ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 101

จะฝ่ามือหรือหลังมือก็คือเนื้อ！

“ข้ามีปณิธานจะปกป้องชาติบ้านเมือง แต่ตอนนี้เป็นยุคแห่งความสงบสุข ทุกที่สงบไร้สงคราม วิชาความรู้ที่ข้าได้ร่ำเรียนมา จึงไร้ซึ่งโอกาสได้ใช้!"

ความฝันของซูเฉินนั้นเรียบง่าย เขาไม่ได้ปรารถนาที่จะรบราฆ่าฟันเพื่อขยายดินแดน เพียงแต่หวังว่าจะสามารถปกป้องความสงบสุขของพื้นที่ใดพื้นที่หนึ่งได้เท่านั้น

“นั่นก็ไม่แน่!”

เจียงอวี้พลันเอ่ยแทรกขึ้นมา เขายกชาขึ้นจิบหนึ่งอึก นิ้วมือที่เห็นข้อกระดูกชัดเจนกำลังหมุนถ้วยชา พลางถูเบาๆ

“เจียงอวี้ ท่านหมายความว่าอย่างไร?”

ไม่เพียงแต่ซูเฉินที่มองเขาอย่างงุนงง แม้แต่เจียงอวิ๋นเฮ่อเองก็ยังอยากฟังเรื่องราวต่อ

“เจ้าไม่ได้ใช้ชีวิตอยู่ในเมืองหลวงย่อมไม่เข้าใจสถานการณ์หลายอย่างเป็นธรรมดา แม้ข้าจะไม่ได้ปักหลักอยู่ที่เมืองหลวง แต่ก็ได้ยินเรื่องการเมืองหลายอย่างมาบ้าง

"แคว้นจิ้นอันยิ่งใหญ่ของเราสามารถมีช่วงเวลาอันรุ่งเรืองได้ถึงทุกวันนี้ ล้วนอาศัยการแผ่ขยายดินแดนและวางรากฐานของบรรพบุรุษ บรรดาแม่ทัพผู้ยิ่งใหญ่ได้สร้างความสำเร็จบนกองกระดูกของผู้คนมากมาย แคว้นจิ้นมีภูเขาที่งดงาม สายน้ำที่อุดมสมบูรณ์ แผ่นดินกว้างใหญ่ไพศาล และมีพื้นที่อันมั่งคั่งอยู่เป็นจำนวนมาก แต่บริเวณชายแดนส่วนใหญ่กลับแห้งแล้งรกร้าง หลายพื้นที่ถึงขั้นไร้พืชพรรณธัญญาหาร พวกชนเผ่าเร่ร่อนไม่พอใจในสภาพที่เป็นอยู่ จึงคอยจ้องจะฮุบเอาพื้นที่อันอุดมสมบูรณ์บางส่วนตามแนวชายแดนของเราไป และมักจะรุกรานชาวบ้านตามชายแดน เผาทำลาย ปล้นสะดม และก่อกรรมทำชั่วทุกรูปแบบ

บางชนเผ่าก็กระสับกระส่ายเตรียมก่อความวุ่นวาย แอบรวมกำลังกันอย่างลับๆ ในทุกปีในช่วงเวลาที่มาถวายเครื่องบรรณาการ ก็ยังกล้าที่จะยั่วยุอย่างเปิดเผย ไม่เห็นฝ่าบาทอยู่ในสายตา การศึกครั้งนี้เป็นเพียงเรื่องของเวลาเท่านั้น ไม่ช้าก็เร็วก็ต้องเกิดขึ้น หากชนะ ก็จะสามารถแลกมาซึ่งความสงบสุขได้อย่างน้อยหนึ่งร้อยปี แต่ถ้าหากแพ้ ประชาชนก็จะอยู่อย่างยากลำบาก และความรุ่งเรืองที่ได้มาอย่างยากเย็นก็จะพังทลาย กลับไปสู่สภาพการพลัดถิ่นพเนจรเหมือนเมื่อก่อนในชั่วพริบตา ดังนั้นที่เจ้าบอกว่าอยากปกป้องชาติบ้านเมืองน่ะ เจ้ามีโอกาสได้แสดงฝีมืออย่างแน่นอน!"

