ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 141

คนที่มามุงดูต่างตกตะลึงพรึงเพริดก่อนที่จะได้ยินเสียงร้องอุทานชื่นชม

ซูหว่านพลันรู้สึกซาบซึ้งใจ พ่อซูสบตากับแม่ซู ในใจคิดว่าคุณชายเจียงมีวิทยายุทธ์ฉกาจขนาดนี้เชียวหรือ

เดิมทีซูเฉินอยากจะเข้าไปช่วย แต่เห็นว่าเขาจัดการได้สบายมือ ไม่จำเป็นต้องให้ตนแสดงฝีมือ

“ฟังให้ดี กลับไปแจ้งนายของเจ้า ถ้าแน่จริงก็มาเอง ข้าจะให้เขาเดินเข้ามา แต่ถูกหามออกไป!”

เจียงอวี้เหยียบใบหน้าชายคนนั้นลั่นวาจาเหี้ยมเกรียม

คนพวกนี้หวาดกลัวตัวสั่นงันงก เจียงอวี้ยกเท้าขึ้นอย่างรังเกียจ

“ยังไม่เก็บของพวกเจ้าไสหัวไป”

เพิ่งจะสิ้นเสียง คนรับใช้ที่เป็นหัวหน้าตะเกียกตะกายลุกขึ้น ขนของหมั้นวิ่งหางจุกตูดหนีไป แต่ลืมเกี้ยวเจ้าสาวทิ้งไว้

“ไม่ยกเกี้ยวไป คิดจะทิ้งไว้ใส่พวกเจ้าหรืออย่างไร”

เจียงอวี้ตวาด พวกนั้นก็ลุกลี้ลุกลนกลับมาแบกเกี้ยวไป แต่ละคนต่างตกใจกลัวจนริมฝีปากสั่นระริก

รอพวกเขาจากไป ทุกคนก็ปรบมืออย่างตื่นเต้น

“ทำได้ดีมาก เยี่ยม!”

“เจียงอวี้สุดยอด!”

ตระกูลซูก็ร่วมสนุกด้วย แม่ซูเอ่ยชมว่า

“อาอวี้สุดยอดมาก!”

เพียงชั่วพริบตา นางก็เปลี่ยนความคิดต่อเจียงอวี้ ความพึงพอใจพุ่งถึงขีดสุด

“ท่านอา ชมเกินไปแล้ว”

เขาคลี่ยิ้ม น้ำเสียงอ่อนโยน แตกต่างกับท่าทางโหดเหี้ยมไร้ความปรานีเมื่อครู่อย่างสิ้นเชิง

“เจียงอวี้ ฟาดพวกมันสะบักสะบอมแบบนี้ พวกมันจะไม่มากลับมาแก้แค้นหรือ คุณชายตระกูลหวังเป็นพวกเสเพลตัวพ่อ”

ป้าคนหนึ่งบ่นพึมพำ

“เมื่อปีกลาย เขาแอบชอบหญิงสาวในหมู่บ้านญาติห่างๆ ส่งเกี้ยวไปบังคับรับนาง แต่ของหมั้นที่ให้น้อยกว่ารอบนี้มาก นางมีพี่น้องหลายคน พ่อแม่ขายนางแค่สามสิบตำลึง!”

“แก้แค้น? เชิญมาได้เลย คนเท้าเปล่าไม่กลัวคนใส่รองเท้า เรายากจนข้นแค้น อย่างมากที่สุดก็สู้จนตัวตาย ไม่มีทางขายลูกสาวกิน ข้ามีลูกสาวคนเดียว รักเหมือนแก้วตาดวงใจ ใครกล้าคิด ข้าจะหักขาให้หมด ถุย!”

พ่อซูมือไพล่หลัง ใบหน้าถมึงทึง คำพูดเฉียบขาดจนซูหว่านเกือบจะใจสลาย

ช่างดีเหลือเกิน ความรู้สึกที่ได้รับการปกป้องทะนุถนอมจากคนในครอบครัว อยากครอบครองมันตลอดไปเหลือเกิน

หญิงสาวที่ขาดความรัก จึงโหยหาความรักมากเกินไป

“ข้าไปคนเดียวก็พอ เจ้าไปไม่ปลอดภัย”

ซูเฉินคิดว่ากลางดึกสงัดแล้ว ซูอวิ๋นต่อสู้หมัดมวยไม่เป็น ตามไปแล้วเผชิญหน้ากับสัตว์ป่าจะทำอย่างไร

ต่อให้ไม่เจอสัตว์ป่า เขาจะเข้าไปในจวนได้หรือ

“ไม่ได้ ถ้าไม่ได้แก้แค้นกับมือ ข้าข่มตาหลับไม่ได้!”

ทั้งสองโต้เถียงกันกระทั่งมีอีกเสียงหนึ่งขัดจังหวะบทสนทนาของทั้งคู่

“แคกๆ...”

เจียงอวี้จงใจกระแอมไอสองที ถึงค่อยดึงความสนใจของซูเฉินกับซูอวิ๋น

หลังจากจุดตะเกียงน้ำมัน ค่อยพบว่าเจียงอวี้ที่แต่งตัวเรียบร้อยแล้วกำลังนั่งพิงกำแพง ด้านซูอี้ก็ตื่นแล้วเช่นกัน เท้าคางลืมตาโต

“เอ๊ะ ทำไมพวกเจ้าถึงไม่หลับไม่นอนเล่า”

หัวเล็กๆ ของซูอวิ๋นเต็มไปด้วยคำถาม

“พี่สี่ พี่ตื่นเต้นทั้งคืน พลิกตัวไปมา ข้าจะนอนหลับได้อย่างไร” ซูอี้พอจะคาดเดาได้ว่าพวกเขาจะทำอะไร

มิฉะนั้น นิสัยอย่างพี่สี่ ล้มตัวลงนอนก็หลับสนิทเหมือนคนที่ไม่สนใจอะไร เขาจะนอนไม่หลับได้อย่างไร