ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 161

ทำไมถึงกลายเป็นเเบบนี้ได้ กู้เย่ว์เด็กคนนี้ นางเห็นมาตั้งเเต่เด็ก ทำไมถึงได้…

สีหน้าของพี่ชายคนอื่นๆต่างก็เเสดงออกถึงความผิดหวังไม่มากก็น้อย

ซูจิ่งเองก็เพิ่งรู้เรื่องนี้เมื่อคืน หลังจากที่รู้ความจริงวันนี้ เขาก็ไม่ได้เสดงความคิดเห็นอะไรออกมา เพียงเเต่ในใจรู้สึกผิดหวังในตัวกู้เย่ว์มากเกินไป

หากซูอวิ๋นเกิดเรื่องเพราะนาง ก็เป็นเรื่องที่เเก้ไขไม่ได้ ความสัมพันธ์แบบพี่น้องของพวกเขาก็คงถึงจุดสิ้นสุด

มาถึงตอนนี้เพิ่งจะเข้าใจว่า พวกเขาไม่ใช่คนประเภทเดียวกัน เเม้จะเข้ามาอยู่ในบ้านเดียวกัน ก็ไม่สามารถเป็นครอบครัวเดียวกันได้อีกต่อไป

หลังจากนี้ คงต้องลดการไปมาหาสู่กันลง

การกระทำของกู้เย่ว์ครั้งนี้ กลายเป็นหนามทิ่มแทงอยู่ในใจของคนในตระกูลซู ยากที่จะถอนออกไปได้

เเม้เเต่ความสัมพันธ์อันลึกซึ้งของพี่น้องก็ยังละทิ้งได้ เเล้วถ้าเป็นเรื่องอื่นเล่า

ทันทีที่เจียงอวี้เข้ามา เขาก็เห็นทุกคนอยู่กันพร้อมหน้าพอดี เขานำข่าวมาด้วย

“ในเมื่อทุกคนอยู่พร้อมหน้า ข้าก็จะไม่เเจ้งทีละคน ทางตระกูลกู้ส่งข่าวมาว่า เมื่อคืนตอนเที่ยงคืน คุณหนูกู้กลับมาอย่างปลอดภัยเเล้ว มีคนช่วยไว้ เเต่ไม่เเน่ใจว่าเป็นใคร ส่วนพวกโจรก็ถูกจับกุมตัวได้หมดเล้ว นายท่านกู้กำลังให้การอยู่ที่ศาล”

ข่าวที่สายของเขานำมาคือเรื่องที่กู้เย่ว์ถูกลักพาตัวกลางถนน ในที่สุดก็สร้างความเสียหายต่อชื่อเสียงที่ยังไม่ได้ออกเรือนอย่างนาง ตระกูลกู้คงปิดข่าวนี้เป็นความลับสุดยอด

พวกเขาไม่เคยเห็นตระกูลซูอยู่ในสายตาอยู่เเล้ว จะริเริ่มส่งข่าวมาให้ได้อย่างไร

เมื่อได้ยินข่าวนี้ ไม่มีใครในตระกูลซูแสดงความยินดีออกมาเลย เเต่ทุกคนต่างอยู่ในท่าทีครุ่นคิด

ทุกคนไม่รบกวนการพักผ่อนของซูอวิ๋นอีกต่อไป อาการบาดเจ็บของเขาต้องพักฟื้นอยู่ที่โรงเตี๊ยมเย่ว์หม่านซีอีกสองสามวัน

เจียงอวี้บอกให้พวกเขาอยู่อย่างสบายใจ รอจนซูอวิ๋นอาการดีขึ้น เขาก็จะเดินทางกลับจงโจว

บ้านยายของเขาอยู่ที่จงโจว ซึ่งห่างจากเซียงโจวเเปดร้อยลี้ เหลือเวลาอีกเพียงครึ่งเดือนก็จะถึงวันปีใหม่ หากชะลอการเดินทางอีกสองสามวัน การเดินทางจะต้องเร่งรีบมากเเน่ๆ

