ชีวิตในสวนผัก นิยาย บท 19

"งั้นก็ทำทอดไก่กับน้ำพริกเจ้าคะ"นางสอนท่านเเม่ทำอาหารหลายอย่างอาหารเเต่ละอย่างก็เป็นสูตรเฉพาะตัวของนางในชาติก่อน อาหารที่นางทำแต่ละอย่างคนในครอบครัวก็ชอบมากท่านอาจารย์บอกว่าอร่อยกว่าเหลาอาหารดังๆ อีก นางจะสอนให้พ่อครัวเเม่ครัวเพื่อเอาไปทำอาหารในโรงเตี้ยมลูกค้าต้องเยอะเป็นเเน่

"งั้นก็เอาตามที่เจ้าว่าก็แล้วกันข้าวก็สุกแล้ว"

นางกับท่านเเม่ช่วยกันทำอาหารอีกประมาณ2ก้านธูปก็เสร็จเพราะเเค่ทอดไก่กับตำน้ำพริกไม่ได้ยาก

"แม่ได้ยินเสียงรถม้ามาจอดหน้าบ้านพวกเขาคงมากันเเล้ว"

"งั้นข้าไปดูก่อนนะเจ้าคะ"

นางเดินออกมาจากบ้านเห็นคนที่นางซื้อมาถูกผูกติดกับรถม้าเเล้วเดินตาม หน้าตาเเต่ละคนดูเหนื่อยล้าเหมือนจะล้มลง รถม้าที่ขับลากทาสมาก็จอดที่หน้าบ้านนาง

ท่านพ่อก็รีบเดินออกไปรับทันที

"คารวะนายท่านขอรับ ข้านำทาสมาส่ง"

ท่านพ่อทำหน้าไม่พอใจที่เห็นคนที่ตนซื้อมามีสภาพแบบนี้แต่ก็ยื่นเงินให้คนที่มาส่งทาง หลังจากรับเงินคนมาส่งทาสก็ขับรถม้าออกไป นางวิ่งออกมายืนข้างๆ ท่านพ่อ

"คารวะนายท่าน คารวะคุณหนูเจ้าคะ/ขอรับ"คนทั้งหมดพูดพร้อมกัน

อยู่ๆ รถม้าร้านผ้าก็ขี่เข้ามา ส่งสัยคงเป็นร้านที่นางไปซื้อเป็นแน่

"ใช่นายท่ายเลี่ยงรึไม่ขอรับ ข้ามาส่งผ้าตามที่ท่านสั่ง"

"ใช่ พวกเจ้ายกมากองไว้ตรงเเคร่ไม้นี้เลย"หลังจากยกผ้าเสร็จเรียบร้อยพวกเขาก็จากไป

"ข้าชื่อเลี่ยงรุ่ย นี้ลูกสาวข้าชื่อเลี่ยงหลิ่ง ยังมีลูกชายข้าอีก2คนและฮูหยินข้าพรุ่งนี่พวกเจ้าจะได้พบ"

"ขอรับ"

"วันนี้พวกเจ้ามาเหนื่อยๆ มารับชุดนอนไปคนละชุดเเละเสื้อผ้าคนละ3ชุด บ้านหลังนั้นจะเป็นที่นอนของพวกเจ้าแบ่งกันนอนห้องละ2คน ห้องน้ำแยกชายหญิงคนละฝั่งรีบไปอาบน้ำจัดที่นอนเเละมารับข้าว"

เลี่ยงหลิ่งนางเห็นแววตาของทุกคนไม่ได้หวาดกลัวเหมือนครั้งเเรกที่เห็นพวกนางทั้งยังเเสดงท่าทีนอบน้อมมากกว่าเดิมอีก

"ขอรับเจ้าคะ"

นางเห็นพวกที่ตนซื้อมาเเยกย้ายกันไปแล้วก็ชวนท่านพ่อเดินเข้าบ้าน

"ท่านพ่อเจ้าคะ ข้าคิดว่าให้พวกเขาพักฝืนร่างกายอีกสักวันสองวันดีหรือไม ร่างกายพวกเขามีบาดแผลเยอะร่างกายบอบช่ำ"

"อืม! พ่อก็คิดอย่างเจ้านั้นเเละถ้าให้ทำงานตอนนี้คงไม่ไหวเป็นเเน่"

