ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 114

เห็นได้ชัดว่าเขามีปรัชญาสามทัศน์[1]ที่ถูก้ต้อง ทั้งยังรู้จักเห็นใจผู้อื่น

"พี่สี่ ข้ายกโทษให้พี่แล้ว แต่ถ้าพี่ยังรู้สึกไม่สบายใจ ก็ช่วยล้างชามหน่อยก็แล้วกัน!"

ซูหว่านจงใจหยอกเย้าซูอวิ๋น แท้จริงแล้วนางไม่ได้โกรธเขาเลย ยิ่งไปกว่านั้น การที่เขายอมเอ่ยปากขอโทษนาง ก็นับเป็นเรื่องที่เกินความคาดหมายของนาง เพราะเขาเป็นคนปากไม่ตรงกับใจ

"ได้เลย ข้าจะไปเดี๋ยวนี้แหละ!"

ซูอวิ๋นต้องการขอโทษอย่างจริงใจ เดิมทีเขาเป็นคนทำอาหารเย็น หน้าที่ล้างชามเหล่านี้ไม่ควรเป็นของเขา แต่ตอนนี้เมื่อซูหว่านออกปาก เขาจึงรีบไปจัดการทันที

ซูเฉินและซูอี้ต่างก็รู้สึกขบขัน ซูอวิ๋นถูกหวานหว่านกำราบได้อยู่หมัด

"ไม่ง่ายเลยนะที่พี่สี่จะยอมให้ใครสักคน จากนิสัยของพี่สี่เท่าที่ข้ารู้จัก ต่อให้เขาผิด แต่เขาก็แค่ค่อยๆ เปลี่ยนท่าที ไม่มีทางยอมก้มหน้ารับผิดหรอก น้องหวานหว่านเก่งจริงๆ ที่ทำให้พี่สี่ยอมจำนนได้!"

ในฐานะฝาแฝดของซูอวิ๋น ซูอี้จึงมีคุณสมบัติที่จะวิจารณ์มากที่สุดแล้ว

ส่วนซูมู่ก็ยิ้มอย่างโล่งใจ คิดในใจว่าไม่ง่ายเลย น้องๆ โตหมดแล้ว

สำหรับเจียงอวี้แล้ว เขารู้สึกประทับใจมากกับคำพูดของซูหว่าน

ใช่แล้ว อยากทำอะไรก็ทำไปเลย ก่อนทำก็คิดถึงผลที่จะตามมาให้ดี ขอแค่ทำไปโดยสุจริตใจก็พอแล้ว

แค่คำพูดประโยคเดียวนี้ได้ช่วยคลายปมในใจของเขา

เจียงอวี้อดไม่ได้ที่จะยิ้มจางๆ แล้วมองไปยังซูหว่านที่กำลังยิ้มอย่างสดใส อารมณ์บางอย่างที่อธิบายไม่ได้ก็เริ่มก่อตัวขึ้นในใจ สายตาของเขาอ่อนโยนลง

เขาคิดว่า เหตุผลที่สายตาของเขาถูกซูหว่านดึงดูด นั่นคงเป็นเพราะความสดใสในการใช้ชีวิต รวมถึงความมั่นใจในตัวเอง และทัศนคติในเรื่องต่างๆ ของนาง

นางช่างแตกต่างไปจากคนอื่นจริงๆ

แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็แอบจดจำรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ไว้ในใจอย่างเงียบๆ

……

หลังจากนั้น สบู่นมแพะที่ซูหว่านรับปากเถ้าแก่เนี้ยร้านค้าชำจำนวนหนึ่งร้อยก้อนก็ทำเสร็จเป็นที่เรียบร้อย กำลังวางผึ่งไว้ในที่แห้งและมีลมโกรก ฤดูหนาวอากาศไม่ดี จึงต้องใช้เวลาผึ่งหลายวันหน่อยถึงจะใช้ได้

ซูมู่อยู่บ้านได้สองวันก็กลับไปทำงานที่จีซ่านถัง ทันทีที่ไปถึง ก็ได้พบกับคนคุ้นหน้าคุ้นตา ซึ่งก็คือชายชราที่เคยมอบตำราให้เขา

“ท่านผู้อาวุโสชมเกินไปแล้ว ข้าทำงานตามหน้าที่ ความตั้งใจเป็นสิ่งสมควร ส่วนเรื่องขยันร่ำเรียนชอบซักถาม ก็ต้องขอบคุณในความเมตตาของท่านหมอหลินที่ยินดีสอนความรู้เรื่องยาให้ข้า ข้าจึงต้องตั้งใจเรียนรู้"

ตอนนั้นเขาอายุครบสิบเจ็ดปี บรรดาน้องชายก็เริ่มโตแล้ว งานในไร่นาก็ไม่ได้จำเป็นต้องใช้คนมากขนาดนั้น เขาจึงคิดจะออกมาหางานทำเพื่อช่วยแบ่งเบาภาระค่าใช้จ่ายในบ้าน แล้วก็ได้งานเป็นลูกจ้างทั่วไปในจีซ่านถัง

ท่านหมอหลินแห่งจีซ่านถังพบว่าเขามีประสาทการรับกลิ่นที่ดีมาก เป็นคนมีพรสวรรค์ในการร่ำเรียนวิชาแพทย์ จึงยอมรับเขาเป็นศิษย์และสอนความรู้เรื่องยาให้

ชายชราฟังคำตอบของซูมู่แล้ว ก็พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ “กิริยามารยาทเหมาะสม อ่อนน้อมถ่อมตัว หลินซ่านเสียงตาแหลมจริงๆ!"

หลินซ่านเสียงที่ชายชรากล่าวถึง ก็คือท่านหมอหลินแห่งจีซ่านถัง แล้วก็เป็นเจ้าของจีซ่านถังอีกด้วย

"ท่านชมเกินไปแล้วขอรับ!" ซูมู่รู้สึกเก้อเขินที่ได้รับคำชมเช่นนี้

"ฮ่าฮ่า ข้าไม่เคยชมคนสะเปะสะปะ หากทุกคนพูดว่าเจ้าไม่ดี ข้าย่อมไม่พูดเช่นนี้ หากมีคนคิดว่าเจ้าดีเพียงคนเดียว เช่นนั้นเจ้าก็อาจจะไม่ดีจริงๆ ก็ได้ แต่ถ้าทุกคนรู้สึกว่าเจ้าดี เช่นนั้นเจ้าคนนี้จะต้องมีอะไรพิเศษแน่ๆ” ชายชราหัวเราะอย่างร่าเริง พลางลูบหนวดเคราของตนเอง

ซูมู่เกาศีรษะด้วยความเขินอาย จากนั้น เขาก็โค้งคำนับชายชราอย่างนอบน้อม

[1] ปรัชญาสามทัศน์ ‘三观’ คือทัศนคติที่กำหนดความคิด ความเชื่อ และการกระทำของบุคคล แบ่งออกได้เป็นสามประการ คือ ทัศนคติต่อชีวิต ทัศนคติต่อโลก และทัศนคติต่อคุณค่า