ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 150

สุดท้ายแล้วการจัดแบ่งที่พักก็ออกมาเป็นเช่นนี้ พ่อซูแม่ซูอยู่ห้องเดียวกัน ส่วนซูหว่าน เจียงอวี้และซูจิ่งต่างก็พักกันคนละห้อง

อีกสองห้องที่เหลือนั้น พี่รองกับพี่สามก็อยู่ด้วยกันหนึ่งห้อง ส่วนพี่สี่กับพี่ห้าก็อยู่ด้วยกันอีกหนึ่งห้อง

เมื่อเปิดประตูเข้าไปก็เห็นการตกแต่งภายในห้องพักที่ทำให้ทุกคนต้องตกใจ บนโต๊ะมีขนมและน้ำชาวางเตรียมเอาไว้ให้ ที่บนตั่งก็มีผ้าห่มผ้าไหมและผ้าฝ้าย และมีเตาผิงที่ถูกจุดเอาไว้ล่วงหน้าเพื่อทำให้ทั่วทั้งห้องอบอุ่น

พวกเขาเพิ่งเคยพักในห้องที่ใหญ่และดีขนาดนี้เป็นครั้งแรก

อย่าว่าแต่ห้องละคนเลย แม้แต่สองคนต่อหนึ่งห้องก็ยังไม่กล้าคิดเลย

และก็เป็นเพราะเหตุผลนี้เอง ที่ทำให้พี่น้องตระกูลซูยิ่งมุ่งมั่นอยากที่จะเป็นคนชนชั้นสูงมากขึ้น

ในภายภาคหน้าพวกเขาจะต้องได้พักในห้องแบบนี้ และจะต้องอยู่ไปตลอดชีวิตเช่นนั้นเลย

“ที่ชั้นหนึ่งได้เตรียมอาหารเลิศรสไว้ให้ทุกท่านแล้ว พร้อมรับประทานได้ทุกเมื่อ”

เจียงอวี้จัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว รถม้าถูกนำไปที่ลานด้านหลังเพื่อให้อาหารแล้ว ส่วนข้าวของก็ถูกจัดเก็บเข้าที่เรียบร้อยแล้วเช่นกัน

ห้องรับรองชั้นล่างของโถงใหญ่ มีสำรับอาหารตามแบบฉบับชาวฮั่นแมนจูวางเต็มโต๊ะ บนโต๊ะล้วนเป็นอาหารที่ทุกคนไม่เคยลิ้มลองมาก่อน ครบครันทั้งของคาวของหวาน สิ่งที่ต้องมีก็มีพร้อมไม่ขาดเลยแม้สักอย่างเดียว

ซูอวิ๋นถึงกลับมองตาค้างไปเลย ไม่ว่าจะเป็นการจัดจานหรือสีสันของอาหาร ล้วนสวยงามน่ามองทั้งสิ้น

หลังจากนั่งลงแล้วทุกคนก็เริ่มรับประทานอาหาร และเพราะคุ้นเคยกับการกินกับข้าวที่ซูอวิ๋นใส่ซอสถั่วเหลืองลงไปผัดด้วย ตอนนี้พอได้กินอาหารเหล่านี้กลับรู้สึกไม่ค่อยชิน รสชาติค่อนข้างจืดไปหน่อย

แต่ซูอวิ๋นกลับกินอย่างเอร็ดอร่อย แทบจะชิมทุกอย่างเลยก็ว่าได้ เขาพินิจพิจารณารสชาติเพื่อหาวิธีการปรุงอย่างละเอียด

“สมกับเป็นอาหารที่ปรุงโดยโรงเตี๊ยมใหญ่ ช่างยอดเยี่ยมจริงๆ”

แววตาที่เต็มไปด้วยความกระหายใคร่รู้ของเขานั้นยากจะปกปิดได้มิด

“พี่สี่ ได้ยินมาว่าโรงเตี๊ยมเย่ว์หม่านซีกำลังรับพ่อครัว หากท่านอยากจะเปิดโรงเตี๊ยม ก็จำเป็นต้องเรียนรู้และสังเกตให้มากๆ ที่นี่มีอาหารจากทั่วทุกสารทิศ หากท่านอยากเรียนรู้ก็ลองมาทำงานเป็นพ่อครัวที่นี่ดูสิ ด้วยความเข้าใจในการทำอาหารของท่าน ไม่เกินครึ่งปีก็คงเรียนรู้ได้ครบถ้วนแล้ว”

ซูหว่านแอบชี้ทางให้ซูอวิ๋น หากอยากเป็นลองเป็นลูกมือ ที่โรงเตี๊ยมเย่ว์หม่านซีแห่งนี้แหละคือสถานที่ที่เหมาะสมที่สุดแล้ว

ซูอวิ๋นเองก็อยากทำ แต่ที่นี่เป็นใช่ที่ที่เขาอยากจะมาเมื่อไรก็ได้ไม่ใช่หรือ?

