ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 146

ซูเฉินอยู่กับท่านอาจารย์เป็นเวลาหลายปี และมักจะออกไปล่าสัตว์กับเขา จึงพอมีประสบการณ์อยู่บ้างไม่มากก็น้อย พอหิมะตกลงมา เขาก็อดใจไม่ไหวรีบร้อนไปชวนเจียงอวี้ขึ้นไปเขาเพื่อไปลองดู

นี่ก็พลาดไปหลายครั้งแล้ว ความคาดหวังที่มีจึงไม่ค่อยมากนัก แค่หวังว่าจะจับกระต่ายได้สักสองสามตัวที่ทุ่งนาตรงเชิงเขาตอนหิมะตก

โอ้ มีกระต่ายป่าเพิ่งท้องด้วย มันคลอดลูกออกมาเก้าตัวแหนะ พ่อซูจึงทำรังด้วยฟางข้าวให้พวกมันจะได้อุ่นเป็นพิเศษ ไม่ต้องกลัวว่าจะแข็งตาย

เขามองดูสัตว์เลี้ยงพวกนี้ทุกวันและรู้สึกว่าชีวิตยิ่งมีความหวังและสนุกสนานยิ่งขึ้น ที่สำคัญที่สุดก็คือทุกวันเขาจะเอาหัวไชเท้าสดมาให้เป็นอาหาร และกระต่ายพวกนี้ก็ไม่ได้มีข้อห้ามในการเจริญพันธุ์ โตขึ้นก็ยังหาคู่ผสมพันธุ์ต่อได้ ในอนาคตกระต่ายก็จะยิ่งเยอะขึ้นเรื่อย ๆ เช่นนี้ที่บ้านก็จะไม่ขาดเนื้อให้กินแล้ว แถมยังเอาไปขายเป็นเงินได้อีกด้วย

หมูป่าในกับดักที่ดักได้หนักประมาณร้อยกว่ากิโล ลุงเจียงกับเขาช่วยกันแบกลงมา เมื่อถึงตอนนั้นค่อยแบ่งเนื้อให้เขาสักห้ากิโล แล้วก็ให้ขาหมูอีกข้าง ก็ถือเป็นค่าตอบแทนที่ช่วยแล้ว

หมูป่าหนักทั้งหมดร้อยยี่สิบกิโล ถูกจับได้ก่อนสิ้นปีพอดี ปีนี้บ้านตระกูลซูจะได้มีเนื้อกินอุดมสมบูรณ์ตลอดปีแล้ว

พ่อซูคิดว่าที่บ้านพวกเขาคงกินได้ไม่เยอะขนาดนั้น จึงแบกออกมาสักสามสิบสี่สิบกิโลออกไปทำหมูรมควัน และอาศัยช่วงหน้าหนาวที่อากาศกำลังเย็นๆเก็บไว้กินแบบสดๆสักห้ากิโล ถ้าแบ่งเอาไว้เยอะเกินไปจะเสียหมด

เครื่องในหมู เช่น พุงหมู ขาหมู ตับหมู ไส้ใหญ่หมูพวกนี้พอล้างแล้วก็เก็บไว้ให้หมด รวมๆ กันก็น่าจะหลายกิโลเลย เพื่อนสนิทสองคนของเขาที่มาช่วยล้มหมู ก็ให้พวกเขาอยู่ทานข้าวเป็นค่าเหนื่อยและก็แบ่งเนื้อกลับไปคนละสองสามกิโล แล้วก็ฝากส่วนของลุงเจียงให้ไปด้วย ทีนี้หมูป่าตัวนี้ก็จัดสรรรเรียบร้อยแล้ว

เลือดหมูจะเอามาลวกในหม้อและก็กินอย่างนั้น ส่วนหัวหมูซูหว่านว่าจะเอาไปทำพะโล้ เป็นหัวหมูพะโล้และก็หูหมูพะโล้ พอดีมีซีอิ๊วที่ทำไว้อยู่แล้วเอามาทำน้ำพะโล้ได้สบายๆเลย

ตอนที่ซูจิ่นกับซูมู่กลับมาถึงบ้าน ก็ไม่คาดคิดว่าจะคึกคักถึงเพียงนี้ มีทั้งไก่ ทั้งกระต่าย แถมบนเตายังแขวนเนื้อหมูเอาไว้เต็มไปหมดจนไม่เหลือที่เลย

เนื้อแพะถูกแล่เป็นแผ่นบาง เลือดหมูก็ถูกหั่นออกเป็นก้อนๆ และยังมีเนื้อหัวหมูพะโล้ที่ปรุงสุกแล้วอีกด้วย

เมื่อคืนซูหว่านหมักพะโล้เอาไว้ข้ามคืน รสชาติเป็นที่ชื่นชมอย่างมาก พ่อซูถึงกับเอ่ยปากว่าเป็นอีกหนึ่งเมนูที่เป็นกับแกล้มชั้นเลิศ

แต่ถ้ามีน้ำมันพริกด้วยก็จะยิ่งวิเศษขึ้นไปอีก

ซูจิ่งกับซูมู่ก้าวเท้าเข้ามาในบ้าน ซูหว่านก็ออกมาต้อนรับพวกเขาแล้ว

“พี่ใหญ่ พี่รอง ในที่สุดพวกท่านก็กลับมาแล้ว!”

