ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 134

ได้ยินว่าเงินยังอยู่ดี ในที่สุดซูอวิ๋นก็โล่งใจ เขากลับไปนอนบนเตียงห่มผ้าด้วยใบหน้าเหนื่อยล้า

“เช่นนั้นก็ดี ท่านพ่อ ท่านแม่ ซูหว่านปลอดภัยไม่ได้ถูกควันยาสลบใจไหม? ผลกระทบที่ตามมาแรงพอสมควร ร่างกายไม่มีแรงเลย”

ในใจของเขายังนึกถึงซูหว่านอยู่ ควันยาสลบคุณภาพต่ำทำร้ายร่างกายคนมาก โชคดีที่สูดดมไปไม่เยอะ

“นางปลอดภัยดี แต่ว่าเฮงเฮงโชคร้าย เมื่อวานถูกคนวางยาพิษ มิน่ากลางคืนมีโจรบุกถึงไม่ได้ยินเสียงมันเห่า โชคดีมีคุณชายเจียงที่ช่างสังเกต ไม่เช่นนั้นเกรงว่าบ้านเราคง...”

แม่ซูยังคงรู้สึกกลัวอยู่ หากเงินส่วนอื่นก็ช่างแล้ว ถ้าเงินค่าเดินทางไปสอบของลูกชายคนโตก็ไม่มี ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรแล้ว

ความหวังของทั้งครอบครัวก็ฝากไว้ที่ตัวอาจิ่ง หวังว่าเขาจะนำเกียรติยศมาสู่ครอบครัว!

ได้ยินว่าเฮงเฮงสละชีพแล้ว ซูอวิ๋นลุกขึ้นมาเหมือนปลาไนอีกครั้ง

“ว่าไงนะ สุนัขของข้าตายแล้วหรือ?”

เรื่องกระทบจิตใจแบบนี้ไม่น้อยไปกว่าอดีต เขาเป็นคนหนึ่งที่รักสัตว์ตัวเล็กมาก ฮือ ๆ....

“หวานหว่านเอามันไปฝังแล้ว เจ้าสี่ รับปากแม่ ต่อไปไม่เลี้ยงสุนัขแล้วดีไหม?”

สร้างบาปเกินไปแล้ว ครอบครัวเขาเลี้ยงสุนัขไม่ได้

ซูอวิ๋นพยักหน้าอย่างเสียใจ ล้มตัวนอนเหมือนกับซากศพ คลุมหัวของตัวเองเอาไว้

“ท่านแม่ พวกท่านไม่มีใครได้รับบาดเจ็บใช่หรือไม่?” ซูอี้ไม่ได้แสดงอาการมากเหมือนกับซูอวิ๋น

แม่ซูส่ายหน้า

“นอกจากพวกเจ้าสองคน คนอื่นปลอดภัยดี พักผ่อนให้เยอะ ๆ แม่ทำงานในบ้านเอง!”

แม่ซูปลอบโยนและมองสองลูกชายสองเด็กดีของตัวเองด้วยความรักใคร่

กล่าวถึงด้านของพ่อซู เดินตรงไปถึงตระกูลเหอ ด้วยสีหน้าร้อนใจ

ในเวลานี้ มีสามคนในตระกูลเหอนั่งไม่ติด ผู้ใหญ่บ้านเหอนั่งอยู่ใต้หลังคา นั่งไม่ไหวเขาก็ลุกขึ้นเดินไปเดินมา

“เหล่าเหอ แย่แล้ว เกิดเรื่องใหญ่แล้ว!”

เสียงของพ่อซูดังขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว คนตระกูลเหอได้ยิน วิ่งมาที่ลานบ้านกันหมด ได้ยินเสียงก่อนเห็นคน คนตระกูลเหอฟังเสียงของเขาแล้วรู้สึกร้อนตัวมาก

โดยเฉพาะตอนที่พ่อซูก้าวเข้ามาในลานบ้าน พวกเขาก็ไม่รู้ว่าเขามาซักไซ้เอาความหรือเปล่า

“เหล่าเหอ แย่แล้ว มีโจรขึ้นบ้านข้า เงินร้อยตำลึงกว่าถูกขโมยไปหมดแล้ว!”

ได้ยินข่าวนี้ ในใจพวกเขาเต็มไปด้วยความดีใจชั่วขณะ

“พี่สามข้าไปแจ้งความแล้ว ก็ไม่รู้ว่าจะจับโจรได้หรือไม่!” ซูหว่านชิงตอบก่อน

“โดยทั่วไป เงินนี่คงไม่ได้คืน อย่างไรก็ตามไม่มีใครเห็นหน้าตาแท้จริงของเขา และไม่ใช่คนในหมู่บ้านเรา งั้นก็ยิ่งหายากแล้ว” ทุกคำพูดของแม่เจ่าฮวามีความดีใจซ่อนอยู่

แม่ซูได้ยิน หันตัวไป กลอกตาอย่างทนไม่ไหว

“ท่านป้ารู้ได้อย่างไรว่าเป็นคนต่างหมู่บ้าน?” ซูหว่านถามแทงใจดำ

เห็นแม่เจ่าฮวาถูกถามแล้วชะงักไป ลูกสาวของนางเหอเจียวหลันก็ดึงแขนเสื้อของนางในทันที บอกใบ้ให้นางอย่างพูดมั่วซั่ว

“ขะ...ข้าหมายความว่า คนในหมู่บ้านของเราต่างเป็นคนดีมีน้ำใจ ไม่มีทางมีคนใจร้ายแบบนี้”

“มันก็ไม่แน่ ต้องมีพวกไม่ดีอยู่บ้าง ต่อหน้าทำดีกับเจ้าทุกอย่าง ลับหลังไม่รู้ว่าใจร้ายใจดำมากแค่ไหน”

แม่ซูอดไม่ได้ที่จะแขวะ พูดจนคนตระกูลเหอหัวใจหล่นวูบ รู้สึกเสมอว่าพวกนางกำลังด่าตัวเองอยู่

“เจ่าฮวา เจ้าอย่าคิดมาก ข้าไม่ได้ว่าเจ้า!” แม่ซูอธิบายออกมาทันที ซูหว่านแทบจะกลั้นขำไม่อยู่

อย่างที่คิด ทักษะการกระแนะกระแหนของพวกแม่ ๆ ต่างสุดยอดจริง ๆ

แม่เจ่าฮวาหน้าเสียเล็กน้อย แต่ยังคงฝืนยิ้มออกมา