ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 120

ซูอี้วาดภาพซูหว่านกำลังหันหลัง ใบหน้าหันกลับมาเล็กน้อยเผยให้เห็นเพียงหกส่วน ยังคงมีรอยยิ้ม กระทั่งรอยบุ๋มตรงมุมปากเขาก็วาด แถมยังวาดออกมาได้อย่างมีชีวิตชีวา

ก่อนหน้านี้ ซูหว่านเคยซื้อพู่กันขนละเอียดสำหรับร่างภาพให้เขา เขาจึงวาดรายละเอียดเหล่านั้นออกมาได้อย่างสมจริง แม้แต่เส้นผมก็ยังดูเป็นธรรมชาติ

ขนตาแต่ละเส้นชัดเจนราวกับมีชีวิต หากจะบอกว่าภาพซูหว่านของเจียงอวี้เหมือนเพียงห้าส่วน ซูหว่านที่อยู่ในภาพของเขากลับเหมือนถึงเก้าส่วน ราวกับคนจริงๆ กระโดดเข้าไปในภาพวาดได้เลย

ซูหว่านกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง เจียงอวี้กลับยกนิ้วชี้ขึ้นแตะริมฝีปาก บอกเป็นนัยว่าตอนนี้ซูอี้กำลังมีสมาธิ อย่าเพิ่งรบกวน

ซูหว่านรีบปิดปากทันที ซูเฉินและซูอวิ๋นที่เพิ่งเดินเข้ามาก็ตกตะลึงเมื่อเห็นภาพวาด ต่างก็นิ่งเงียบโดยไม่ได้นัดหมาย

เมื่อลายเส้นสุดท้ายเสร็จสิ้น ซูอี้ดูจะยังไม่พอใจนัก แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นก็รู้สึกว่าคอแข็งไปหมดแล้ว แถมซูหว่านก็มายืนมองภาพวาดของเขาอยู่ข้างหลัง

ซูอี้หน้าแดงขึ้นมาทันที เตรียมยกมือขึ้นบังรูปภาพ แต่กลับถูกซูหว่านห้ามไว้ก่อน

“พี่ห้ายอดเยี่ยมมากเลย ข้าชอบภาพนี้มาก ขอข้าได้ไหม”

ซูหว่านชื่นชอบภาพวาดนี้มาก ไม่ว่าจะเป็นลักษณะการวาดหรือตัวนางในภาพ นางชอบทั้งหมด

รู้สึกเหมือนตัวเองยกระดับขึ้นในพริบตา กลายเป็นสตรีสูงส่งขึ้นมาเลยทีเดียว

“เจ้าชอบหรือ? แต่ข้ารู้สึกว่ายังวาดไม่ค่อยดีเท่าไรเลยนะ!” เขาไม่คาดคิดว่าซูหว่านจะชอบ เขาวางมาตรฐานของตัวเองไว้สูงเกินไปจริงๆ

“นี่ยังเรียกว่าไม่ค่อยดีอีกหรือ พี่ห้าอยากจะเป็นเทพเซียนหรือไร” ซูหว่านคิดในใจว่าคนในวงการศิลปะเหล่านี้ใจร้ายกับตัวเองขนาดนี้เลยหรือ

ซูอี้หน้าแดงก่ำ รู้สึกเขินอายเกินกว่าจะพูดต่อ

“พี่ห้า ข้าคิดว่าพี่ขาดแค่โอกาสเท่านั้น เมื่อโอกาสมาถึง ชื่อเสียงของพี่จะโด่งดังจนปิดไม่อยู่เลย!”

ในนิยายต้นฉบับ ในอนาคตพี่ห้าจะได้รับการชื่นชมจากบัณฑิตผู้ยิ่งใหญ่ในวงการวรรณศิลป์ ซึ่งได้นำภาพวาดของเขาเผยแพร่ไปทั่ว จนในที่สุดก็ตกไปถึงมือของฝ่าบาท ฝ่าบาททรงโปรดปรานสิ่งเหล่านี้เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ด้วยความชื่นชอบ จึงประทับตราลงบนภาพวาด ทำให้พี่ห้าโด่งดังขึ้นมานับแต่นั้น อาศัยฝีมือของตัวเองเป็นเครื่องนำทาง จนได้แทรกตัวเข้าสู่วงการวรรณศิลป์อย่างรวดเร็ว สถานะไม่ต่ำต้อย ทั้งยังได้รับการขนานนามว่าเป็นบัณฑิตที่อายุน้อยที่สุดในประวัติศาสตร์ แล้วยังได้รับฉายาว่าเป็นเซียนแห่งการวาดอีกด้วย

นับแต่โบราณมา ไม่ว่าจะเป็นลำนำบทกวี ดนตรี หมากล้อม ลายสือ หรือการวาดภาพ ล้วนเป็นเรื่องของความรุ่มรวย ผู้ที่มีความสามารถในด้านเหล่านี้ล้วนถูกเรียกว่าบัณฑิตทั้งสิ้น

“น้องหวานหว่านพูดไปไกลแล้ว พี่ไม่กล้าคิดหรอก พี่ไม่มีอาจารย์ ไม่มีอำนาจ จะไปเจอโอกาสอะไรได้” ซูอี้ยิ้มขื่น เขายังคงมองโลกในแง่ร้ายเกินไป

“พี่ห้าสบายวางใจเถอะ ทองคำอยู่ที่ไหนก็เปล่งประกายได้ทั้งนั้น พี่ยังเด็ก โอกาสดีๆ มักจะมีให้กับคนหนุ่มสาว!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน