ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 135

“เหล่าซู มีอะไรที่ข้าพอจะช่วยเจ้าได้บ้าง?” สุดท้าย ยังคงเป็นผู้ใหญ่บ้านเหอที่พูดทำลายสถานการณ์นิ่งเงียบนี้

พ่อซูโบกมือบอกว่าไม่ต้อง จากนั้นก็เข้าบ้านปิดประตูอย่างเศร้าซึม ถ้าหากตอนนี้มีบุหรี่ละก็ เขาจะต้องหยิบมาสูบแน่ ๆ

เขาไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจจริง ๆ เพื่อนเก่าหลายปีของเขา ทำเรื่องแทงข้างหลังเขาแบบนี้ ไม่ใช่เพราะเงินทอง แล้วเขาทำไปเพื่ออะไร?

โจรคนนั้นบอกแล้ว เงินที่ขโมยได้ คนคนนั้นไม่เอาแม้แต่อีแปะเดียว ก็เพื่อเห็นพวกเขายากจนข้นแค้นต่อไปหรือ?

พวกผู้ใหญ่บ้านเหอเพิ่งกลับไปไม่นาน ซูเฉินกับเจียงอวี้ก็กลับมา

โจรคนนั้นเป็นคนของหมู่บ้านต้าหยาง อยู่ห่างที่นี่หลายสิบลี้ ตามหลักแล้วไม่เกี่ยวข้องกันเลย ตระกูลเหอทุ่มเทแรงกายแรงใจมากจริง ๆ

เพราะเขาขโมยไม่สำเร็จ ดังนั้นทางการจึงขังเขาแค่หนึ่งเดือน โบยสิบไม้เพื่อเป็นการตักเตือนคนอื่น ไม่ให้เอาเยี่ยงอย่างเท่านั้น

พ่อซูผิดหวังอยู่ในห้องไม่ยอมออกมาตลอดทั้งวัน พวกคนที่สนิทกับตระกูลซู ได้ยินข่าวว่าโจรขึ้นบ้านตระกูลซู ต่างก็ทยอยมาปลอบโยน

พอถึงตอนบ่าย คนตระกูลเหอก็มาอีกครั้ง

สองสามีภรรยาพาเหอเจียวหลัน รวมถึงเงินห้าสิบตำลึงเงิน และแผนการของพวกเขาเดินมาอย่างเอิกเกริก

ตอนที่ตระกูลเหอมา ตระกูลซูได้เตรียมตัวพร้อมแล้ว ดูว่าพวกเขาจะทำอะไร

ยังไม่เปิดฉากแตกหัก แม่ซูยังคงต้อนรับอย่างมีมารยาท ยกเก้าอี้มาให้พวกเขานั่งที่ลานบ้าน

ผู้ใหญ่บ้านเหอมาถึงไม่พูดพล่าม ให้ภรรยาของเขาควักถุงเงินถุงใหญ่ออกมาโดยตรง

“เหล่าซู ครอบครัวเจ้าประสบภัย ข้าก็เสียใจมาก ข้ารู้ว่าพวกเจ้าไม่ง่าย ลูกชายคนโตของพวกเจ้าจะต้องเดินทางไปสอบแล้ว ไม่มีเงินจะได้ที่ไหน?

ครอบครัวเราเป็นครอบครัวธรรมดา เงินห้าสิบตำลึงนี่เป็นทั้งหมดของพวกเราแล้ว ตอนนี้เอามาช่วยเจ้าตอนฉุกเฉิน เจ้าอย่ารังเกียจเงินน้อย มีดีกว่าไม่มี เหล่าซูเอ๊ย ข้าช่วยเจ้าได้แค่นี้แล้ว”

มองถุงเงินนูน ๆ ในดวงตาของพ่อซูเต็มไปด้วยความเยาะเย้ย แต่ก้มหน้าไม่ให้เขาเห็นเท่านั้น

ยิ่งคิดยิ่งไม่เข้าใจ หาคนมาขโมยของบ้านเขา ตอนนี้มามอบความอบอุ่น มีจุดประสงค์อะไรกันแน่?

“เหล่าเหอ เงินมากมายขนาดนี้ ครอบครัวเราไม่มีปัญหาคืนหรอก!”

พ่อซูพูดตามที่ซูหว่านบอก ให้ตนพูดไหลไปตามความหมายของเขา

อีกอย่างเดิมทีตระกูลกู้ก็ดูถูกตระกูลซู ไม่แน่นอนว่าจะยอมช่วยเหลือ พวกเขาตระกูลซูก็เป็นคนรักศักดิ์ศรี ภายใต้สถานการณ์ที่ยังมีทางรอด จะไม่ไปขอร้องตระกูลซูให้อับอายขายขี้หน้า

“ท่านอาเหอจิตใจดีงามเช่นนี้ ครอบครัวเราไม่มีอะไรจะตอบแทนได้ อีกอย่างเงินนี้ ก็ไม่ใช่จะหามาคืนได้ในเวลาอันสั้น”

ได้ยินซูหว่านพูดแบบนี้อีกครั้ง แม่เจ่าฮวารีบพูดต่อว่า

“พวกเราก็มีเรื่องขอร้องเช่นกัน!”

เมื่อคำนี้ออกมา ทุกคนหันไปมองนางอย่างเป็นธรรมชาติ ตามสิ่งที่พวกเขาปรึกษากันเอาไว้ เรื่องนี้มีนางเอ่ยปากจะดีกว่า

มีเป้าหมายอยู่จริง ๆ

“ขอร้องเรื่องอะไร?” แม่ซูรีบถามขึ้น นางทนไม่ไหวอยากรู้ว่าทำไมแล้ว

แม่เจ่าฮวาแสร้งทำหน้าลำบากใจ จากนั้นก็จูงมือของลูกสาวตัวเอง เหอเจียวหลันก็ก้มหน้าแดงอย่างเขินอายอย่างให้ความร่วมมือ

“คือว่าเจียวหลันของเรา ชอบพอซูจิ่งบ้านเจ้ามานานแล้ว เพื่อเขาแล้วไม่ยอมแต่งงาน และนัดดูตัวมาโดยตลอด ตอนนี้นางอายุจะสิบแปดปีแล้ว นางยังยืนกรานไม่ใช่อาจิ่งก็ไม่แต่ง พวกเราเลยคิดว่าให้เด็กได้สมใจปรารถนา ตอนนี้ครอบครัวพวกเจ้าก็เจอภัยพิบัติที่ไม่คาดฝัน พวกเราก็ทนเห็นอาจิ่งเสียอนาคตไม่ได้ ดังนั้นขอแค่อาจิ่งยินดีสู่ขอเจียวหลันของเราเป็นภรรยา เงินพวกนี้ก็ถือว่าเป็นสินเดิมของเจียวหลัน ไม่ต้องคืน!”