ชีวิตในสวนผัก นิยาย บท 16

ตอนนี้นางกำลังนั่งสมาธิอยู่ใต้ต้นไม้นี้ก็2อาทิตย์ที่นางพยายามเปิดเส้นปราณ ปัง นางได้ยินเสียงมาจากในหัวก็ลืมตาขึ้น

"ท่านอาจารย์ข้าเปิดเส้นปราณธาตุมืดได้แล้วเจ้าคะ"

"ถือว่าไม่เลว ที่สามารถเปิดลมปราณได้เร็วขนาดนี้ถ้าคนปกติคงใช่เวลาเป็นเดือน"

"ท่านก็ชมข้าเกินไปข้ารู้ว่าข้าเก่ง"

"ข้าไม่น่าไปชมเด็กอย่างเจ้า"

"555 แต่ท่านอาจารย์ก็ชมข้าไปแล้ว"

"งั้นเราก็มาเริ่มฝึกวิชาของข้าสักทีเถอะ"

"เจ้าคะ ข้าต้องทำอย่างไรบ้าง"

"อย่างเเรกเจ้าต้องมีความมั่นใจ จิตเเน่วเเน่ พยายามมองทุกสิ่งให้ชัดเจนหาจุดที่เหมาะสม เจ้าลองมองไปที่ต้นไม้ต้นนั้น และหาจุดตำเเหน่งที่เจ้าคิดว่าเหมาะแก่การวางค่าย"

นางทำตามที่ท่านอาจารย์บอกตั้งสมาธิและมองไปยังต้นไม้และหาจุดที่เหมาะเพราะวิชาที่ท่านอาจารย์จะสอนนางคือลวงตาทำให้คนอื่นเห็นว่าต้นไม้นี้ได้ตายไปแล้ว

"เจอหรือไม"

"เจอเจ้าคะ"ลี่กว่างพยักหน้ารับ

"งั้นเจ้าลองตั้งสมาธิและกำหนดให้ปราณไปอยู่ที่ปลายนิ้ว"

"เจ้าคะ" นางค่อยๆ ให้ปราณไหลเวียนไปที่ปลายนิ้ว

"หลังจากนั้นเจ้าลองวาดตาข่ายและใส่ธาตุมืดลงไปในค่ายลวงตา ขั้นตอนนี้จิตเจ้าต้องเเน่วเเน่ห้ามวอกแวกไม่อย่างนั้นธาตุไฟจะเข้าเเทรก"

นางค่อยๆ ทำตามวิธีการที่ท่านอาจารย์บอกเมื่อปราณไปอยู่ที่ปรายนิ้วนางก็ยกมือขึ้นกลางอากาศและเริ่มวาดตาข่ายออกมา ครั้งแรกนางสร้างตาข่ายได้แค่2เส้น

"ถือว่าเจ้าทำได้ไม่เลวลองครั้งแรกก็ทำได้"

"แต่ข้าทำได้เเค่2เส้นเองเจ้าคะ"

"เจ้าฝึกบ่อยๆ เดียวก็ได้ เจ้าลองทำแบบนี้ไปเรื่อยๆ ไม่เข้าใจสิ่งใดให้มาถามข้า ข้าจะนั่งดูดลมปราณที่ใต้ต้นไม้"

"เจ้าคะ ข้าทราบแล้ว"

เมื่อท่านอาจารย์เดินไปนางก็เริ่มทำอีกรอบทำไปเรื่อยๆ จนผ่านไป2ชั่วยามนางถักตาข่ายคล่องขึ้นตอนนี้ถักได้เกินครึ่งแล้ว แต่เห็นพี่ใหญ่พี่รองเดินมาคงจะถึงเวลาฝึกวรยุทธแล้ว นางเดินไปเรียกท่านอาจารย์

"ท่านอาจารย์เจ้าค่ะ"

ลี่กว่างค่อยๆ ลืมตาขึ้น

"ฝึกเสร็จแล้วรึ"

