ชีวิตในสวนผัก นิยาย บท 17

นางกับครอบครัวก็มาถึงร้านกันแล้วสภาพร้านไม่ถึงกับแย่มากนางจะรื้อและสร้างใหม่ให้หมดจะเอารูปแบบร้านในโลกก่อน

นางกับครอบครัวก็เดินสำรวจทั้งชั้นล่างชั้นบนร้านเครื่องประดับนี้มีทั้งหมด2ชั้น กว้างขวางดี

"ท่านพ่อข้าว่าเราไปหาช่างมาดูแบบที่ข้าวาดไว้เถอะจะได้รื้อและสร้างใหม่"

"งั้นก็ไปหาช่างมู่เถอะบ้านของเขารับจ้างสร้างบ้านสร้างร้านค้า"

"เจ้าค่ะ"

ตอนนี้นางอยู่ที่บ้านของช่างมู่แลัวบ้านของเขามีรูปแบบสวยงามตกแต่งได้เหมาะสม

อืมเหมาะแล้วที่เป็นช่างไม้

"ช่างมู่อยู่บ้านหรือไหมขอรับ"

ท่านพ่อตะโกนเรียกอยู่สักพักก็มีคนมาเปิดประตู

"ครอบครัวเลี่ยงนี้เองข้านึกว่าใครมาหาข้า"ช่างมู่คือช่างที่มาสร้างบ้านให้นางกับครอบครัว  ครอบครัวของเขาเปิดเป็นร้านรับจ้างสร้างบ้านต่างๆ ถือว่าครอบครัวมู่ร่ำรวยอยู่พอตัว

"ข้าอยากให้ท่านไปช่วยรื้อร้านเครื่องประดับและสร้างใหม่ได้หรือไมขอรับ"

"เข้ามาก่อนเดียวค่อยคุยกันคนกันเองทั้งนั่น"พวกนางก็เข้าไปนั่ง

"ท่านจะสร้างอะไรรึ"

"ข้าจะสร้างโรงเตี้ยมข้างๆ ร้านอาภร"

"โอ้ว! พวกเจ้าจะมีกิจการเป็นของตนเองรึ"มู่หว่างไม่คิดจะถามว่าทำไมครอบครัวเลี่ยงถึงมีเงินมาสร้างโรงเตี้ยมทั้งที่เป็นชาวบ้านเพราะเขาคิดว่าครอบครัวนี้ไม่ธรรมดาเพราะมีนักยุทธระดับ7มาด้วย

"ท่านจะสร้างให้พวกข้าหรือไม"

"เจ้าต้องการให้โรงเตี้ยมนี้เสร็จเวลาใด"

"เดือน6ขอรับ"

"นี้ก็เดือนสามแล้วมีเวลาแค่3เดือนถ้าจะสร้างให้เสร็จก็ต้องใช้เงินไม่น้อย"

"จะจ่ายเท่าไรพวกข้าไม่เกี่ยงขอให้งานออกมาสวยงามเสร็จสมบูรณ์ก็พอ"

"อืม ได้งั้นพรุ่งนี้ข้าจะไปหาลูกน้องข้าจะจ้างพวกเข้าสัก50คนพวกเจ้าคิดว่าอย่างไร"

"ข้าคิดว่าเหมาะสมแล้วเจ้าคะคนเยอะงานจะได้เสร็จเร็ว"

"อุปกรณ์ไม้ต่างๆ พวกเจ้าจะให้ข้าหาซื้อมาให้หรือพวกเจ้าจะไปซื้อเองรึ"

"คงต้องขอรับกวนช่างมู่แล้ว"

"เเต่ช่างมู่ต้องหาไม้ที่มีคุณภาพดีที่สุดนะเจ้าคะ"

"ได้ๆ ข้าจะหาให้ดีที่สุด"

"งั้นข้าจะเริ่มงานพรุ่งนี้จะสั่งคนให้ไปรื้อถอน"

"เจ้าค่ะ เมื่อรื้อถอนเสร็จข้าจะเอาแบบมาให้นะเจ้าคะ"

ท่านพ่อตกลงกับช่างมู่เล็กน้อยก่อนพวกนางจะลากลับบ้าน

"ท่านพ่อข้าว่าเราไปเหลาอาหารของคุณชายซูเถอะเจ้าคะ ไปบอกเรื่องที่เราจะสร้างโรงเตี้ยมจะไม่ได้เป็นการแย่งลูกค้ากันในอนาคต"

"งั้นก็ไปกันเถอะ"

"เชิญขอรับ"เสี่ยวเอ้อของเหลาอาหารเห็นครอบครัวหนึ่งดูไม่ค่อยมีเงินเดินเข้ามาในเหลาอาหารก็ต้อนรับเป็นอย่างดี

เลี่ยงหลิ่งมองดูก็พยักหน้าอย่างพอใจคุณชายซูสั่งสอนคนได้ไม่เลว

"พวกข้าขอพบคุณชายซู"ท่านพ่อนางเดินเข้าไปคุยกับเสี่ยวเอ้อ

"ขอทราบนามพวกท่านด้วย"

"เลี่ยงรุ่ย"

"งั้นรอข้าสักครู่ ข้าจะไปแจ้งคุณชายซูสักครู่"

นางกับครอบครัวรอไม่นานเสี่ยวเอ้อก็มาตาม เชิญพวกนางขึ้นไปชั้นบน

"พวกท่านเชิญนั่งก่อนขอรับ ขออภัยถ้าเสี่ยวเอ้อทำอะไรผิด"

