ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 152

แม่ซูและพ่อซูเดินลงบันไดมา พอซูหว่านเห็นพวกเขาก็รู้สึกตกตะลึง

ทั้งสองคนแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว เปลี่ยนมาสวมเสื้อคลุมยาวกับชุดกระโปรงรัดอก แม่ซูยังเกล้าผมทรงสตรีที่ออกเรือนแล้ว แลดูอ่อนหวานมาก ทั้งยังประดับผมด้วยปิ่นดอกไม้ ทำให้บุคลิกโดยรวมของนางเปลี่ยนไปเลย

ชุดที่ใส่ไม่นับว่าหรูหราอะไรนัก ทว่ากลับดูดีมีรสนิยม แต่ก็ไม่ได้สะดุดตา

“ว้าว ท่านแม่สวยจังเลยเจ้าค่ะ!”

ชีวิตครึ่งแรกของแม่ซูไม่ค่อยดีนัก แต่ช่วงนี้กลับมาบ้านดูแลตัวเองดีขึ้นมาก ผิวกลับมาขาวเนียนและมีน้ำมีนวลขึ้นเล็กน้อย ดูอ่อนเยาว์ลงมาก แถมนางยังเป็นแม่พิมพ์ของความงามอยู่แล้ว ไม่อย่างนั้นลูกๆ จะหน้าตาดีขนาดนี้ได้อย่างไร?

“พูดเหลวไหลไปได้ คนอายุสี่สิบกว่าแล้วจะสวยอะไรกัน? อาอวี้ก็ช่างมีน้ำใจนะ อุตส่าห์เตรียมของพวกนี้ให้พวกเราเป็นพิเศษ แถมยังจ้างคนมาแต่งตัวให้พวกเราอีก ข้ากับพ่อเจ้าไม่เคยใส่เสื้อผ้าแบบนี้มาก่อน รู้สึกไม่คุ้นชินเอาเสียเลย”

แม่ซูและพ่อซูก็ดูไม่ค่อยสบายใจเท่าไรนัก นับตั้งแต่มาถึงโรงเตี๊ยมเย่ว์หม่านซี พวกเขาถูกพวกคนรวยวิพากษ์วิจารณ์เรื่องเสื้อผ้ามาโดยตลอด เจียงอวี้เองก็ด้วยความหวังดี จึงตัดสินใจเองที่จะหาชุดใหม่ให้พวกเขาคนละชุด

“ท่านป้าขอรับ คืนนี้พวกเราจะไปดูเทศกาลโคมไฟ ก็ย่อมต้องแต่งตัวให้สวยงามหน่อยเป็นธรรมดา กาลเวลาไม่เคยทำลายความงามของสตรี ผู้ที่เป็นมารดาจะงดงามที่สุดเสมอขอรับ”

ปากของเจียงอวี้เหมือนทาด้วยน้ำผึ้ง ทำให้แม่ซูยิ้มแย้มแจ่มใส

“เจ้าเนี่ยนะ ช่างปากหวานเสียจริง”

“ข้าพูดความจริงนะขอรับ!” ฝีมือการเล่นมุกของเจียงอวี้ยังคงรั้งอันดับหนึ่งอย่างมั่นคง

ซูจิ่งและซูมู่ก็ได้เปลี่ยนชุดแล้วเช่นกัน พี่ใหญ่ซูจิ่งสวมชุดคลุมผ้าไหมสีรากบัว ดูอบอุ่นและสง่างามยิ่งขึ้น ส่วนพี่รองซูมู่สวมชุดคลุมสีขาวลายเมฆ ดูราวกับเทพเซียนในนิยายที่เย็นชา สง่างาม และไม่ข้องเกี่ยวกับเรื่องทางโลก

ชุดถูกจัดเตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว ไม่ใช่ผ้าที่แพงอะไร เจียงอวี้คิดมาอย่างรอบคอบและให้เกียรติทุกคนมาก ทำให้ไม่มีใครรู้สึกว่ารับมาแล้วไม่คู่ควร

