ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 163

เเม้ว่าพวกเขาจะเก็บเรื่องนี้เป็นความลับอย่างเคร่งครัด เเต่ในอนาคตหากมีการเจรจาเรื่องการเเต่งงาน เเละเป็นคู่ที่เหมาะสมกับตระกูลกู้เเละมีฐานะทางครอบครัวที่มั่นคง เเต่คนรับใช้บางส่วนของตระกูลกู้ก็รู้เรื่องนี้ หากมีใครปากไม่ดีเเล้วเปิดเผยออกไปจะทำอย่างไร

พอดีกับที่นายท่านกู้กำลังเตรียมจะขยายกิจการไปทางเมืองหลวง จึงจะเดินทางขึ้นเหนือเพื่อขยายธุรกิจให้ใหญ่โต พวกเขาจึงมุ่งความสนใจไปที่จวนเหยียนโจวที่อยู่ติดกับเซียงโจว เพื่อหลีกหนีจากสถานที่ที่มีปัญหาเเห่งนี้

ยิ่งไปกว่านั้น กู้เย่ว์ยังคงครุ่นคิดถึงตระกูลซูอยู่ ฮูหยินกู้กลัวว่าหากปล่อยไว้นาน ตระกูลซูจะมาพึ่งพาอาศัยพวกเขา จึงเดินหน้าไปให้ไกล ให้พ้นจากสายตาเเละความกังวล

เเต่ฮูหยินกู้ไม่มีทางคาดคิดเลยว่า ในอนาคตตระกูลซูเเม้จะเป็นเเค่สามัญชนทั้งตระกูล ก็ยังสามารถเชิดหน้าชูตาต่อหน้าขุนนางได้ เเละจะมีขุนนางสองคนทั้งบุ๋นทั้งบู๊ในราชสำนักในคราเดียว ฐานะของเขาจะเป็นสิ่งที่พวกเขาไม่สามารถเทียบได้เลย

เมื่อถึงเวลานั้น พวกเขาจะรู้สึกเสียใจ หากในตอนเเรกได้สร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับตระกูลซู นั่นจะเป็นการพึ่งพาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของพวกเขาในโลกการค้า

ฮูหยินกู้เป็นเพียงหญิงสาวที่มีวิสัยทัศน์ที่จำกัด หากว่านางจะใช้เวลาสอบถามเกี่ยวกับตระกูลซูสักหน่อย นางก็รู้ว่าคนในตระกูลนั้นล้วนเเต่เป็นผู้ที่มีความสามารถโดดเด่น

ซูหว่านเข้ามาในห้องเพื่อดูพี่สี่ เขาหันหลังให้ประตู นอนขดตัวอยู่บนเตียง ดูอ่อนแอไร้ที่พึ่ง เเละน่าสงสาร

ไม่ว่าใครจะพูดคุยหรือปลอบโยนเขา เขาก็จะตอบรับอย่างส่ง ๆ ไม่ยอมกินอาหารดีๆ เเละมักจะนอนคลุมโปงเศร้าอยู่คนเดียว

เพิ่งจะผ่านไปไม่กี่วัน เขาก็ดูผอมไปหลายกิโลเเล้ว

เขามีความอัดอั้นในใจที่ต้องระบายออก ไม่เช่นนั้นจะต้องป่วยอย่างเเน่นอน ดังนั้นซูหว่านจึงตั้งใจมาอยู่เป็นเพื่อนคุยกับเขา

“พี่สี่ทำอะไรอยู่น่ะ ทำเป็นดัดจริตเหมือนผู้หญิงเลยนะ มันต้องถึงขนาดนี้เลยหรอ” นางค่อนข้างเข้าใจเขาดี เจ้านี่เเพ้ทางไม้เเข็ง

เเน่นอนว่า ซูอวิ๋นค่อยๆพลิกตัวช้าๆ กลัวจะไปกระทบแผล เเล้วมองนางด้วยสีหน้าที่เจ็บปวด

