ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 137

แม่เจ่าฮวาและเหอเจียวหลันรีบหันไปมองประมุขบ้านของพวกเขา เห็นเพียงผู้ใหญ่บ้านก้มหน้า ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

“เหล่าซู ผ่านมาหลายปีแล้ว การช่วยเหลือที่ครอบครัวเรามีต่อครอบครัวพวกเจ้า ตัวเจ้าคงรู้ดี ลูกสาวข้าเพื่อลูกชายเจ้าแล้วไม่ยอมแต่งงาน เสียเวลาจนตอนนี้กลายเป็นผู้หญิงมีอายุ ตอนนี้พวกเจ้ากลับไม่ยอมรับนาง...”

“เดี๋ยวนะ อะไรเรียกว่าลูกชายข้าทำให้เสียเวลา? ข้าไม่ชอบคำนี้ เรื่องความรักข้างเดียวจะพูดแบบนี้ได้อย่างไร? อาจิ่งของเราไม่เคยให้สัญญาจะสู่ขอเหอเจียวหลันของพวกเจ้า กลับเป็นพวกเจ้าต่อหน้าอย่าง ลับหลังอย่าง พวกเราไม่เอาความกับพวกเจ้า เห็นแก่มิตรไมตรีนี้แล้ว ถ้าไม่อยากให้เรื่องถึงศาลาว่าการ งั้นก็มาพิสูจน์กันไปเลย!”

แม่ซูโกรธจนกัดฟัน ทำไมคนพวกนี้ถึงได้หน้าไม่อายขนาดนี้ เพ้อฝันอยากพึ่งพาซูจิ่งของนาง ช่างไร้ยางอายจริง ๆ

“เจ้ามีหลักฐานอะไรมาพิสูจน์ว่าพวกเราเป็นคนทำ?” แม่เจ่าฮวาแถข้าง ๆ คู ๆ

“ก็อาศัยไฝดำที่อยู่หลังหูของท่านอาเหอ เพียงพอจะเอาความผิด คนถูกจับไว้แล้ว ขอแค่เขาชี้ตัว คนของศาลาว่าการยืนยันความจริงเหมือนกับที่คนคนนั้นอธิบาย เช่นนั้นอย่างน้อยก็ต้องถูกโบย แล้วถูกจับเข้าคุก ท่านอาเหอต้องคิดให้ดี ถึงตอนนั้นท่านไม่ได้ผลประโยชน์อะไร ยังไม่บรรลุเป้าหมาย บีบให้คนแต่งงานไม่สำเร็จ ไม่แน่ยังทำให้พี่เจียวหลันเสียชื่อเสียง ต่อไปนางคงหาคู่ครองได้ยากขึ้น!”

ซูหว่านอาศัยการขู่เป็นหลัก เดิมพันว่าพวกเขาไม่รู้กฎหมาย ไม่กล้าเอาเรื่องนี้มาเสี่ยงกับอนาคตของตัวเอง

อีกอย่าง คนที่ทำความผิดทุกคนมักจะกลัวความผิด จะกล้าไปพูดที่ศาลาว่าการได้อย่างไร?

พูดถึงเรื่องเสื่อมเสียชื่อเสียง เหอเจียวหลันก็ไม่ยอมแล้ว นางรีบดึงพ่อแม่ของตัวเอง

“ท่านพ่อ ท่านแม่จะทำแบบนี้ไม่ได้เด็ดขาด หากข้าเสื่อมเสียชื่อเสียง พี่จิ่งยิ่งไม่ยอมแต่งงานกับข้าแล้ว”

ผู้ใหญ่บ้านเหอก็กลัวเหมือนกัน เพราะเขามีตำแหน่งเป็นผู้ใหญ่บ้าน ถึงได้อำนาจดูแลบ่อปลาสองแห่ง หากเรื่องถึงศาลาว่าการ ตำแหน่งผู้ใหญ่บ้านของเขาก็รักษาเอาไว้ไม่ได้แล้ว คนในหมู่บ้านก็จะตีตัวออกห่างกับเขาเพราะเรื่องนี้

ดังนั้น เขารู้ว่าตัวเองไม่มีเหตุผล ลุกขึ้นเตรียมจะกลับ ไม่อยากแตกหัก

ตระกูลซูเห็นแก่มิตรไมตรีไม่เอาเรื่อง เขาก็ควรหยุดแค่นี้

แต่ว่าเหอเจียวหลันมุ่งมั่นจะแต่งงานกับซูจิ่ง นางเห็นพ่อตัวเองประนีประนอม จะยอมได้อย่างไร?

ดังนั้น นางคุกเข่าลงในทันที

“ข้ายอมเป็นอนุภรรยา ขอแค่ได้อยู่กับพี่จิ่ง ข้ายอมทุกอย่าง!”

“เพียะ!!!”

“เหลวไหล!”

ผู้ใหญ่บ้านเหอตบไปบนใบหน้าของนาง จนนางล้มไปที่พื้นแล้ว

“พี่สี่ ท่านอย่าเพิ่งวู่วาม” ซูอี้กอดเอวของเขาเอาไว้แน่น พร้อมปิดปากของเขาเอาไว้

“ข้าจะออกไปด่าพวกเขา...”

“เงียบหน่อย อย่าทำพ่อแม่เสียเรื่อง!” ซูเฉินถลึงตาใส่เขา

พวกเขาทุกคนไม่คิดจะเข้าไปยุ่งเรื่องนี้ ให้พ่อแม่เป็นคนจัดการเอง

“เจียวหลันเอ๊ย เจ้ายังสาว ทั้งหน้าตาสะสวย พ่อแม่ที่บ้านก็รักเจ้า จะต้องเลือกสามีที่ดีให้เจ้าอย่างแน่นอน ต่อไปดูแลสามีสอนลูก เป็นภรรยาเอกมีหน้ามีตาเพียงใด น่าเสียดายอาจิ่งเราวาสนาน้อย ไม่คู่ควรกับครอบครัวของเจ้า เจ้าล้มเลิกความคิดนี้เสียเถอะ!”

น้ำเสียงของแม่ซูยังคงอ่อนโยน เพียงแต่กลั้นความโกรธเอาไว้เท่านั้น

“เหล่าซู...” สุดท้ายผู้ใหญ่บ้านเหอหันไปเพื่อนที่คบกันมาหลายปีของตัวเอง

ถูกต้องที่ตนวางแผนกับเหล่าซู แต่ตนเห็นเขาเป็นเพื่อนเช่นกัน เขาก็จนปัญหา เขาไม่อยากให้ตระกูลเหอพวกเขามีภูมิหลังเป็นชาวนาไปตลอดชีวิต

“ผู้ใหญ่บ้านเหอ เชิญกลับไปเถอะ ต่อไปไม่ต้องเอ่ยถึงเรื่องเกี่ยวดองกันอีก เรื่องขโมยของ พวกเราจะไม่เอาความ นับจากวันนี้มิตรภาพระหว่างเจ้ากับข้าก็ถือเป็นสิ้นสุด ข้าจะไม่ประกาศเรื่องนี้ออกไป ต่อไปเจ้ายังคงเป็นผู้ใหญ่บ้านของหุบเขาซานหยาง หลังจากนี้ก็ไม่ต้องไปมาหาสู่กันอีก เรื่องบุญคุณพวกนั้นก็ถือว่าหักล้างกันหมดสิ้น ต่อไปนี้อย่าเอาเรื่องบุญคุณมาพูดอีกเลย”