ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 142

ซูอี้อธิบาย สายตาทั้งสองมองไปที่เจียงอวี้อีกครั้ง

เจียงอวี้ชิงตอบก่อน

“วีรบุรุษย่อมคิดเหมือนกัน ข้าเอาด้วย!”

ซูเฉินได้ฟังก็หัวเราะ ช่างเป็นความสัมพันธ์ที่ดีเหลือเกิน เขามีผู้ช่วยแล้ว

“อย่างนั้นเจ้ากับข้าลอบเข้าไปในตระกูลหวังสั่งสอนไอ้ชาติชั่วสักหน่อย”

“ข้าไปด้วย!” ซูอวิ๋นรีบพูดแทรก

“พี่สี่ไป ข้าก็ไปด้วย” ซูอี้ที่เชื่อฟังรู้ความมาตลอดก็ตามไปสร้างเรื่องด้วย

“พวกเจ้าสองคนอย่าไป ข้าจะไปกับซูเฉินเอง คิดจะลงมือแก้แค้นไม่ซับซ้อน แค่มัดเขาระบายความแค้น เสร็จแล้วค่อยส่งคนกลับไป”

ถ้าพูดถึงคนร้ายลึกต้องยกให้เจียงอวี้ คุณชายหวังคืนนี้นอนไม่หลับแน่

“จะมัดอย่างไร” ซูเฉินคิดว่าแผนนี้เข้าท่า

“นอกหมู่บ้านมีศาลเจ้าที่ไม่ใช่หรือ พวกเจ้าสองคนไปรอที่นั่นก็พอ!” เจียงอวี้มีแผนพร้อมสรรพแล้ว

กลางดึกสงัดพวกเขาทั้งสี่คนแบ่งเป็นสองกลุ่ม พวกซูเฉินออกไปก่อนหนึ่งชั่วยาม ด้านซูอวิ๋นกับซูอี้ค่อยตามหลังไป

พ่อซูกับแม่ซูไม่สังเกตเห็น ขณะที่ซูหว่านก็นอนหลับฝันหวาน

ซูเฉินกับเจียงอวี้วิชาตัวเบาดีเลิศทั้งคู่ ประตูเมืองไม่อาจขัดขวางได้ ย่องเข้าไปในจวนหวังได้ง่ายดายเหมือนดีดนิ้ว

ตระกูลหวังมีอำนาจค่อนข้างมากในพื้นที่ก็จริง พออยู่นอกอำเภอชิงเหอก็ไม่มีอิทธิพลอะไร เรือนมีสี่ตอน การจะค้นหาเรือนของเขาจึงไม่ยาก

เจียงอวี้สามารถเดินในหัวเมืองยามค่ำคืนโดยไม่ต้องกังวลใจ โครงสร้างจวนส่วนใหญ่เหมือนกัน จึงหาคุณชายหวังพบได้อย่างรวดเร็ว

ยามนั้นเขากำลังนอนกรนกอดอนุภรรยา ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีคนลอบเข้ามา

เจียงอวี้เปิดม่าน ชั่วอึดใจก็ทำให้อนุคนนั้นหมดสติ จากนั้นจัดการคุณชายหวังให้หมดสติ มัดทั้งคนและผ้าห่มแบกออกไป

อากาศหนาวเหน็บขนาดนี้ อย่าทำให้หนาวตาย แค่สั่งสอนบทเรียน ไม่ถึงขั้นเสียชีวิต

พวกซูอวิ๋นไม่รอช้า ด้านซูเฉินแบกคนกลับมา คุณชายหวังถูกปิดหน้า ไม่รู้เรื่องอะไรเลย

เจียงอวี้ออกไปเพียงลำพังและนำถุงยาผงกลับมาก่อนไปจวนหวัง

พวกเขาฟาดคุณชายหวังจนน่วมหัวบวมปูด แต่ยับยั้งชั่งใจไม่ได้ตีจนพิการหรือจบชีวิต

"สมน้ำหน้า เล่นให้เข็ด!" ซูอวิ๋นออกแรงตีรุนแรงที่สุด

คุณชายหวังถูกทุบตีจนรู้สึกตัว เขาร้องคร่ำครวญไม่หยุด พึมพำว่าจะแก้แค้นให้พวกเขาสำนึก

สองคนนี้ต่างฝ่ายปกปิดกัน เจียงอวิ๋นเฮ่อบอกว่าสถานะของเจียงอวี้ไม่ธรรมดา กำชับไม่ให้เขาเปิดเผย

ฉะนั้น เขาแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน

“เอาล่ะ อย่ามัวแต่พูดมาก แบกคนกลับไปก่อน เดี๋ยวจะฟ้าสางแล้ว!”

หลังจากทุลักทุเลค่อนคืน ซูเฉินกับเจียงอวี้ก็แบกคนกลับไปที่จวนหวังสำเร็จ พวกขี้เมาหยำเปในจวนไม่รู้เห็นอะไรเลย

ตอนที่พวกเขากลับมาถึง ก็เป็นเวลารุ่งสางแล้ว นอนลงไม่ทันไร พ่อซูกับแม่ซูก็ตื่นแล้ว

ทั้งสี่คนไม่ได้นอนทั้งคืน จึงหลับอุตุจนตะวันโด่ง แม่ซูไม่ได้ปลุกเพราะเห็นว่าช่วงนี้เด็กๆ ทำงานหนัก นางจึงเพียงแต่ทำอาหารไว้ให้

…

ณ จวนหวัง อนุข้างกายคุณชายหวังตื่นขึ้น เห็นใบหน้าที่ถูกทุบตีจนแทบจำไม่ได้ก็ตกใจกรีดร้อง

คุณชายหวังเองพอตื่นขึ้นมาก็จำอะไรไม่ได้

สิ่งสำคัญที่สุดคือทั้งสองจำไม่ได้ว่าทำไมจู่ๆ กลายเป็นแบบนี้ คนในจวนบอกว่าเขาไม่ได้ออกจากเรือนและไม่ได้ละเมอ เห็นผีอย่างนั้นหรือ

คิดแล้วน่ากลัวชะมัด คุณชายหวังตกใจจนหมดสติ พอตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็เสียสติ