ชีวิตในสวนผัก นิยาย บท 27

"นี้เจ้าคะทุกคนลองกินดู"นางยื่นเเตงโมไปให้ทุกคน พี่ใหญ่พี่รองรีบหยิบเเตงโมจากมือนางเเละเอาเข้าปาก

"อร่อยมากอร่อยกว่ากินตอนปกติอีก"

"ใช่เย็นๆ หวานๆ อร่อยมากเลยหลิ่งเอ้อ"

ทุกคนเห็นพี่ใหญ่พี่รองกินอย่างอร่อยก็หยิบมากินบ้าง

"อืม! อร่อยมากจริงๆๆ "

หลังจากวันนั้นที่นางทำปลาเผาให้ทุกคนกินนี้ก็ผ่านมา1เดือนเเล้วตลอด1เดือนผักที่นางกับครอบครัวปลูกก็เจริญงอกงามอย่างสวยงามส่วนผักก็ยังส่งให้คุณชายซูเหมือนเดิม โรงเตี้ยมของนางก็ใกล้จะเสร็จเหลือเเค่ตกแต่งเก็บรายละเอียดอีกเล็กน้อยก็เสร็จคาดว่าอีกประมาณ1อาทิตย์ก็น่าจะเสร็จ

"หลิ่งเอ้อวันนี้พ่อจะไปจ่ายค่าจ้างให้ช่างมู่เจ้าจะฝากซื้ออะไรหรือไม"

"ไมเจ้าค่ะ ท่านแม่ได้ฝากท่านท่านพ่อซื้อพวกเครื่องปรุงหรือไม"

"แม่เจ้าบอกพ่อแล้ว"

"งั้นท่านพ่อไปเถอะเจ้าคะ ข้าไม่มีของที่อยากได้"

พอนางพูดเสร็จท่านพ่อก็เดินออกไป ตอนนี้นางกำลังนั่งคิดค่ายพรางตาที่ท่านอาจารย์ให้นางเเก้มันมีข้อผิดพลาดหลายจุดท่านอาจารย์บอกแต่นางก็ยังหาไม่เจอ นางนั่งคิดอยู่คนเดียวตั้งนานเเต่ก็คิดไม่ออกจึงคิดจะไปหาท่านอาจารย์

"ท่านอาจารย์เจ้าค่ะศิษย์คิดไม่ออกจริงๆ เจ้าคะ"

"เจ้าไม่ต้องรีบค่อยๆ คิดวันนี้ข้าจะพาเจ้าเข้าไปหาสมุนไพรที่ป่าชั้นในสุด"

"จริงรึเจ้าค่ะ"ลี่กว่างได้แต่มองหลิ่งเอ้ออย่างโง่งมเมื่อกี่ทำหน้าตาจะเป็นจะตายพอพูดถึงเรื่องเที่ยวหรือออกนอกบ้านนางก็จะตื่นเต้นเป็นพิเศษ

"เจ้าไปเปลี่ยนชุดเถอะข้าจะใช้วิชาตัวเบาในการเดินทาง"

"ท่านอาจารย์ข้าอยากเรียนวิชาตัวเบาเจ้าคะ"นางก็อยากเหาะได้เหมือนกันจะไปไหนก็สะดวกสบาย

"เจ้าอยากฝึกจริงรึทุกวันนี้เจ้าก็ฝึกหลายอย่างเเล้ว"

"เจ้าคะข้าอยากฝึก"

"ถ้าเจ้าอยากฝึกข้าก็จะสอนให้เจ้าเลือกเวลาที่เจ้าว่างเถอะ ข้าจะฝึกให้เจ้าทุกวันวันละ1ชั่วยาม"

"งั้นเป็นช่วงยามเหมามัยเจ้าค่ะ"

"เจ้าไม่ต้องไปช่วยเเม่เจ้าทำอาหารรึ"

"ไม่เเล้วเจ้าคะ ท่านเเม่มีคนช่วยตั้งมากมาย"

"งั้นรึ งั้นก็เอาตามที่เจ้าว่า"

