ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 116

ทั้งหมดต้องชื่นชมพวกซูอวิ๋นที่เดินสายไปตามหมู่บ้านต่างๆ ทำให้ขนมข้าวซอยตัดพอเป็นที่รู้จักบ้างแล้ว จึงไม่จำเป็นต้องตะโกนเรียกลูกค้าบนท้องถนน อย่างไรก็ดีพวกเขาไปมาตั้งหลายหมู่บ้าน ย่อมต้องมีคนจำนวนไม่น้อยที่เคยได้ลิ้มลอง ขอแค่รู้สึกว่าถูกปาก ยังไงก็ต้องติดใจ

วันนี้การค้าคึกคักมาก พวกเขาไม่จำเป็นต้องแนะนำอะไรมากมาย ลูกค้าก็แวะเวียนกันมาไม่ขาดสาย

คนนั้นซื้อหนึ่งชุด คนนี้อีกสองชุด ทุกคนสามารถลองชิมได้ตามสบาย ด้วยจุดนี้ ทำให้มีคนจำนวนไม่น้อยยินดีอุดหนุน

ไม่นานนักก็ขายออกไปแล้วเกือบครึ่ง ซูอวิ๋นรับผิดชอบการหยิบสินค้า ซูหว่านรับผิดชอบในการเก็บเงินและนับเงิน ซูเฉินดูแลความเรียบร้อย สามพี่น้องร่วมมือกันอย่างแข็งขัน

ในระหว่างนั้น ยังได้รับคำสั่งซื้อใหญ่จากบ้านเศรษฐีหลิวทางตอนเหนือของเมือง พวกเขาต้องการสั่งขนมข้าวซอยตัดจำนวนสองร้อยชุด กำหนดส่งภายในสิบวันให้ทันงานมงคลรับสะใภ้เข้าบ้าน

ได้ยินว่าพวกเขาได้รับการแนะนำมาจากจวนฮั่ว หลังจากเซ็นสัญญาสั่งซื้อและจ่ายเงินมัดจำ ก็ถือว่าได้การค้านี้มาอยู่ในมือแล้ว

งานเลี้ยงวันเกิดของขุนนางฮั่วในวันนั้นประสบความสำเร็จอย่างมาก ขนมข้าวซอยตัดก็ได้รับคำชมอย่างล้นหลาม

ตลอดทั้งวัน ขนมข้าวซอยตัดสองร้อยชุดขายหมดเกลี้ยง ได้เงินมายี่สิบแปดตำลึง รวมกับเงินมัดจำสิบห้าตำลึงจากจวนหลิว ทั้งหมดรวมเป็นสี่สิบสามตำลึง

ก่อนกลับบ้านก็ต้องซื้อวัตถุดิบติดมือกลับไปด้วย ท่านพ่อท่านแม่จะกลับมาวันมะรืนนี้แล้ว ซูหว่านเตรียมจะเนื้อเพิ่มอีกนิดหน่อย แล้วก็ไก่สองตัวและปลาอีกสองตัว

ปลา ซื้อหาได้ที่แผงปลาในตลาด ส่วนไก่ ก็แวะจับที่บ้านยายไช่เอา

ยังมีไข่ไก่อีก ความต้องการสูงมาก อัตราการบริโภคก็สูง แต่ก็ขาดไม่ได้

พรุ่งนี้ต้องไปตามหมู่บ้านใกล้เคียงเพื่อรวบรวมไข่ไก่ให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้

จะมีตลาดนัดอีกครั้งในอีกครึ่งเดือนข้างหน้า ก่อนถึงสิ้นปีจะมีตลาดรวมทั้งหมดสองครั้ง เทศกาลปีใหม่ในครั้งนี้จะยืดไปถึงช่วงครึ่งเดือนหลังของวันปีใหม่

การไปขายขนมข้าวซอยตัดที่หัวเมืองจะเลือกไปก่อนวันปีใหม่ จะได้รวดดูเทศกาลโคมไฟไปด้วยเลย

งานนี้ กำไรแน่นอน!