"เจ้าค่ะ พี่ใหญ่พี่รองมารอฝึกวรยุทธแล้ว"

"แล้วเจ้าถักค่ายกลได้กี่เส้นแล้ว"

"เกินครึ่งเเล้วเจ้าคะ"ค่ายกลแรกที่ท่านอาจารย์ให้นางฝึกมี50เส้น

"เยี่ยมๆ ฝึกแค่ไม่กี่ชั่วยามก็สามารถทำได้ขนาดนี้"

ลี่กว่างมองลูกศิษย์อย่างภูมิใจ และดีใจที่ตนเลือกลูกศิษย์ไม่ผิดคน

"งั้นเจ้าไปเตรียมตัวฝึกวรยุทธเถอะ"

"เจ้าคะ"

"เลี่ยงหลิ่งเจ้าฝึกเป็นอย่างไรบ้าง"

"อยากเจ้าคะ แต่ข้าทำได้"

"น้องเล็กของพี่ใหญ่เก่งจริงๆ "

พี่ใหญ่ยื่นมือมาลูบหัวนางส่วนพี่รองก็มองแล้วยิ้มออกมา

"ท่านอาอารย์กำลังมาเจ้าค่ะ ให้พวกเราเตรียมตัวฝึกวรยุทธ"

"พี่ใหญ่กับพี่รองเปลี่ยนชุดมาแล้วเจ้าไปเปลี่ยนชุดเถอะ"

"เจ้าค่ะ" นางแยกกับท่านพี่เพื่อไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเมื่อเปลี่ยนเสร็จก็กลับมาฝึกวิชา ท่านอาจารย์ก็ยังโหดกับนางเหมือนเดิม เมื่อกี่ยังชมนางอยู่เลย

ชีวิตของนางก็ดำเนินไปอย่างนี้ตลอด1ปีปราณนางเลื่อนระดับมาอยู่ที่ระดับ3แล้าท่านพี่ก็เลื่อนระดับเช่นกัน ส่วนวิชาพรางตานางก็เรียนได้เกือบ10ค่ายกลแล้ว แต่ค่ายพรางตาที่นางชอบก็คือค่ายพรางลวงจิตค่ายพรางนี้สามารถหลอกล่อให้ผู้คนเห็นในสิ่งที่ตนอยากได้และจะเกิดความโลภทำให้ตกหลุมพรางถ้าไม่มีสติอาจถึงเสียชีวิตหรือเป็นบ้าได้ครั้งเเรกที่นางได้ลองสร้างค่ายพรางนี้ก็มีชาวบ้านคนหนึ่งมาเห็นเข้า ถ้าท่านอาจารย์ไม่ช่วยก็จะตกหลุมความมืดอันเนื่องมาจากธาตุมืดของนาง หนึ่งปีมานี้นางก็ไม่ได้แค่ฝึกวิชานางให้ท่านพ่อซื้อที่ดินเพิ่มและปลูกผักให้คุณชายซูส่งไปที่เมืออื่นด้วย ตอนนี้นางก็มีเงินเก็บมากพอที่จะสร้างโรงเตี้ยมได้แล้ว นางจะทำทั้งหมด4ชั้นชั้นเเรกขายอาหาร ชั้น2สำหรับนักเดินทางและชั้น3สำหรับคนมีเงิน อีกชั้นนางสร้างให้เป็นห้องของครอบครัว นางได้ร่างแบบไว้แล้วกำลังจะเดินไปปรึกษาท่านพ่อเพื่อหาที่หาทาง

"ท่านพ่อเจ้าค่ะ"นางเดินมาหาท่านพ่อเห็นคนในครอบครัวอยู่ครบมีท่านอาจารย์ด้วย

"มีอะไรรึเลี่ยงหลิ่ง"

"ข้าว่าถึงเวลาเเล้วที่เราจะสร้างโรงเตี้ยม"