“ระวังหน่อย พื้นมันลื่นนะ” ซูจิ่งประคองแขนนางเอาไว้กลัวว่านางจะหกล้ม

“หนาวหรือไม่? ในห้องก่อเตาผิงเอาไว้ กำลังอุ่นสบายเลยรีบเข้าไปผิงไฟเร็วเข้า”

พี่น้องสองคนนำของไปเก็บไว้ในห้อง แล้วจึงมารวมตัวผิงไฟรอบเตาผิงในบ้าน

ซูจิ่งพยักหน้า และนำข้อเสนอแนะของซูหว่านมาปรับใช้ ก่อนจะเพิ่มความคิดเห็นของตัวเองเข้าไปอีกเล็กน้อย

ในช่วงนี้เขาค้นคว้าศึกษาตำราเกี่ยวข้องกับการจัดการน้ำอยู่ตลอด เพื่อที่จะเรียนรู้และนำมาปรับปรุงใช้ อีกทั้งพยายามทำให้สมบูรณ์แบบ ถึงกระทั่งที่วาดแบบแปลนเกี่ยวกับการก่อสร้างเขื่อนกั้นน้ำด้วยตัวเองขึ้นมา

พอซูหว่านดูแล้วก็รู้สึกว่าไม่เลวเลย มีกลิ่นอายของเขื่อนตูเจียงเยี่ยนออกมารำไร

“พี่ใหญ่ฉลาดหลักแหลมยิ่งนัก เข้าใจพลิกแพลงมาใช้ แบบแปลนนี้ออกแบบมาได้ไม่เลวเลย แต่ข้าก็ดูไม่ค่อยเข้าใจนัก ยังไงก็ต้องรอดูผลลัพธ์หลังจากการนำไปปฏิบัติจริงแล้ว”

ซูหว่านพูดพลางกับส่งคืนแปลนภาพให้แก่เขา

“ขอเพียงมีโอกาสได้ลงมือปฏิบัติจริงสักครา นี่เป็นเพียงสิ่งที่ข้าร่างไว้คร่าว ๆ เท่านั้น ยังไม่อาจนำไปใช้ได้จริง ยังต้องปรับปรุงอีกเยอะ แค่นั่งคิดเอาเองเพียงลำพังคงยากจะหาคำตอบที่แท้จริงได้ จะต้องไปยังพื้นที่ประสบภัยเข้าไปเห็นกับตาจึงจะสามารถแก้ไขได้ตรงจุด ที่จริงข้ายังมีอีกความคิดหนึ่ง เพียงแต่ไม่แน่ใจว่าควรจะเขียนลงไปในข้อสอบข้อเขียนดีหรือไม่”

“ความคิดอันใดหรือเจ้าคะ? พี่ใหญ่ลองบอกให้ข้าฟังหน่อยได้ไหม?” ซูหว่านเอ่ยถามด้วยความสนใจอย่างยิ่ง

“ถ้าหากการสอบเตี้ยนชื่อเป็นข้อเขียนแสดงทัศนคติจริง ข้าก็จะเขียนข้อเสนอนี้ลงไป ข้าได้ทราบมาว่าแถบลุ่มแม่น้ำเซวียนเหอประสบกับอุทกภัยบ่อยครั้งจนกลายเป็นพื้นที่กันดาร สาเหตุสำคัญก็เป็นเพราะการเก็บภาษียังมิได้ลดหย่อนลง ชาวบ้านเดิมทีก็มีชีวิตความเป็นอยู่ที่ยากลำบากอยู่แล้ว หากยังต้องเสียภาษีในอัตราที่เท่ากับเมืองอื่น อีกทั้งยังต้องแบกรับผลกระทบจากอุทกภัยทำให้ในหลายพื้นที่ไม่สามารถเก็บเกี่ยวผลผลิตได้จนทำให้ชาวบ้านจำนวนมากจำใจต้องละทิ้งบ้านเกิด หลั่งไหลเข้าไปยังเมืองอื่น ๆ จนเกิดปัญหาตามมาแก่เมืองเหล่านั้นไม่น้อย...