ยังพอมีเวลาเหลือหลังจากตลาดวายแล้ว ซูหว่านจึงแวะร้านตำราเพื่อเซื้อตำราเกี่ยวกับการจัดการอุทกภัยและการป้องกันภัยแล้ง

นางอยากจะมอบตำราเหล่านี้ให้พี่ใหญ่ เพื่อให้เขาได้ลองอ่านดู อย่างน้อยๆ จะได้พอมีความรู้พื้นฐานคร่าวๆ

แต่ตำราประเภทนี้มีน้อยมาก ซูหว่านแทบจะรื้อค้นทั้งร้านแล้ว ก็ยังหาตำราที่เกี่ยวข้องกับภัยธรรมชาติไม่เจอสักเล่ม

หรืออีกนัยหนึ่งคือการแก้ปัญหาน้ำท่วมเป็นสิ่งที่ยังไม่เคยมีใครทำได้สำเร็จมาก่อน ไม่มีใครสามารถกำจัดต้นตอของปัญหาได้อย่างแท้จริง

ไม่เป็นไร จากที่เคยร่ำเรียนมาในยุคปัจจุบัน ซูหว่านก็พอจะมีความรู้อยู่บ้าง

"พี่ใหญ่ นี่เป็นเงินที่พี่สี่หามาได้ เขาเลี้ยงพี่!" ซูหว่านอธิบาย

เมื่อได้ยินว่าเป็นเงินที่ซูอวิ๋นหามาได้ ซูจิ่งก็รู้สึกสงสัยขึ้นมาทันที “ไหนเล่าให้ฟังซิว่าพี่สี่เจ้าคิดอะไรแผลงๆ อีกแล้วใช่ไหม อย่างเขานี่นะหาเงินได้”

เห็นได้ชัดว่าซูจิ่งไม่ค่อยเชื่อ

ซูหว่านจึงเล่าเรื่องการทำธุรกิจขนมข้าวซอยตัดที่พวกเขากำลังทำอยู่ให้ซูจิ่งฟังอย่างละเอียด รวมถึงเรื่องที่พ่อแม่จะลาออกจากงานกลับบ้านในอีกสองวันด้วย

เมื่อฟังจนจบ ซูจิ่งอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา หัวเราในความคิดสร้างสรรค์ของน้องๆ เหล่านี้

"หมายความว่า ความคิดทั้งหมดเป็นของเจ้า ขนมนี้เจ้าก็เป็นคนสอน ซูอวิ๋นเป็นคนลงแรง เขายังต้องจ่ายค่าจ้างให้พวกเจ้าด้วย!"

เป็นเช่นนั้นจริงๆ แม้ว่านางจะเป็นคนออกความคิด แต่นางก็ช่วยเขาทำงาน ดังนั้นจึงได้รับค่าแรง ไม่ถือว่าทำงานฟรี

"ถูกต้องแล้ว แบบนั้นแหละ ถึงวันนี้ หลังจากหักค่าใช้จ่ายไปแล้ว พี่สี่มีเงินเก็บถึงเกือบแปดสิบตำลึงแล้ว กระทั่งข้ากับพี่สามและพี่ห้า รวมๆ กันก็ยังได้ค่าจ้างตั้งเกือบยี่สิบตำลึงแล้ว"

"เจ้านี่นะ ฉลาดจริงๆ ทำไมถึงมีความคิดเรื่องการหาเงินมากมายขนาดนี้ พวกพี่ๆ เก่งสู้เจ้าไม่ได้เลยจริงๆ!" ซูจิ่งรู้สึกปลงอานิจจา สติปัญญาของซูหว่านนั้นไม่ใช่ฉลาดธรรมดาเลย สำคัญคือนางรู้มาก พูดได้ และทำได้ด้วย