เขาได้สั่งการลงไปเเล้วว่า ยาที่ใช้กับซูอวิ๋นต้องเป็นยาที่ดีที่สุด อาการบาดเจ็บของเขาไม่ใช่เเค่การถูกแทงทั่วไป เเต่เป็นการถูกแทงทะลุผ่านกระดูกสะบัก จึงต้องดูแลอย่างระมัดระวัง

หากรีบร้อนกลับชนบท กลัวว่าการเดินทางที่ทุลักทุเล จะทำให้เขาไม่สามาถทนได้

ในขณะที่ซูอวิ๋นเองก็อยู่ในอารมณ์ที่ซึมเศร้ามาก จากคนที่เคยร่าเริงชอบพูดชอบหัวเราะ กลายเป็นคนที่ไม่อยากพูดอะไรเลย

ในใจเขามีความอัดอั้นอยู่ ไม่สามารถระบายออกมาได้ เเละรู้สึกอึดอัดมาก

ติดต่อกันสามวัน ทางตระกูลกู้ไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆ เเต่พวกเขายังคงอยู่ในเมืองหลวง คดีลักพาตัวนี้ไม่สามารถปิดคดีได้ภายในสองสามวัน

ในวันที่สี่ ซูอวิ๋นก็สามารถลุกจากเตียงได้เเล้ว ทั้งหมดเป็นเพราะเจียงอวี้ให้เขาใช้ยาดีๆ

“ไหนๆก็มาเเล้ว ทำไมไม่เข้าไปล่ะ เจ้าไม่ควรไปขอโทษพี่สี่ของข้าดีๆหรือ”

ประโยคเดียวก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้ใจของกู้เย่ว์ที่เเขวนอยู่ดิ่งลงสู่ก้นบึ้ง

ในหัวของนางมีเพียงความคิดเดียว

เเย่แล้ว พวกเขารู้หมดเเล้ว…

“ข้า ข้าไม่ได้ตั้งใจ…” กู้เย่ว์ก้มหน้าลงด้วยความรู้สึกผิด เห็นได้ชัดว่าไม่มีความมั่นใจ

“เจ้าเก็บคำอธิบายพวกนี้ไว้บอกพี่สี่ของข้าเถอะ อธิบายกับข้าก็ไม่มีประโยชน์อะไรหรอก” สำหรับคนเห็นเเก่ตัวอย่างนาง ซูหว่านไม่สามารถมีทัศนคติที่ดีต่อนางได้เลย

กู้เย่ว์เม้มปาก เเล้วเดินเลี่ยงซูหว่านไปเลย นางไม่อยากอยู่ที่นี่เเล้ว เเต่เเล้วประตูห้องก็ถูกเปิดออก ซูมู่ปรากฏตัวที่ประตู

พ่อซูเเม่ซูก็ปรากฏตัวที่ทางขึ้นบันได เเละเจอหน้ากับกู้เย่ว์โดยตรง เมื่อนางเห็นพ่อซูเเม่ซู ใจนางก็กระตุกอย่างเเรง ยิ่งรู้สึกผิดขึ้นไปอีก

“ท่านพ่อ ท่านเเม่…” นางยังคงเรียกออกมา

แต่คำว่าท่านพ่อท่านแม่ที่ได้ยินในหูของพ่อซูเเม่ซู กลับไม่ได้ทำให้พวกเขารู้สึกยินดีอีกต่อไป ก่อนหน้านี้ได้ยินเเล้วยังคิดว่านางเป็นเด็กดี แม้จะเจอพ่อเเม่ผู้ให้กำเนิดที่ร่ำรวยเเล้ว ก็ไม่ลืมพ่อแม่ที่เลี้ยงดูมาอย่างยากลำบาก เเละการที่นางสามารถเรียกท่านพ่อท่านเเม่ได้ ก็ถือว่าดีมากเเล้ว เเต่ตอนนี้ดูท่าว่า ความจริงเเล้วในใจของนาง พวกเขาไม่ได้สำคัญอะไรมากนัก ยามวิกฤติก็สามารถทอดทิ้งได้อย่างง่ายดาย