"ท่านพ่อส่วนจือเย่ข้าอยากให้เขามาเป็นเพื่อนของข้าฝึกวรยุทธไปพร้อมพวกข้า"

เลี่ยงรุ่ยมองไปที่หลิ่งเอ้ออย่างสงสัยเพราะไม่เคยได้ยินนางพูดว่าอยากมีเพื่อนอย่าเล่นเหมือนเด็กปกติ

"ได้งั้นให้เขามาเป็นเพื่อนของเจ้า"

"ขอบพระคุณมากเจ้าคะ"

"พ่อจะกล้าปฏิเสธได้อย่างไรก็นานๆ ทีเจ้าจะขออะไรพ่อสักอย่าง ที่เจ้าขอก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรด้วย"

นางยิ้มให้ท่านพ่อก่อนจะวิ่งไปช่วยท่านเเม่ตักแกงใส่ถ้วยรอพวกเขามาถึง

ผ่านไปประมาณ2ก้านธูปพวกเขาก็มาถึง แต่ละคนเมื่อเห็นอาหารก็แสดงอาการหิวอย่างชัดเจน

"นี้ท่านเเม่ของข้าฮูหยินเลี่ยง พี่ใหญ่ข้าชื่อเลี่ยงหนิง พี่รองเลี่ยงหวง"

"คารวะฮูหยิน คุณชายใหญ่ คุณชายรอง"

"เเละนี้ก็ท่านอาจาาย์ของข้าลี่กว่าง"

"คารวะขอรับ"

"ก่อนพวกเจ้าจะมารับอาหารข้ามีอะไรจะพูด"นางมองไปที่พวกเขาพวกเพื่อรอดูปฏิกิริยา

"กฎห้ามที่พวกเจ้าต้องปฏิบัติ 1.ห้ามทะเลาะตบตีกัน2.ที่นี้พวกเจ้าเท่าเทียมกันใครทำงานดีจะได้เลื่อนตำแหน่งครอบครัวข้ากำลังจะเปิดเหลาอาหารถ้าพวกเจ้าทำตัวดีข้าจะให้งานทำและมีเงินเดือน"

"มีเงินเดือนจริงหรือขอรับ"เพราะทาสที่อยู่ที่นี้ทุกคนต่างทราบว่าตนเองถูกซื้อมาไม่คิดว่าจะมีที่นอนให้นอนเเถมยังมีค่าจ้างอีก

"จริง! ทุกคนทำงานก็ต้องได้เงิน ตอนนี้ข้าจะฝึกงานต่างๆ ให้พวกเจ้าก่อนที่จะไปเริ่มงาน ข้าจะไม่ทำสัญญาทาสทาวรถ้าพวกเจ้าสามารถเก็บเงินได้ก็สามารถเอามาไถ่ตนเองออกไปได้ ถึงบ้านที่พวกเจ้าอาศัยอยู่จะไม่ใหญ่มากหนักแต่ก็พอนอนได้ถ้าโรงเตี้ยมเสร็จพวกเจ้าค่อยย้าย "

"ไม่เลยขอรับมันกว้างมากกว้างกว่าที่ข้าเคยอาศัยอยู่อีก"นางหันไปมองทางเสียงพูดก็พบว่าเป็นชายที่นางเลือกมาชื่อเสี่ยวสุ่ย

"ใช่ๆๆ "ทาสทุกคนตอบอย่างพร้อมเพรียงกัน

"พอๆ ตอนนี้ข้าจะยังไม่สอนงานพวกเจ้า รอให้พวกเจ้าหายดีก่อนข้าจะเริ่มสอนถ้าใครมีบาดแผลมารับยาหลังทานข้าวกับพี่รอง"

"ขอรับ/เจ้าคะ"

เสี่ยวสุ่ยเขาทราบซึ้งมากไม่คิดว่าจะมีคนปฏิบัติแบบนี้กับตนจึงสาบานในใจว่าจะอยู่รับใช้ครอบครัวเลี่ยงไปจนตาย

"งั้นพวกเจ้าไปรับอาหารเถอะ จะได้กินข้าวไปนอนพักผ่อน"

"ท่านพ่อเราก็ไปกินข้าวเถอะเจ้าคะ ข้าหิวมากเลย"นางพูดพร้อมกับมือลูบท้อง