ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 160

สิ่งนี้ทำให้ซูหว่านอดคิดไม่ได้ว่า เเค่พบกันครั้งเดียวก็ผูกพันกันเเล้วหรือ

พอคนในตระกูลซูได้ยินว่ากู้เย่ว์ถูกลักพาตัว ทุกคนก็ถึงกับหายใจเข้าเฮือกใหญ่

“เรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร”

เมื่อไม่นานมานี้ยังเห็นสบายดีอยู่เลย พริบตาเดียวก็ถูกลักพาตัวไปแล้ว พวกโจรเรียกค่าไถ่คงไม่ทำเรื่องไม่ดีกับนางหรอกนะ

“ตระกูลกู้เป็นตระกูลใหญ่ ไม่ตัดความเป็นไปได้ที่ศัตรูคู่อาฆาตจะก่อเหตุ หรืออาจเป็นศัตรูของตระกูลกู้ที่จงใจมาหาเรื่อง”

ซูหว่านรู้ดีว่าทำไมกู้เย่ว์จึงถูกจับตัวไป นางทำได้เเค่ใช้วิธีวิเคราะห์เพื่อเตือนพวกเขา

ตอนนี้ไม่มีใครช่วยอะไรได้ ซูอวิ๋นยังคงหมดสติอยู่ ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันเเน่

ไม่เป็นไร ตามเนื้อเรื่องเเล้ว กู้เย่ว์จะปลอดภัยในไม่ช้า เเม้เเต่เส้นผมก็จะไม่หายไปสักเส้น

น่าสงสารแต่ซูอวิ๋นที่บาดเจ็บหนักขนาดนี้ ทั้งที่จริงเเล้วไม่ใช่เรื่องของเขาเลย ซูหว่านรู้สึกผิดเล็กน้อย ถ้านางไม่ชวนมางานเทศกาลโคมไฟ ก็คงไม่เกิดเรื่องเเบบนี้ขึ้น

ตอนกลางคืน ซูมู่ดูเเลซูอวิ๋นด้วยตัวเองตลอดทั้งคืน จนกระทั่งเขาตื่นขึ้นมาในวันรุ่งขึ้น

สิ่งที่เขาเห็นคือเพดานเต็นท์ที่คุ้นเคย และซูมู่ที่กำลังหลับอยู่ข้างเตียงเขา

เขาเรียกเสียงเเผ่วเบา

“พี่รอง…”

ซูมู่หลับไม่สนิท จึงตื่นขึ้นมาอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นว่าซูอวิ๋นตื่นเเล้วสิ่งเเรกที่เขาทำคือจับชีพจรให้ทันที

“เจ้าสี่ รู้สึกดีขึ้นบ้างไหม”

ซูอวิ๋นครางตอบพร้อมกับบ่นพึมพำ

“ที่เเท้ข้ายังมีชีวิตอยู่ ข้าคิดว่าเกือบจะเอาชีวิตไม่รอดเสียเเล้ว”

ความรู้สึกที่รอดตายมาได้ ก็ไม่เลวเลย

ซูมู่เห็นว่าอาการของเขามั่นคงเเล้ว จึงไปแจ้งแม่ซูเเละทุกคน

เเม่ซูเเละคนอื่นๆก็นอนไม่หลับมาตลอดคืน ทั้งเป็นห่วงลูกชายเเละเป็นห่วงกู้เย่ว์

ซูหว่านเเละคนอื่นๆได้ยินว่าซูอวิ๋นตื่นเเล้ว ก็รีบพากันไปที่ห้องของเขา

ในห้องอบอวลไปด้วยกลิ่นยาสมุนไพรจีนเข้มข้น ซูมู่กำลังป้อนน้ำให้เขาดื่ม

“ลูกเอ๋ย เจ้าทำให้เเม่ตกใจตายเเล้ว” ทันทีที่แม่ซูเห็นเขาก็เช็ดน้ำตาทันที

ซูหว่านโกรธมาก นางไม่คิดเลยว่ากู้เย่ว์จะเห็นเเก่ตัวได้ขนาดนี้

ต่อหน้าพี่ชายที่เลี้ยงดูนางมาตั้งเเต่เด็ก เเม้จะไม่ใช่พี่ชายเเท้ๆ เเต่ความรู้สึกที่นางบอกมาตลอดนั้นช่างเปราะบางเเละพังทลายอย่างง่ายดาย ถึงเพียงนี้เชียวหรือ

“เป็นไปได้อย่างไร เย่ว์เย่ว์ไม่น่าเห็นเเก่ตัวขนาดนั้นนะ” ซูเฉินออกจะไม่อยากเชื่อ

ไม่ต้องพูดถึงเขาเลย คนในตระกูลซู ยกเว้นซูหว่านเเล้ว ทุกคนก็ไม่ค่อยเชื่อนัก

แม่ซูมองหน้าพ่อซูอย่างเลื่อนลอย

“อาอวิ๋น เจ้าเเน่ใจนะว่าเป็นเย่ว์เย่ว์…”

“ท่านแม่ พี่สี่จะเอาเรื่องนี้มาล้อเล่นได้อย่างไร อย่าถามมากเลย เขาลำบากใจที่สุดเเล้ว”

ซูหว่านรู้ว่าตอนนี้ ซูอวิ๋นคงลำบากใจจริงๆ ความรักที่เขามีต่อกู้เย่ว์เป็นที่ประจักษ์ ยิ่งใส่ใจมากก็ยิ่งผิดหวังมาก

ก็จริง ซูอวิ๋นจะเอาเรื่องเเบบนี้มาล้อเล่นได้อย่างไร เขาเป็นคนที่รักกู้เย่ว์มากที่สุด ตอนอยู่ที่บ้านก็ไม่เคยให้นางต้องลำบากเลย

เพียงเเต่ เรื่องนี้เกิดขึ้นกับเขา เขาเป็นคนที่เสียใจมากที่สุด ความรู้สึกยิ่งลึกซึ้งเเค่ไหน ความเจ็บปวดที่ได้รับก็ยิ่งมากขึ้นเท่านั้น

แม่ซูถอนหายใจเฮือกใหญ่ ในใจก็อึดอัดไปหมด ไม่รู้จะรู้สึกอย่างไรดี