ชีวิตในสวนผัก นิยาย บท 15

"แล้วธาตุปราณข้าสามารถทำอะไรได้บ้างเจ้าคะ"

"ของเจ้ามีปราณ2สายถึงจะดีแต่ก็ทำให้การฝึกล่าช้าลง ธาตุน้ำแข็งเจ้าใช้โจมตีและป้องกันเป็นธาตุที่เเข็งเเกร่งด้านป้องกันมากที่สุด ส่วนธาตุมืดจะใช้จู่โจมจิตของคู่ต่อสู้อีกทั้งยังมีพลังมหาศาล เจ้าจงตั้งใจฝึกให้ดี"

"เจ้าค่ะ"

นี้ก็ผ่านมาเป็นอาทิตย์แล้วนางยังไม่สามารถเปิดลมปราณธาตุมืดได้เลย

"ท่านอาจารย์เจ้าคะ ทำไมข้ายังเปิดเส้นปราณธาตุมืดไม่ได้อีก"

"ดูจากพลังเจ้าคงอีกไม่กี่วัน ถือว่าเจ้าฝึกได้เร็ว"

"ท่านอาจารย์เราเข้าป่ากันดีหรือไมเจ้าคะ"

"เจ้าจะเข้าไปทำไม"

"ข้าอยากเข้าไปดูในป่า รอบๆ ป่าด้านนอกข้าไปหลายรอบแล้ว ท่านพ่อไม่ให้ข้าเข้าไปในป่าชั้นกลางสักที"

"ดีแล้วที่เจ้าไม่เข้าไปเพราะมันจะเป็นอันตรายต่อชีวิตเจ้า"

"งั้นเราไปกันเถอะท่านอาจารย์ข้าจะได้หาผลไม้มาปลูกในไร่เพิ่มอีก"

นางกับท่านอาจารย์เดินทางไปที่ไร่

ลี่กว่างที่ยังไม่เคยมาที่ไร่เมื่อมาถึงก็สัมผัสได้ถึงพลังหนาเเน่นเต็มไปทั่วบริเวณไร่ ทำไมไม่มีคนสงสัยผักของนางทั้งที่มีปราณหนาเเน่นขนาดนี้

"ท่านอาจารย์คิดอะไรอยู่เจ้าคะ"

"ชาวบ้านไม่สงสัยพวกเจ้าเลยรึ"

"ชาวบ้านไม่ได้มาเเถวนี้เจ้าคะเพราะบ้านข้าอยู่หลังสุดท้าย"

"งั้นข้าจะช่วยพวกเจ้า วิชาขอข้าคือวิชาพลางตาข้าจะให้ทุกคนเห็นผักเจ้าเป็นเเค่ผักธรรมดา"

"ทำได้หรือเจ้าคะ"

"ได้สิวิชาข้าสามารถพลางตาได้ทุกอย่างยกเว้นคนที่มีพลังสูงกว่าข้า"

เลี่ยงหลิ่งตื่นเต้นมากเพราะนางไม่คิดว่าจะสามารถทำได้เพราะนางก็เป็นกังวลกับเรื่องนี้เหมือนกัน

"ขอบพระคุณเจ้าคะ"

นางกับท่านอาจารย์เดินมาถึงบริเวณที่ครอบครัวนางนั่งอยู่

"พวกเจ้ามาทำอะไรรึ"

"ข้ากับท่านอาจารย์จะเข้าป่าเจ้าคะท่านพ่อ"

"เข้าไปทำไมรึ"นางหันไปมองท่านอาจารย์เเล้วกระพริบตาเป็นการขอร้องเพราะไม่อยากให้ท่านพ่อรู้ว่านางเข้าไปทำไม

ลี่กว่างเมื่อเห็นสายตาลูกศิษย์ตัวน้อยก็เข้าใจทันทีว่านางต้องการให้ช่วย

"ข้าว่าจะไปสำรวจป่าหาสมุนไพรมาช่วยในการฝึกเลยจะพาเลี่ยงหลิ่งไปหาดูสมุนไพรด้วย"

"งั้นข้าฝากเลี่ยงหลิ่งด้วยนะขอรับ"

"ไม่ต้องเป็นห่วงเดียวกลับมาจากป่าข้าจะมาวางค่ายพรางตาให้"

"ขอบพระคุณมากขอรับ"

"ไม่เป็นไรข้าบอกแล้วว่าครอบครัวพวกเจ้าจะต้องปลอดภัย"ท่านพ่อกับท่านอาจารย์คุยกันอีกประมาณ1ก้านธูป

นางกับท่านอาจารย์ก็เดินเข้าป่าทันทีเพราะต้องออกมาก่อนเที่ยง

"เราเดินมานานแล้วยังไม่พ้นป่ารอบนอกอีกรึ"

"ยังเจ้าคะ อีกประมาณครึ่งชั่วยามก็จะถึงป่าชั้นกลางที่นางรู้ทางเพราะครั้งที่เเล้วนางถามท่านแม่อย่างละเอียดเลย เพราะถ้ามีโอกาสนางจะได้มาถูกทางและโอกาสนั้นก็มาถึงเพราะท่านอาจารย์เป็นคนพานางมา

"งั้นเจ้าบอกทางข้าจะใช้วิชาตัวเบา"

"วิชาตัวเบาหรือเจ้าคะ"นางก็คิดว่ามีเเค่ในทีวีเพราะมาโลกนี้นางยังไม่เห็นใครใช้เลย

"ใช่เจ้าขยับเข้ามาใกล้ข้าอีกนิด"นางทำตามที่ท่านอาจารย์บอกเดินเข้าไปใกล้ท่านอาจารย์มากขึ้น ท่านอาจารย์จับมือนาง แล้วอยู่ๆ นางก็รู้สึกตัวลอยขึ้นนางตกใจมากจึงเกาะขาท่านอาจารย์เเน่น เมื่อท่านอาจารย์หยุดนางก็ค่อยๆ ลืมตา

"ถึงแล้วรึเจ้าคะ"

"ใช่ถึงเเล้ว"

"ท่านไม่บอกข้าก่อนว่าจะลอยข้ากลัวแทบแย่"

"เเค่นี้เจ้าก็กลัวแล้วรึ"

"เปล่าเจ้าคะ ข้าแค่ตกใจเท่านั้น"นางรีบแก้ตัว

ลี่กว่างเห็นอาการลูกศิษย์ตัวน้อยก็หัวเราะออกมาเสียงดัง

"555 นี้รึไม่กลัว"

นางกับอาจารย์เถียงกันอีก2-3ประโยคก็รีบเดินเข้าป่าชั้นกลาง ในป่าชั้นกลางมีสัตว์ตัวเล็กมากมายท่านอาจารย์ก็ซัดพลังใส่กระต่ายกับไก่ป่าได้มาหลายตัว

"ท่านอาจารย์เจ้าคะนี้ต้นอะไรเจ้าคะ"

"เร็กเต็ก"

"มันช่วยอะไรเจ้าคะ"

"ช่วยบำรุงหัวใจแก้กระหายน้ำบำรุงอวัยวะ มันหายากมากต้องเข้าใปในป่าลึกถึงจะมี แต่มีขึ้นบริเวณป่าชั้นกลางเเสดงว่าดินตรงนี้ต้องอุดมสมบูรณ์มากเป็นเเน่"

"งั้นข้าจะช่วยท่านอาจารย์หาอีกนะเจ้าคะ"