ชีวิตในสวนผัก นิยาย บท 29

"อืม! พวกเจ้าเอาเกลือไปทาบางให้ทั่วไก่แล้วก็ปล่อยทิ้งไว้สัก1เค่อแล้วเอาสมุนไพรพวกนี้ยัดเข้าไปในท้องพวกมัน"

"ขอรับ"

"อ้อ! พวกเจ้าอย่าลืมตัดหัวไก่ทิ้งนะ "

"ขอรับ"

พอนางสั่งเสร็จพวกเขาก็กลับไปทำต่อส่วนนางก็หันไปช่วยพวกท่านแม่ท่านพี่ต่อ

"คุณหนูขอรับครบ1เค่อเเล้วขอรับ"

"อืมเจ้าเอาไก่ไปใส่ที่นึ่งข้าวแล้วเอาไปใส่หม้อที่ข้าตั้งไฟไว้"

"ขอรับ"

"ต้องรอนานเท่าไรรึ"

"ประมาณ3เค่อเจ้าคะ"

"อืม! งัั้นเราออกไปรอข้างนอกเถอะ"

"เจ้าคะ! พวกเจ้า2คนเฝ้าไว้นะ"

"เจ้าคะ"

นางกับท่านแม่ท่านพี่ก็ออกมาข้างนอกเห็นท่านพ่อกำลังคุยกับท่านอาจารย์

"พวกเจ้าทำอาหารเสร็จเเล้วรึ"

"ยังเจ้าค่ะอีกประมาณ3เค่อ"

"งั้นพวกเจ้าก็มานั่งก่อนเถอะพ่อมีเรื่องจะปรึกษา"

"เจ้าคะ/ขอรับ"

"หลิ่งเอ้อโรงเตี้ยมเราก็ใกล้เสร็จเเล้ว เจ้าคิดจะทำสิ่งใดต่อ"

"ข้าจะให้พวกคนงานย้ายไปอยู่ในเมืองเจ้าค่ะเหลือไว้เเค่ไม่กี่คน"

"แล้วพวกเราต้องไปอยู่ในเมืองหรือไม"

"ไม่ต้องหรอกเจ้าค่ะ ท่านพ่อเเค่ไปดูงานเมื่อค่ำท่านก็กลับบ้าน"

"อืม! เราจะต้องหาคนที่ไว้ใจได้ด้วยนะ"ท่านอาจารย์พูดขึ้นมานางพยักหน้ารับอย่างเห็นด้วย เพราะถ้ามีคนที่ไว้ใจได้ทำอะไรก็จะง่ายขึ้น

"เจ้าค่ะข้าเห็นด้วยกับท่านอาจารย์พูด"

"เราจะหาจากไหนละ"

"แม่ของจือเย่เจ้าค่ะ ข้าลองสังเกตดูนางเป็นคนขยันอดทน"

"อืม! งั้นเอาตามที่เจ้าว่า"

"ส่วนบัญชีรายได้ท่านเเม่ท่านเป็นคนรับผิดชอบเรื่องเงินเราจะไว้ใจใครไม่ได้"

"ได้! "นางไม่ต้องห่วงว่าท่านเเม่จะทำไม่ได้เพราะทุกวันนี้นางให้ท่านเเม่ฝึกการคำนวณและทำแบบรายรับรายจ่ายออยู่ทุกวัน

"ส่วนท่านพ่อก็ควบคุมคนงานเเละควบคุมการส่งผัก"

"แล้วเจ้าจะให้พี่ใหญ่กับพี่รองทำไรอะไร"

"ข้ารู้ว่าพี่ใหญ่พี่รองยากฝึกวรยุทธมากกว่า ท่านพี่ ท่านไปที่ที่ท่านอาจารย์แนะนำเถอะเจ้าคะ"นางเห็นพี่ใหญ่พี่รองทุ่มเทกับการฝึกวรยุทธมาก

"ไม่เป็นไรหลิ่งเอ้อพี่ใหญ่อยากช่วยท่านพ่อท่านเเม่มากกว่า"

"ใช่! น้องเล็กพี่อยู่ช่วยงานท่านพ่อท่านเเม่ดีกว่า"

ลี่กว่างมองลูกชายอย่างซาบซึ้งไม่คิดว่าพวกเขาจะหวงตนกับภรรยามากขนาดนี้

"พวกเจ้าไปทำตามความต้องการเถอะไม่ต้องห่วงพ่อกับเเม่ของเจ้า"

"แต่ว่าท่านพ่อ.. "

"เจ้าไปเถอะพ่อกับเเม่อยู่ได้ตอนนี้บ้านเราก็มีทุกอย่างเเล้วพวกเจ้าไม่ต้องเป็นห่วง"

"เเต่พวกเจ้าอย่าลืมกับมาเยี่ยมพ่อกับเเม่บางนะ"