ชีวิตในสวนผัก นิยาย บท 18

นางเดินเข้ามาเห็นคนหลายอายุนั่งเกาะกันอยู่ก็ได้แต่สงสารเพราะนางคงไม่สามารถช่วยได้ ทุกคน

"เชิญทางนี้ขอรับ"ลูกจ้างพาพวกนางเข้ามานั่งรอในห้อง"

"พวกท่านมีธุระอะไรรึ"นายหน้าค้าทาสถามพวกนางขึ้น

"ข้าต้องการทาสประมาณ20คน"

"งั้นข้าจะไปตามคนมาให้พวกเจ้าเลือกพวกเจ้าต้องการคนแบบใดบ้าง"

"ต้องการชายทั้งหมด10คนผู้หญิงอีก10คน"

"รอสักครู่"

นางกับครอบครัวนั่งรอกันสักพักก็มีกลุ่มคนจำนวนหนึ่งเดินมาแต่ละคนสภาพดูไม่ค่อยได้       มีรอยแผลเต็มตัวแต่ก็ดูแข็งเเรงผู้หญิงบางคนก็จูงมือลูกมาด้วย สภาพไม่ได้แตกต่างจากผู้ชายมากนักพามาทั้งหมด30คน

"พวกเจ้าลองเลือกดูเถอะถ้าไม่พอใจข้างในยังมีอีก"

นางไล่มองตั้งเเต่ชายคนเเรกที่มีร่างกายกำยำมีบาดแผลบริเวณอกแววตาไม่ใช่คนที่จะยอมก้มหัวให้ใครนางเห็นก็ถูกใจคนนี้เลย

"เจ้าชื่ออะไรรึ"

"ข้าเสี่ยวสุยขอรับ"

"ท่ายพ่อข้าถูกใจพี่ชายท่านนี้"

"หลิ่งเอ้อเจ้าอย่าพูดเช่นนี้เจ้าเป็นหญิงนะ"

"เจ้าคะ ข้าจะไม่พูดอีกเจ้าคะท่านพ่อ"

"เจ้าเลือกได้ดีหลิ่งเอ้อดูจากร่างกายชายคนนี้คงเป็นผู้คุ้มกันมาก่อน"ท่านอาจารย์พูดขึ้นนางหันไปมองเสี่ยวสุ่ยอีกครั้งเห็นเข้าทำหน้าตกใจ คงจะเป็นเรื่องจริงสินะที่เขาเป็นผู้คุ้มกันเก่า

"ท่านอาจารย์เจ้าค่ะ"

"อะไร รึ"

"ท่านอาจารย์สามารถมองคนออกท่านอาจารย์ช่วยข้าเลือกหน่อยเจ้าคะ"

"ย่อมได้"ท่านอาจารย์เดินไปวน1รอบมองดูลักษณะท่าทางต่างๆ ของคนทั้งหมดเมื่อดูเสร็จก็กลับมายืนที่เดิม

"คนนั้น คนนั้น คนนั้น"อาจารย์ชี้นิ้วไปยังผู้ชายที่ดูแข็งเเกร่งทั้งหมด10คน นางก็หันไปสังเกตแต่ละคนจนไปสบตากับชายคนหนึ่งที่ไม่ถูกเลือกแววตาเข้าดูเด็ดเดี่ยวมาก

"ท่านอาจารย์เอาคนนั้นด้วยเจ้าคะ"ลี่กว่างหันไปมองก็จ้องมองไปดูดวงตาของชายคนนั้นพบว่าดวงตาดวงนี้เด็ดเดี่ยวมากเหมือนจะไม่ยอมใคร อืมคนเเบบนี้เหมาะจะให้ติดตามหลิ่งเอ้อไปทั่วทุกที่

"อืม เจ้าเลือกคนได้ไม่เลว"

คนที่ถูกเลือกก็ก้าวออกมาข้างหน้า

"พวกท่านช่างตาถึงจริงๆ ขอรับทั้งหมดนี้เคยเป็นทหารและผู้คุ้มกันปราณก็อยู่ระดับ2กันหมดราคาจึงเเพงเป็นพิเศษ"

เลี่ยงหลิ่งเห็นท่าทางของนายหน้าค้าทาสก็ได้แต่ขยะเเขยงในโลกก่อนก็มีการค้ามนุษย์แต่ก็ไม่ได้ทำกันขนาดนี้ถ้านางมีอำนาจมากพอนางจะยกเลิกการขายทาสเเบบนี้

"ข้าเอาทั้งหมดนั้นและ"ท่านพ่อพูดขึ้น

"ส่วนผู้หญิงพวกเจ้าเลือกเอาเถอะ ข้าดูพวกผู้หญิงไม่ค่อยเก่ง"ท่านอาจารย์พูดจบท่านเเม่ก็เดินเหมือนจะไปเลือก

"ท่านเเม่ข้าเลือกเองเจ้าคะ ท่านเเม่มองคนไม่เก่ง"มีชาวบ้านหลายคนที่ไม่จริงใจมายืมเงินท่านเเม่ ท่านเเม่ก็ให้ยืมจนถึงตอนนี้พวกนางก็ยังไม่คืนขืนให้ท่านแม่ไปเลือกมีหวังได้คนที่คิดร้ายกับครอบครัวนางเป็นเเน่

"เจ้าเลือกเป็นรึ ให้เเม่เป็นคนเลือกดีกว่าดีรึไหมเจ้ายังเด็ก"

"ให้หลิ่งเอ้อเป็นคนเลือกเถอะ"ท่านอาจารย์พูดขึ้นท่านเเม่เหมือนจะปฏิเสธแต่ท่านพ่อห้ามท่านแม่ไว้

"ให้หลิ่งเอ้อเลือกเถอะ"

นางหันไปพยักหน้าขอบคุณท่านพ่อและท่านอาจารย์ก่อนจะเดินไปมองผู้หญิงแต่ละคน

นางมองไปยังหญิงคนหนึ่งที่หน้าตาดูหมดจดหันไปข้างๆ เห็นลูกชายอายุ7หนาวยืนอยู่ข้างๆ

ชายค้าทาสเห็นนางมองไปที่เด็กก็คิดว่าไม่ต้องการเด็กคนนี้

"ถ้าคุณหนูไม่อยากได้เด็กคนนี้ก็ได้นะขอรับ"

"ไม่ข้าจะอยู่กับท่านแม่"

เลี่ยงหลิ่งมองเด็กชายที่พยายามจับมือเเม่ของตนเเน่นเเต่เพราะมือเป็นแผลจึงไม่สามารถจับได้

"ข้าเอาทั้ง2คนนี้เเละว่าเเต่พวกเจ้าชื่อว่าอะไรรึ"

"ข้าชื่อจือเย่ ท่านแม่ข้าชื่อจือหนี่ขอบพระคุณคุณหนูมากที่เลือกพวกข้า"

นางพยักหน้าเเละเดินไปดูคนจนครบเเละเลือกคนออกมาจนครบได้หญิงกลางคนมา4คนได้ผู้หญิงวัยออกเรือนมา2คนที่เหลือก็เป็นวัยผู้ใหญ่ที่ออกเรือนเเล้ว แล้วก็เด็ก1คนก็คือจือเย่

"ทั้งหมดเท่าไรรึ"

"30เหรียญทองขอรับ"ท่านพ่อนางก็ไปจ่ายเงิน