ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 153

“ข้าชอบมาก ขอบคุณเจ้าค่ะ!”

กล่าวจบ นางก็ประคองชายกระโปรงแล้วรีบเดินตามมารดาไปทันที เจียงอวี้หัวเราะเบา ๆ แล้วเดินตามไปเช่นกัน

งานฉลองเทศกาลโคมไฟปีใหม่ได้เริ่มต้นขึ้นอย่างเป็นทางการ ทั่วทั้งถนนประดับประดาไปด้วยโคมไฟหลากสีสัน ผู้คนเริ่มเนืองแน่นขึ้น ระหว่างตึกรามบ้านช่องสองข้างทางเชื่อมต่อกันด้วยแถวโคมไฟน้อยใหญ่ บรรดาพ่อค้าแม่ขายต่างเริ่มตั้งแผงลอยขายโคมดอกไม้กันแล้ว

นอกจากนี้ยังมีกิจกรรมทายปริศนาเพื่อชิงโคมไฟเป็นรางวัล ทั้งอาหารว่างพื้นเมืองนานาชนิด เครื่องประดับอัญมณี ปิ่นปักผมไข่มุก และผ้าเช็ดหน้า เรียกได้ว่ามีครบทุกสิ่งอย่าง

ปีนี้โรงเตี๊ยมเย่ว์หม่านซีก็ได้ตั้งรางวัลใหญ่ไว้เช่นกัน นั่นคือพู่กันขนหมาป่าชั้นเลิศหนึ่งด้ามพร้อมกับหมึกฮุยม่ออีกหนึ่งก้อน มูลค่ากว่าร้อยตำลึง

ในเทศกาลโคมไฟปีใหม่ทุกปี ปริศนาของโรงเตี๊ยมเย่ว์หม่านซีขึ้นชื่อว่ายากที่สุด แต่รางวัลก็ดีที่สุดเช่นกัน พอป้ายปริศนาถูกแขวนขึ้น ก็มีผู้คนมากมายมารุมล้อมทันที

ล้วนเป็นเหล่าบัณฑิตและนักปราชญ์ที่มุ่งหวังในรางวัลของโรงเตี๊ยมเย่ว์หม่านซี เพราะหากนำรางวัลไปแลกเป็นเงินตราก็จะได้จำนวนไม่น้อยเลยทีเดียว ทุกคนต่างมาเพื่อเงิน

แต่ก็มีบางคนที่มาเพราะต้องการของรางวัลนั้นจริง ๆ อย่างเช่นซูจิ่ง หลังจากที่เขาได้ยลโฉมพู่กันขนหมาป่าและหมึกฮุยม่อในระยะใกล้แล้ว ก็ยิ่งตระหนักได้ว่าพู่กันและหมึกที่ตนเคยใช้มานั้นเทียบกันไม่ได้เลย

เขาเองก็เป็นบัณฑิต ย่อมสนใจในเครื่องเขียนเป็นธรรมดา ดังนั้นเขาจึงเข้าร่วมวงทายปริศนาด้วย

ซูหว่านและคนอื่น ๆ ยืนดูความครึกครื้นอยู่ด้านข้าง พร้อมทั้งช่วยกันคิดหาคำตอบไปด้วย โรงเตี๊ยมเย่ว์หม่านซีติดป้ายปริศนาไว้บนกระดาษสีแดงขนาดใหญ่ ตัวอักษรสีดำที่เขียนอย่างบรรจงนั้นตวัดพลิ้วไหวดุจมังกรเหินหงส์ร่ายรำ ปริศนามีอยู่ว่า:

ชะตาฟ้าลิขิตและความเพียรมนุษย์เกื้อหนุนไม่สิ้นสุด มีความสามารถแต่ไร้วาสนาก็ยากจะสำเร็จ เหตุไฉนจึงวุ่นวายรายวัน? เพียงเพราะวิถีแห่งหยินหยางนั้นแตกต่างกัน!

…ทายสิ่งของ (ปริศนานี้อ้างอิงจากไป่ตู้ ผู้เขียนไม่มีความสามารถทางกวีถึงเพียงนี้ ต้องขออภัยด้วย!)

