ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 162

“คุณหนูกู้ หลังจากนี้เจ้าอย่าเรียกพวกเราเช่นนี้เลย พวกเราไม่คู่ควร” เเม่ซูฝืนยิ้มพูดปฏิเสธไป

ในชั่วขณะนั้น กู้เย่ว์รู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดที่พลุ่งพล่านขึ้นมาในใจ คนในตระกูลซูที่เคยทะนุถนอมนางราวกับสมบัติล้ำค่า กำลังค่อยๆตีตัวออกห่างจากนางไป

“ท่านเเม่ ท่านอย่าพูดเช่นนี้ ท่านเลี้ยงดูข้ามาจนโตขนาดนี้ ในใจข้า ท่านคือคนในครอบครัวของข้าเสมอ ข้าไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ตอนนั้นข้าทำไปโดยไม่รู้ตัว” กู้เย่ว์อธิบายอย่างร้อนรน น้ำเสียงปนสะอื้น

ซูหว่านฟังเเล้ว นางตอนนี้พูดแบบนี้มันช่างแปลกเหลือเกิน คนในครอบครัวจะผลักไสพี่น้องออกไปตายได้อย่างไร

“ตอนนี้เจ้าได้เจอพ่อแม่แท้ๆของเจ้าเเล้ว พวกเขาทะนุถนอมเจ้าราวกับไข่มุก เเละพวกเขาก็ไม่ชอบให้เจ้าไปมาหาสู่กับพวกเรา หลังจากนี้เจ้าก็ดูแลปรนนิบัติพ่อแม่ของเจ้าให้ดี อย่าทำให้พวกเขารู้สึกเสียใจหรือเศร้าใจ ส่วนเรื่องของพวกเราก็เป็นเรื่องในอดีตไปแล้ว เราไม่ได้คิดที่จะให้เจ้าตอบเเทนอะไรพวกเรา ขอให้ต่างคนต่างอยู่กันอย่างมีความสุขเถอะนะ!”

แม่ซูไตร่ตรองอย่างถี่ถ้วนเเล้ว นางเเละพ่อซูมีความคิดเห็นตรงกันว่า บางสิ่งบางอย่างมันได้เปลี่ยนไปแล้ว ด้วยเห็นเเก่ความสัมพันธ์ในอดีต ครอบครัวของพวกเขาจะไม่ถือโทษโกรธนาง ขอเเค่ซูอวิ๋นไม่เป็นอะไรก็พอ ส่วนเรื่องหลังจากนี้ การที่จะกลับไปสนิทสนมเหมือนเดิม คงเป็นไปไม่ได้เเล้ว

เพราะสิ่งนี้ได้กลายเป็นหนามทิ่มเเทงที่ถอนไม่ออกไปเเล้ว

น้ำตาของกู้เย่ว์ไหลรินราวกับไข่มุกที่ขาดสาย นางหันไปมองพ่อซู

“ท่านพ่อ ท่านไม่ได้คิดเช่นนี้ใช่ไหม ท่านมักจะรักเเละเอ็นดูข้ามากที่สุด ท่านรู้ว่าข้าไม่ได้ตั้งใจ”

“ไม่ว่าจะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ ข้าเห็นด้วยกับคำพูดของป้าซูทุกประการ ก็ทำตามที่ป้าซูพูดนั้นเเหล่ะ หลังจากนี้ต่างคนต่างอยู่กันอย่างมีความสุขกันเถอะนะ”

พ่อซูถึงกับไม่เรียกเเม่ซูว่าเป็นเเม่ของนางเเล้ว เพียงเเต่เรียกอย่างสุภาพว่าป้าเท่านั้น

กู้เย่ว์ไม่เชื่อ เอาเเต่ส่ายหน้าไม่หยุด ด้านหลังซูจิ่ง ซูเฉิน ซูอี้ก็มาถึงเเล้ว

นางหันไปจับเเขนเสื้อของซูจิ่ง ร้องไห้สะอึกสะอื้นราวกับดอกไม้ต้องฝน

“พี่ชายใหญ่ พวกท่านอย่าทิ้งข้าไปนะ!”