นี่ก็ถือว่าเขาให้การยืนยันแล้ว ตามหลักแล้ว คนที่ไม่ได้อยู่ในราชสำนักไม่ควรก้าวก่ายกิจการของแคว้น แต่ตอนนี้พวกเขาก็แค่พูดคุยกันเป็นการส่วนตัวเท่านั้น จึงไม่ใช่ปัญหาใหญ่

“จริงหรือ?” เจียงอวิ๋นเฮ่อปลีกตัวไปใช้ชีวิตเรียบง่ายมาเป็นสิบปีแล้ว ย่อมไม่รู้ข่าวคราวเหล่านี้เป็นธรรมดา

"ไม่มีทางปลอมหรอก ข้าก็ได้ยินมาจากตาเฒ่านั่นแหละ” เจียงอวี้จะพูดก็ต่อเมื่อได้ข่าวที่แน่ชัดแล้วเท่านั้น เรื่องไร้สาระที่เลื่อนลอย เขาย่อมไม่มีทางพูดสุ่มสี่สุ่มห้า

“ชนเผ่าเร่ร่อนแข็งแกร่งและมีกำลังพลมาก หากพวกเขาผนึกกำลังกันโจมตีชายแดนจริง นั่นก็จะเป็นเรื่องที่รับมือได้ยาก” เจียงอวิ๋นเฮ่อวิเคราะห์ถึงข้อดีข้อเสียได้อย่างรวดเร็ว พลางเผยสีหน้าลำบากใจ

เขาเองก็ไม่อยากเห็นสถานการณ์เช่นนั้น ยุคแห่งความรุ่งเรืองนั้นได้มาอย่างยากลำบาก ทันทีที่เกิดสงคราม ภายในแคว้นก็ต้องได้รับผลกระทบไม่มากก็น้อย

“ตอนนี้ก็ได้จัดระเบียบกำลังพลและม้ากันอย่างลับๆ แล้ว ทันทีที่ชายแดนอยู่ในภาวะวิกฤต สงครามก็จะปะทุขึ้นทันที!”

"ข้าจะลองต่อสู้เพื่อตัวเองดูสักตั้ง เพื่ออนาคตที่รุ่งโรจน์สดใส หากข้าชนะ ข้าก็จะเป็นวีรบุรุษผู้ปกป้องชาติบ้านเมือง ได้เติมเต็มความปรารถนาของตัวเอง ทั้งยังได้รับชื่อเสียงเกียรติยศและโภคทรัพย์ ทำให้ครอบครัวได้ใช้ชีวิตที่ดีขึ้น เช่นนี้จะไม่เป็นการได้ประโยชน์กันทั้งสองฝ่ายหรอกหรือ?"

เจียงอวิ๋นเฮ่อพยักหน้า ลูกศิษย์โตแล้ว มีความคิดเป็นของตัวเองแล้ว

“ที่เจ้าสามารถพูดคำพูดเหล่านี้กับอาจารย์ได้ในวันนี้ อาจารย์รู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง แต่ก่อนอาจารย์เคยคิดว่าเจ้าบ้าระห่ำเกินไป แต่ไม่เก่งกาจในการวางแผนการ ตอนนี้ดูแล้ว อาจารย์เองต่างหากที่มีความคิดที่คับแคบ อย่างไรก็ตาม อาจารย์ก็สามารถจากไปได้อย่างหมดห่วงแล้ว"

เจียงอวิ๋นเฮ่อพบว่า แท้จริงแล้วเขายังไม่เข้าใจศิษย์ของตนดีพอ แต่ก่อนเขาคิดเพียงว่าศิษย์ผู้นี้ซื่อตรง ขยันหมั่นเพียร ฝึกวรยุทธ์ก็บากบั่น ไม่ใช่คนประเภทที่ชอบฉวยโอกาส และแอบกังวลว่านิสัยซื่อๆ ของเขาจะทำให้ไม่รู้จักวางแผนเพื่อตัวเอง และจะโดนเอาเปรียบในภายหลัง

ตอนนี้ดูเหมือนว่า เขาเองก็ยังมีความทะเยอทะยานอยู่บ้าง ไม่เลวเลย ไม่เลวเลย

เจียงอวี้เมื่อได้ฟังคำพูดของเขา ก็อดไม่ได้ที่จะเผยแววตาชื่นชมออกมา

นี่เขาเจอครอบครัวเทพเซียนเข้าให้แล้ว แต่ละคนไม่เพียงแต่ใจดีและซื่อตรง แต่ยังเปี่ยมไปด้วยคุณธรรมอันยิ่งใหญ่อีกด้วย

พี่ชายคนโตจะเข้ารับราชการ ทำงานเพื่อประชาชน พี่ชายคนรองเรียนแพทย์ ช่วยชีวิตผู้ป่วย พี่ชายคนที่สามจะเป็นทหาร ปกป้องบ้านเมือง