เมื่อมองแวบแรก ยากจะดูออกว่าเป็นสิ่งของอะไร แต่ไม่นานก็มีคนเริ่มตอบคำถามกันแล้ว ทั้งหมากล้อม พู่กัน ตะเกียบ เรียกได้ว่าเดาสิ่งของที่พอจะเดาได้ไปจนเกือบหมดสิ้น แต่ก็ไม่มีใครทายถูก

ในบรรดาคนของตระกูลซูทั้งหมด มีเพียงซูจิ่งที่ถือว่ามีความรู้สูงที่สุด คนอื่น ๆ อย่างมากก็แค่พออ่านออกเขียนได้และคิดเลขเป็นเท่านั้น ความรู้ยังห่างไกลจากซูจิ่งนัก

แม้ซูหว่านจะเป็นนักศึกษา แต่เรื่องการทายปริศนาเช่นนี้ นางก็จนปัญญาเช่นกัน หากให้เล่นมุกคำพ้องเสียง นางกลับจะถนัดกว่า

ซูจิ่งกำลังครุ่นคิดอย่างหนัก คิ้วของเขาขมวดเข้าหากัน ทุกคนต่างรอคอยคำตอบของเขาและรู้สึกตื่นเต้นไปกับเขาด้วย

ในทางกลับกัน เจียงอวี้ที่ยืนอยู่ข้างซูหว่านกลับดูสงบนิ่ง ราวกับล่วงรู้คำตอบอยู่แล้ว ก็แน่ล่ะ เขาคือผู้ที่ตั้งปริศนานี้เอง เขากำลังตั้งตารอคำตอบของซูจิ่งอยู่เช่นกัน

ท่ามกลางเสียงจอแจของผู้คน คิ้วที่ขมวดอยู่ของซูจิ่งก็ค่อย ๆ คลายออก

ซูจิ่งชื่นชอบพู่กันขนหมาป่าและหมึกฮุยม่อเป็นอย่างมาก จึงรับมาด้วยสองมือเช่นกัน

“ขอบคุณผู้จัดการลั่ว!”

ผู้คนในโรงเตี๊ยมเย่ว์หม่านซีเริ่มทยอยแยกย้ายกันไปเสาะแสวงโชคที่อื่น บรรดาร้านค้าที่มีชื่อเสียงในเมืองต่างก็พากันแขวนรางวัลไว้ทั้งสิ้น

คนตระกูลซูเดินตามฝูงชนไปข้างหน้า เด็ก ๆ มองสิ่งใดก็ดูแปลกใหม่ไปเสียหมด ซูอวิ๋นเดินนำหน้าสุด เขาสวมชุดคลุมยาวสีฟ้าอ่อน แขนเสื้อถูกรวบขึ้น มัดผมหางม้าสูง ใบหน้าหล่อเหลาของเด็กหนุ่มวัยสิบห้าสิบหกมีความกระฉับกระเฉงและมีชีวิตชีวา

ส่วนซูอี้สวมชุดคลุมยาวสีน้ำเงินเข้ม ดุจดังนิสัยของเขาที่สุขุม อ่อนโยน และไม่โอ้อวด

และพี่สามซูเฉินสวมชุดสีดำ ตอนที่เจียงอวี้เลือกเสื้อผ้าให้เขา ก็ไม่รู้ว่าสีใดจะเหมาะกับเขากันแน่ สุดท้ายจึงได้เลือกชุดสีดำชุดนี้

ซูเฉินเป็นคนที่มีนิสัยเก็บตัว ไม่ชอบความครึกครื้น มักจะเดินตามหลังอย่างเงียบ ๆ เพียงลำพัง สีสันที่ฉูดฉาดเกินไปจึงไม่เหมาะกับเขา กลับกัน สีดำกลับเป็นสีที่เหมาะสมที่สุด

บนถนนมีซุ้มเกมปาเป้าลงไห หากโยนเข้าสามดอกติดต่อกัน จะสามารถเลือกดอกไม้ไข่มุกได้หนึ่งดอก แต่การโยนแต่ละครั้งต้องเสียเงินหนึ่งอีแปะ

หลายคนต่างพากันไปลองฝีมือ แต่ผลลัพธ์กลับไม่เป็นที่น่าพอใจ เหล่าคุณชายต่างอยากจะเลือกดอกไม้ไข่มุกที่ถูกใจให้กับหญิงสาวในดวงใจ ทว่าน่าเสียดายที่ฝีมือไม่ถึง