“คุณหนูกู้ เจ้าพูดเกินไปแล้ว เจ้ามีตระกูลกู้เป็นหลักพึ่งพิง เเล้วยังจะมาพูดอะไรว่าพวกเราทิ้งหรือไม่ทิ้งเจ้า? หลังจากนี้อย่าพูดเรื่องเเบบนี้อีก จะทำให้พ่อเเม่ของเจ้าไม่พอใจ”

ซูจิ่งดึงมือของกู้เย่ว์ออกจากแขนของเขา กู้เย่ว์ร้องไห้หนักขึ้นอีก ซูเฉินก้มหน้าไม่มองนาง คิ้วเขาขมวดเเน่น ไม่เข้าใจเล็กน้อย ส่วนซูอี้ก็เดินเข้าในห้องเลย

มือของกู้เย่ว์บีบกันไม่หยุด นางคิดว่าคนในตระกูลซูเเค่กำลังโกรธอยู่ รอให้หายโกรธก็จะดีขึ้น

กู้เย่ว์จากไปเเล้ว นางลงมาข้างล่าง เเละเห็นว่ารถม้าของตระกูลกู้ยังคงรออยู่ วันนี้พวกนางจะกลับไปยังอำเภอชิงเหอ

ก่อนไป นางมาเยี่ยมซูอวิ๋น ทว่ากลับถูกปฏิเสธไม่ให้เข้าพบ เเละยังถูกตระกูลซูรังเกียจอีกด้วย

พอขึ้นรถม้า ก็ห็นฮูหยินกู้รอจนไม่ไหวเเล้ว นางไม่เข้าใจว่ามีอะไรน่าดูนักหนา เเต่นางไม่รู้เลยว่าอีกฝ่ายบาดเจ็บเกือบเอาชีวิตไม่รอด เเละทั้งหมดก็เป็นเพราะลูกสาวของนาง

ชายคนที่ลักพาตัวกู้เย่ว์ เเท้จริงเเล้วเป็นคนรักเก่าของชุนเหนียง หลังจากที่ชุนเหนียงไม่สามารถมีบุตรได้ นายท่านกู้ก็ไม่ชอบนางอีกต่อไป นางจึงใช้เวลาอยู่ในเรือนหลังอย่างว่างเปล่า จากนั้นนางก็หาผู้ชายป่าเถื่อนคนหนึ่ง

ไม่คาดคิดว่าคนทั้งสองมีความรักที่เเท้จริง หลังจากชุนเหนียงเสียชีวิต เขาก็เเค้นตระกูลกู้ เมื่อรู้ว่าตระกูลกู้มาที่จวน เพื่อชมงานโคมไฟ จึงได้วางเเผนการลักพาตัวครั้งนี้

เดิมทีตั้งใจจะลักพาตัวเเม่ลูกตระกูลกู้ไปพร้อมกัน เเต่ผลปรากฏว่ามีเพียงกู้เย่ว์มาคนเดียว

ตอนนี้ ชายผู้นั้นถูกคุมขังอยู่ในคุก ได้รับความทรมานทางกายไม่น้อย เพราะเขาไม่ได้ทำร้ายกู้เย่ว์ จึงไม่สามารถตัดสินประหารชีวิตได้ เเต่ตระกูลกู้ได้ติดสินบนคนของทางการเล็กน้อย เกรงว่าเขาจะต้องอยู่ในคุกจนตาย

จากเหตุการณ์นี้ ตระกูลกู้ตัดสินใจย้ายออกจากเขตเซียงโจว กู้เย่ว์เป็นหญิงบริสุทธิ์ที่ถูกลักพาตัว หากชื่อเสียงนี้เเพร่ออกไป เกรงว่าจะไม่บริสุทธิ์เเล้ว