ซูหว่านเพิ่งกลับถึงห้องชั้นบน สตรีสองคนที่หน้าประตูก็ประคองนางเข้าไป จัดเตรียมน้ำให้นางอาบ แทบจะถึงขั้นลงมือขัดหลังให้นางเองอยู่แล้ว ถ้าซูหว่านไม่ปฏิเสธอย่างหนักแน่นซะก่อน

หลังจากนั้นก็เป็นการแต่งหน้าทำผมให้นาง และ เปลี่ยนชุดให้ใหม่ เจียงอวี้เลือกชุดกระโปรงที่มีองค์ประกอบสีแดงสลับขาว ซึ่งปักลายดอกฝูหรงเอาไว้ อีกทั้งยังมีเสื้อคลุมขนจิ้งจอกสีขาวให้นางอีกตัวด้วย

ผมถูกเกล้าเป็นมวยแบบเด็กสาว ดูประณีตงดงามยิ่งนัก ประดับด้วยปิ่นปักผมพู่ระย้า ดูมีชีวิตชีวามาก ผิวของนางนั้นขาวผ่องอยู่แล้ว ยิ่งเมื่อตัดกับสีแดงก็ยิ่งขับให้ดูน่ารักน่าเอ็นดูเป็นพิเศษ

ไม่มีการประดับประดาที่ซับซ้อน แต่กลับเป็นความสง่างามที่พอเหมาะพอดี

สิ่งที่ล้ำค่าที่สุดของหญิงสาวก็คือความเยาว์วัย ไม่จำเป็นต้องใช้เครื่องสำอางใด ๆ เลย เพียงแค่ทาชาดที่ปากเล็กน้อยก็งดงามจนละสายตาไม่ได้แล้ว

เมื่อซูหว่านแต่งตัวเสร็จและออกมาจากห้องก็เป็นเวลาพลบค่ำแล้ว ในเมืองประดับประดาด้วยโคมไฟอย่างสวยงาม เทศกาลโคมไฟจะเริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการเมื่อค่ำคืนมาเยือน ผู้คนบนถนนก็เริ่มหนาแน่นขึ้นเรื่อยๆ

ทันทีที่นางปรากฏตัว ดวงตาของเจียงอวี้ก็ฉายแววตะลึงงัน ชุดนี้เหมาะสมกับนางมากกว่าที่เขาคิดไว้เสียอีก

“ซูหว่าน เจ้านี่นะ พอแต่งตัวขึ้นมาแล้วสวยจริง ๆ ด้วย ไว้เดี๋ยวข้าหาเงินได้เยอะ ๆ เมื่อไร จะซื้อชุดสวย ๆ กับเครื่องประดับให้เจ้าทุกวันเลย” ซูอวิ๋นผู้ที่ไม่เคยพูดจาหวานๆ วันนี้กลับชมซูหว่านอย่างไม่เคยมีมาก่อน แถมยังให้สัญญาที่เกินจริงอีกด้วย

ซูอี้ฟังแล้วกลับไม่พอใจ

“พี่สี่ ท่านแค่ซื้อชุดกระโปรงให้ก็พอแล้ว ส่วนเครื่องประดับให้ข้าเป็นคนซื้อให้เถอะ”

“ได้เลย ซื้อกันคนละอย่าง!”

พี่น้องสองคนนี้ถึงขนาด แบ่งสรรหน้าที่กันเอง ทำเอาทุกคนหัวเราะลั่น

ก่อนออกจากโรงเตี๊ยม เจียงอวี้จงใจเดินรั้งท้าย พอเดินผ่านซูหว่านก็พูดกับนางประโยคหนึ่งว่า

“งดงามยิ่งนัก ดูเหมือนสายตาของข้ายังพอใช้ได้!”

นั่นหมายความว่าชุดกระโปรงรัดอกที่นางสวมใส่นั้นเจียงอวี้เป็นคนเลือกเอง สายตาของเขาช่างเฉียบแหลมจริง ๆ นางน่ะชอบชุดนี้มากเลย เพียงแต่คำพูดของเขามันฟังดูกำกวม ซูหว่านเลยแสร้งตอบกลับไปอย่างเป็นธรรมชาติว่า