"เจ้าคะ". นางตกลงกับท่านอาจารย์เสร็จก็เดินไปเปลี่ยนชุด ชุดที่นางมักใส่ประจำก็ชุดเสื้อเเขนยาวกางเกงขายาวเหมือนผู้ชายเพื่อความคล่องตัว เเต่งตัวเสร็จนางก็เดินไปหาท่านอาจารย์ที่นั่งรออยู่บริเวณที่นางนั่งคุยกันเมื่อกี่

"ท่านอาจารย์เจ้าค่ะ ข้าพร้อมเเล้วเจ้าคะ"

"งั้นก็ไปกันเลย"นางเดินไปเกาะแขนท่านอาจารย์ ท่านอาจารย์สกิดเท้านิดเดียวก็ลอยขึ้นฟ้า ปกติวิชาตัวเบาจะค่อยๆ เหยียบเบาๆ ไปบนกิ่งไม้แต่เมื่อฝึกถึงระดับสูงจะสามารถเหาะได้โดยใช้ปราณเป็นตัวช่วย

ใช้เวลาไม่นานตอนนี้นางกับท่านอาจารย์ก็มาถึงทางเข้าป่าเป็นที่เรียบร้อยเเล้ว

"เจ้าเกาะข้าเเน่นๆ นะข้าจะไปอย่าวรวดเร็วเราจะไม่ได้กลับถึงค่ำจนเกินไป"

"เจ้าคะ"นางรับคำท่านอาจารย์และจับเเขนท่านอาจารย์เเน่นกว่าเดิม

ท่านอาจารย์กระโดดเร็วมากนางไม่เห็นข้างทางเลยเห็นแต่สีเขียววิ่งผ่านไปผ่านมา ตอนนี้นางรู้สึกหน้าเริ่มชาต้องเป็นเพราะเเรงลมเป็นแน่ แต่นางก็บ่นไม่ได้เมื่อเลือกที่จะมาเองก็ห้ามบ่น

ใช้เวลาประมาณ3เค่อก็มาถึงปากทางเข้าป่าชั้นใน นางได้ยินเสียงสัตว์คำรามอย่างต่อเนื่องยิ่งได้ยินนางก็ขยับไปชิดกับท่านอาจารย์มากขึ้นปกติก็ชิดมากอยู่เเล้วตอนนี้นางจะสิงท่านอาจารย์อยู่เเล้ว

"เจ้าไม่ต้องกลัวมีข้าอยู่มันไม่ทำอันตรายเจ้าหรอก"ท่านอาจารย์ปลดปล่อยปราณออกมาทำให้สัตว์ที่จะเข้าใกล้วิ่งหนีกันไปคนละทิศคนละทาง

"เจ้าคะ"นางค่อยๆ ปล่อยเเขนท่านอาจารย์

"อ่ะ! นี้"ท่านอาจารย์ยื่นถุงอะไรสักอย่างให้นาง

"ถุงอะไรเจ้าค่ะ"นางมองไปที่ถุงอย่าง สงสัย

"ในนี้มีผงอสูรจะป้องกันสัตว์ร้ายให้เจ้า"

นางรีบรับมาจากท่านจารย์

"ขอบคุณเจ้าคะ"

"งั้นเราไปกันเถอะ เจ้าอย่าเดินห่างจากข้า"

นางจะไม่เดินห่างจากท่านอาจารย์เด็ดขาด เพราะนางรับรู้ถึงสายตาสัตว์มากมายจับจ้องมาที่นาง ถึงนางจะมีปราณแต่นางก็ไม่เคยต้องต่อสู้อย่างจริงจังไม่เคยฆ่าอะไรเลยด้วยซ้ำ

"ท่านอาจารย์เจ้าค่ะ เราจะไปหาอะไรรึเจ้าคะ"

"หาโสม! "

"หาโสม! เราจะหาเจอหรือเจ้าค่ะ"

"ข้าก็ไม่รู้"

"จะหาไปให้ใครหรือเจ้าคะ"

"ข้าแค่หาเพื่อๆ ไว้เท่านั้นเองเพื่อเหตุเกิดขึ้นจะได้ใช้ทันที"

"เจ้าคะ ข้าจะช่วยท่านอาจารย์หาด้วย"