"ไม่เป็นไรคุณชายซูเรื่องเเค่นี้เอง"

"พวกท่านมาหาข้ามีอะไรรึ"

"ข้าจะพูดตรงๆ เลยนะเจ้าค่ะ"

"เรื่องนี้สำคัญมากรึ"

"ใช่เจ้าคะ ครอบครัวข้าจะเปิดโรงเตี้ยม พวกข้าเลยกังวลว่าจะเกิดการเเย่งลูกค้ากันในอนาคต ข้าเลยมีข้อเสนอมาให้ท่าน"

"ข้อเสนออะไรรึ"

"ข้าจะยังส่งผักให้ท่านตามเดิมแต่ผักข้าก็จะเอาไปทำอาหารที่โรงเตี้ยมด้วย"

"ท่านคิดว่าอย่างไรเจ้าค่ะ"

"ได้ข้าตกลงคงต้องวัดกันที่ฝีมือพ่อครัวเเล้วละ ข้าคงไปห้ามพวกเจ้าไม่ได้"อย่างน้อยครอบครัวพวกนางก็ยังส่งผักให้เขาเหมือนเดิมอย่างนี้คงวัดได้อย่างเดียวคือฝีมือคนครัว"

ท่านพ่อรับมาอ่านนางก็เข้าไปอ่านด้วยเมื่อเห็นว่าเป็นไปตามที่ตกลงท่านพ่อก็พยักหน้า

"งั้นก็เขียนชื่อท่านลงไปข้าจะเก็บฉบับนี้ไว้ส่วนท่านก็เก็บฉบับที่ข้าเขียนชื่อข้าลงไป"เมื่อทั้งสองเขียนเสร็จก็ยื่นกระดาษเปลี่ยนกันท่านอาจารย์รับกระดาษจากท่านพ่อมาใส่วิชาคงอยู่ วิชาคงอยู่จะไม่มีใครสามารถทำลายได้นอกจากจะมีปราณที่เหนือกว่า

"พวกท่านเชิญอยู่กินข้าวเที่ยงที่นี้เถอะนี้ก็เที่ยงแล้ว"

"ท่านพ่อเรากินอาหารที่นี้เถอะ"

"งั้นก็ได้" นางอยากชิมอาหารของเหลาอาหารคุณชายซูว่าจะอร่อยกว่าที่นางทำหรือไม

"เสี่ยวเอ้อไปบอกพ่อครัวให้ทำอาหารมาส่งที่ห้องนี้ บอกว่าข้ามีแขกด้วย"

"ขอรับ"

ผ่านไปสักครึ่งชั่วยามเสี่ยวเอ้อก็นำคนยกอาหารขึ้นมา

"พวกท่านเชิญ" ตามความจริงคุณชายซูต้องเป็นคนเริ่มกินก่อนเเต่เพราะมีท่านอาจารย์ของนางเขาจึงไม่กล้าข้ามหน้าข้ามตาท่านอาวุโส เมื่อท่านอาจารย์เริ่มกินพวกนางก็กินตาม

อาหารของคุณชายซูก็อร่อยเเต่นางคิดว่านางสามารถทำได้อร่อยกว่านี้เป็นเเน่ คนที่นี้ชอบทำอาหารรสไม่จัดมากนำเสนอวัตถุดิบที่นำมาทำอาหารไม่เต็มที่ แต่ทำได้เท่านี้ก็ถือว่าไม่เลว

เมื่อครอบครัวนางกินเสร็จก็เดินทางไปที่โรงค้าทาสอาหารมื้อนี้คุณชายซูบอกว่าเลี้ยงเเสดงความยินดีที่นางจะสร้างโรงเตี้ยม

นางก็ไม่คิดจะปฏิเสธ

"เลี่ยงหลิ่งเรายังสร้างโรงเตี้ยมไม่เสร็จจะให้พวกเขาไปอยู่ที่ใดรึ"

"บ้านหลังเก่าเราเจ้าคะเราต้องฝึกวิธีการทำอาหารให้พวกเขาเเละสอนการทำงานให้พวกเข้าด้วยเจ้าคะ"

"งั้นรึ เดียวข้าจะช่วยเจ้าเลือกเอง"

"ขอบพระคุณเจ้าคะ"

นางเดินทางอีกสัก1จิบชาก็มาถึงโรงค้าทาสขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ท้ายตลาด ได้ยินเสียงร้องไห้ของเด็กดังไม่ไม่ขาดสาย นางยังไม่เห็นสภาพพวกเขาเลยเเค่ได้ยินเสียงนางก็สงสารจับใจ

"กลับเลยรึไมเลี่ยงหลิ่งเจ้าไม่ต้องเขาไปก็ได้"

"ข้าไม่เป็นไรเจ้าคะ พวกเราเข้าไปข้างในกันเถอะเจ้าคะ"

นางเดินเข้ามาเห็นคนหลายช่วงอายุนั่งเกาะกันอยู่ก็ได้แต่สงสารเพราะนางคงไม่สามารถช่วยได้ ทุกคน

"เชิญทางนี้ขอรับ"ลูกจ้างพาพวกนางเข้ามานั่งรอในห้อง"

"พวกท่านมีธุระอะไรรึ"นายหน้าค้าทาสถามพวกนางขึ้น

"ข้าต้องการทาสประมาณ20คน"