“แต่ว่าที่นี่จะยอมรับข้าทำหรือ?”

“โรงเตี๊ยมเย่ว์หม่านซีไม่ใช่สถานที่ที่แบ่งชนชั้นอะไร การที่จะก้าวขึ้นมาเป็นอันดับหนึ่งของวงการได้ ย่อมต้องมีอะไรที่พิเศษกว่าคนอื่น หากเจ้ามีความตั้งใจจริงที่จะมา ที่นี่ก็ไม่น่าจะปฏิเสธเจ้าหรอก” เจียงอวี้กินปลาไปคำหนึ่ง แล้วตอบกลับไปด้วยท่าทางนิ่งๆ

“ถ้าเป็นเช่นนั้นจริง ข้าก็จะไม่พลาดโอกาสนี้เด็ดขาด” แววตาของซูอวิ๋นลุกโชนด้วยไฟแห่งการต่อสู้

“อีกสักพักเจ้าก็ไปคุยกับเจ้าของโรงเตี้ยมดู เชื่อว่าเขาจะเห็นด้วย” เจียงอวี้เองก็พูดชี้ทางให้เขาเช่นกัน

ซูหว่านรู้สึกว่าเจียงอวี้ร่วมมือได้อย่างดีมาก แทบจะไม่ต้องให้นางเสียแรงพูดอะไรเลย

แต่เขาก็รีบคว้าโอกาสนี้เอาไว้ทันที และรีบโค้งคำนับให้เจ้าของโรงเตี้ยม

“ขอบคุณท่านเจ้าของลั่วขอรับ หลังตรุษจีนข้าจะมาขอรับ ฝากตัวกับท่านด้วยขอรับ!”

“คุณชายน้อยเกรงใจแล้ว ข้าจะแจ้งเรื่องเงินเดือนของโรงเตี๊ยมให้ทราบนะ ผู้ช่วยในครัวมีค่าตอบแทนเดือนละห้าตำลึงเงิน และมีวันหยุดพักผ่อนเดือนละสี่วัน สามารถจัดสรรได้ตามสะดวกเลย”

“เยอะขนาดนี้เลยหรือ?”

ซูอวิ๋นไม่คาดคิดว่า การเป็นผู้ช่วยพ่อครัวจะมีค่าตอบแทนที่สูงขนาดนี้

“ใช่แล้ว พนักงานเสิร์ฟของร้านจะได้รับค่าตอบแทนเดือนละหกตำลึง เนื่องจากมีงานส่วนหน้าค่อนข้างมากและเหนื่อยกว่า ส่วนหลังครัวไม่ต้องเจอแขกจึงน้อยกว่าเล็กน้อย เมื่อเปรียบเทียบกับทั่วทั้งเซียงโจวแล้วโรงเตี๊ยมเย่ว์หม่านซีถือเป็นสถานที่ที่ให้เงินตอบแทนที่สูงที่สุดแล้ว”

แต่ที่นี่ก็มีเกณฑ์การคัดเลือกสูงมาก การเข้ามาทำงานที่นี่ไม่ใช่ว่าจะเข้ามาได้ง่ายๆอย่างแน่นอน สถานประกอบการระดับสูงเช่นนี้มักจะรายได้ดีและสวัสดิการพนักงานก็ดีเยี่ยมมากด้วย

แต่สำหรับโรงเตี๊ยมทั่วไป ถ้าได้สักสามตำลึงก็ถือว่าดีแล้ว

“งั้นก็ตกลงตามนั้นขอรับ ท่านเจ้าของร้านต้องเก็บตำแหน่งงานไว้ให้ข้าด้วยนะ!”

ซูอวิ๋นกลัวว่าเขาจะเปลี่ยนใจ งานดีๆ แบบนี้จะปล่อยให้หลุดไปไม่ได้เด็ดขาด ทั้งได้มีโอกาสเรียนรู้สิ่งใหม่ๆ และได้เงินเยอะ แถมยังมีที่พักและอาหารให้ ช่างดีอะไรขนาดนี้!

ซูหว่านได้ยินอยู่ด้านหลังก็แอบเหลือมองเจียงอวี้แวบหนึ่ง เจียงอวี้เองก็มองมาที่นางเช่นกัน และสายตาของทั้งคู่ก็ประสานเข้าหากันโดยไม่รู้ตัว