเเม่ของนางพูดจบก็จับนมยัดใส่ปากนางเลย ครั้งเเรกนางคิดจะไม่กินแต่ทนความหิวตอนนี้ไม่ไหว

"น้องเล็กพี่รองมาเล่นเป็นเพื่อนเจ้าแล้ว"

เมื่อแม่ของนางให้นมนางเสร็จก็รีบไปทำไร่ที่อยู่หลังบ้าน

นางพึ่งจะรู้ว่าในโลกนี้มีพวกพลังวิเศษด้วย พ่อของนางมีพลังปราณธาตุลมระดับ1ใกล้จะระดับ2เเล้ว

ท่านแม่ของนางก็มีธาตุลมระดับ1 พี่ใหญ่และพี่รองมีธาตุน้ำทั้งคู่อยู่ระดับ1เหมือนกัน ส่วนนางต้องรอให้ครบ4หนาวก่อนถึงจะรู้ เมื่อรู้ว่าโลกที่นางมาอาศัยอยู่นี้นั้นมีพลังลมปราณนางก็รู้สึกตื่นเต้น แต่ตอนนี้นางกำลังคิดวิธีหาเงินเพราะเมื่อเช้านางได้ยินท่านพ่อท่านแม่คุยกันว่าครอบครัวนางเหลือเงินอยู่ 209เหรียญทองเเดง จึงต้องรีบขึ้นเขาไปหาของป่ามาขาย เเค่คิดว่านางจะไม่มีเงินก็รู้สึกคันไม้คันมืออยากหาเงินให้มากๆๆ ครอบครัวนางจะได้สะบายสักที แต่ก็ได้แต่คิดเพราะนางยังทำอะไรด้วยตัวเองไม่ได้

"กิน กิน" ตามจริงนางจะพูดว่ากินน้ำแต่เสียงที่ออกไปได้เเค่คำว่ากิน เฮ้อ!

"อ่า น้ำที่เลี่ยงหลิ่งให้พ่อกินสดชื่นที่สุด"

เมื่อท่านพ่อกินไปนางเห็นท่านพ่อดูสดชื่นขึ้นมากกว่าปกติ

นางคิดว่าถ้าใช้โบว์กวนน้ำและให้ทุกคนดื่มอาจจะทำให้คนในครอบครัวนางแข็งเเรงขึ้นก็ได้ เมื่อคิดได้นางก็ตบมืออย่างดีใจ

"แปะ แปะ"

"เลี่ยงหลิ่งลูกพ่อเจ้าช่างอารมณ์ดีนัก"

"ท่านพี่เเกล้งอะไรลูกรึเจ้าค่ะ"

"ข้าไม่ได้แกล้งแค่เล่นกับเลี่ยงหลิ่งเองฮูหยินเจ้าใส่ร้ายข้า"

"ท่านพ่อข้ากลับมาเเล้ว"

"ใหญ่ ใหญ่" นางจะเรียกพี่ใหญ่

"เลี่ยงหลิ่งเจ้าคิดถึงพี่ใหญ่ใช่รึไม"

"เลี่ยงหลิ่งคิดถึงพี่รองมากกว่าใช่ไหม"

"ถึง ถึง" คิดถึง

"555"ทั้งครอบครัวพากันหัวเราะนางที่ยังพูดได้บ้างไม่ได้บ้าง

ฤดูหนาวก็ใกล้มาถึงนางไม่ชอบฤดูหนาวเลยเพราะที่บ้านของนางไม่ได้มีผ้านวมผืนหนาๆ นางสงสารท่านพ่อและพี่ใหญ่ เพราะผ้ามีเพียง3ผืนที่พอจะหนาบ้าง แต่นางคิดไว้ว่าในอนาคตนางต้องซื้อเป็น10ผืนเเน่ๆ