“ซูหว่าน ข้ายังเจ็บเเผลอยู่ เจ้าก็รีบมาซ้ำเติมเลย นี่จะเเก้เเค้นที่ข้าเคยต่อต้านเจ้าตอนที่เจ้ามาใหม่ๆใช่ไหม ข้าก็เคยขอโทษเจ้าไปเเล้วไม่ใช่เหรอ”

ซูหว่านกลั้นหัวเราะ เลิกคิ้วขึ้น

“ใครบอกว่าข้าเเก้เเค้นส่วนตัว ท่านก็ไม่ใช่ไม่รู้ว่า ข้าเป็นคนชอบพูดความจริง”

เเต่เเล้ว ซูหว่านกลับวิ่งไปลงกลอนประตู เเล้วเดินกลับมานั่งข้างเตียงของเขา ซูอวิ๋นมองนาง สีหน้าจากที่เคยโกรธก็กลายเป็นสับสนเล็กน้อย

“เห้อ~ อยากร้องก็ร้องไปเถอะ ไม่น่าอายหรอก ยังไงซะท่านก็ยังไม่บรรลุนิติภาวะ กลัวอะไรเล่า ถึงไงก็ยังเป็นเด็กอยู่ดี ท่านวางใจ ข้าไม่บอกพี่ห้าและคนอื่นๆหรอก ระบายออกมาเเล้วท่านจะได้สบายใจขึ้น การที่ต้องนั่งซึมเศร้าอยู่ทั้งวัน กินก็ไม่ได้นอนก็ไม่หลับ เเล้วอาการป่วยจะหายเร็วได้ยังไง

ข้าขอเตือนท่านนะ ถ้าท่านไม่รีบหายดี เดี๋ยวโรงเตี๊ยมเย่ว์หม่านซีก็จะจ้างคนครัวคนอื่นเเล้ว พวกเขาไม่มีเหตุผลที่จะต้องรอท่านไปตลอด โอกาสดีๆแบบนี้พลาดไปเเล้ว วันหลังท่านยังอยากเปิดโรงเตี๊ยมที่ธุรกิจรุ่งเรืองอีกไหม ท่านไม่ได้สัญญาว่าจะเหมาค่ากระโปรงทั้งหมดของข้าในอนาคตหรือ ถ้าไม่มีเงิน ข้าจะดูสิว่าท่านจะหน้าเเตกไหม!”

ซูหว่านพล่ามไปมากมาย ซูอวิ๋นสงบลง เบะปาก น้ำตาไหลพรากเหมือนเม็ดถั่ว

ในที่สุดเขาก็ทนไม่ไหว

“ที่จริง ที่จริงข้าเเค่…ไม่อยากจะเชื่อ เเล้วข้าก็คิดไม่ออกว่าทำไมเย่ว์เย่ว์ถึงตัดสินใจเเบบนั้น ทำไมนางถึงทำร้ายข้าเเล้วเดินจากไปอย่างเด็ดเดี่ยวได้ถึงขนาดนั้น ตั้งเเต่สองสามขวบ นางก็อยู่กับข้าตลอด เราวิ่งไล่จับไก่เเกล้งหมาไปทั่วหมู่บ้าน

นางก็เหมือนลูกลิงน้อยๆ คอยตามข้าไปทุกที่ตั้งเเต่เด็ก ข้ากับนางเป็นพี่น้องที่สนิทกันที่สุดในบรรดาพี่น้องทั้งหมด มีอะไรก็คุยกันได้ทุกเรื่อง พอรู้ว่านางไม่ใช่ลูกแท้ๆ ข้าก็เคยทำใจไม่ได้ เเถมยังเคยพูดจาไม่ดีหลายอย่างใส่เจ้า เพราะคำพูดบางอย่างของนาง เคยต่อต้านเจ้าด้วย ตอนนี้คิดดูเเล้ว ข้าสมควรตายจริงๆ ต่อไปข้าจะไม่ให้อภัยนางอีกเเล้ว ไม่ว่านางจะใช้ชีวิตอย่างไรต่อไป ก็ไม่เกี่ยวกับข้าเเม้เเต่น้อย ข้าสาบานว่าข้าได้ทำดีที่สุดกับนางเเล้ว เป็นนางเองที่มองไม่เห็นค่ามัน”