ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 169

หากไม่ใช่เพราะเห็นแก่หน้าอาจารย์แล้ว ซูจิ่งก็คงจะอาละวาดไปแล้ว

เขาไม่แม้แต่จะชายตามองจ้าวซีอวิ๋น เดินตรงไปยังเตียงเพื่อดูอาการของจ้าวถงเต๋อ เขายังจำได้ว่าก่อนจะกลับมาบ้านเกิด ท่านอาจารย์ยังดูแข็งแรงมีชีวิตชีวาอยู่เลย เหตุใดเพียงไม่กี่วันถึงกลับกลายเป็นเช่นนี้ไปได้?

“ท่านอาจารย์ เหตุใดท่านจึงล้มป่วยกะทันหันเช่นนี้? ตอนนี้รู้สึกเป็นอย่างไรบ้างขอรับ?”

จ้าวถงเต๋อส่งเสียงครางในลำคอ ท่าทางราวกับคนใกล้ตาย ช่างแสดงได้สมจริงเสียเหลือเกิน

“ซูจิ่งเอ๋ย เจ้าคือศิษย์คนโปรดที่สุดของข้า เมื่ออาจารย์ต้องล้มป่วยลงอย่างกะทันหัน คนที่ข้าเป็นห่วงที่สุดก็คือเจ้า”

จะว่าเขาไม่ป่วย แต่สีหน้าก็ดูย่ำแย่ แต่จะว่าป่วย การพูดจากลับไม่มีติดขัดแม้แต่น้อย

แน่นอนว่านั่นเป็นเพียงความคิดของซูเฉินเท่านั้น ส่วนซูจิ่งยังคงให้ความเคารพต่ออาจารย์ของเขาเป็นอย่างยิ่ง

“ศิษย์สำนึกในบุญคุณที่ท่านอาจารย์เมตตา ไม่กล้าทะนงตนขอรับ!”

เมื่อเขาพูดเช่นนี้ ซูจิ่งก็รู้สึกไม่กล้าที่จะรับคำนั้น จ้าวถงเต๋อในฐานะอาจารย์ใหญ่ อันที่จริงแทบไม่เคยสอนพวกเขาเลย ผู้ที่สอนเขามากที่สุดควรจะเป็นอาจารย์หลิว หากจะพูดถึงศิษย์คนโปรด ก็ควรจะเป็นอาจารย์หลิวที่กล่าวจึงจะเหมาะสมกว่า

เขาเป็นได้เพียงบัณฑิตที่โดดเด่นที่สุดในบรรดาบัณฑิตทั้งหลายของสำนักศึกษาจงอวิ๋น และเป็นผู้ที่มีแนวโน้มจะสอบได้ตำแหน่งจิ้นซื่อมากที่สุด ดังนั้นจ้าวถงเต๋อจึงคัดเลือกเขาอย่างดีแล้ว และคิดจะยัดเยียดบุตรสาวของตนให้เขา

พูดให้ถึงที่สุดแล้ว ก็คือความปรารถนาที่ชาตินี้ของเขาไม่อาจทำให้สำเร็จได้ จึงหันมาจับจ้องที่ซูจิ่ง แม้ตัวจะตาย เขาก็จะต้องเกี่ยวดองกับขุนนางปัญญาชนให้ได้ ถึงขั้นเป็นความหมกมุ่นที่ผิดปกติ

เขาเฝ้าสังเกตซูจิ่งมาเป็นเวลานาน ทั้งบทความ บทกวี และบทวิจารณ์ของเขาล้วนเขียนออกมาได้อย่างยอดเยี่ยม ในอนาคตย่อมไม่หยุดอยู่แค่ตำแหน่งจวี่เหรินเป็นแน่

ทว่าชีวิตนี้ของจ้าวถงเต๋อ กลับทำได้เพียงหยุดอยู่ที่ตำแหน่งจวี่เหริน เขาสอบเข้ารับราชการหลายครั้งแต่ก็สอบตก ไม่เคยผ่านการสอบระดับเมืองหลวงได้เลย

เพื่อให้บรรลุเป้าหมาย เขาวางแผนกระทั่งให้บุตรสาวใช้วิธีปีนขึ้นเตียงเพื่อผูกมัดซูจิ่งไว้

เดิมทีจ้าวซีอวิ๋นก็หลงใหลในตัวซูจิ่งอยู่แล้ว เมื่อบิดาเสนอวิธีนี้ขึ้นมา นางก็ตอบตกลงโดยไม่ลังเล

ซูจิ่งไม่เต็มใจที่จะพูดคุยเรื่องความรักกับนางเลยแม้แต่น้อย ออกจะรังเกียจนางด้วยซ้ำ หากต้องการจะอยู่ร่วมกับเขาไปชั่วชีวิต ดูเหมือนว่าจะมีเพียงหนทางนี้เท่านั้นจริง ๆ

“ท่านอาจารย์บุญญาบารมีสูงส่ง เชื่อว่าอีกไม่นานก็คงจะหายดีขอรับ” ซูจิ่งประสานมือคารวะ

“ข้ารู้สึกว่า ที่บ้านเราไม่ได้จัดงานมงคลมานานเกินไปแล้ว บรรยากาศเลยเงียบเหงาไปหน่อย หากมีงานมงคลมาช่วยเสริมสิริมงคลบ้าง ไม่แน่ว่าอาการป่วยนี้อาจจะหายเร็วยิ่งขึ้นก็ได้”

ซูจิ่งเพียงแค่พูดไปตามมารยาทเท่านั้น ฮูหยินจ้าวกลับต่อความทันที พูดพลางมองไปยังบุตรสาวของตนแล้วขยิบตาให้ จ้าวซีอวิ๋นเข้าใจความหมายของมารดา จึงเอ่ยเรียกท่านแม่ออกมาอย่างขวยเขิน ลากเสียงยาวออดอ้อน

การที่เขาถึงกับจะเตรียมของขวัญไปมอบให้ ย่อมหมายความว่าเขาไม่เคยคิดจะมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งใดกับจ้าวซีอวิ๋นเลย

เมื่อจ้าวซีอวิ๋นได้ยินดังนั้น ก็ทำปากยื่น มองมารดาอย่างน้อยเนื้อต่ำใจ

“ซูจิ่ง ข้าว่าเจ้าก็ดีมากแล้ว ทั้งหน้าตาทั้งคุณสมบัติ ช่างเหมาะสมกับอวิ๋นเอ๋อร์ของข้ายิ่งนัก!”

ฮูหยินจ้าวเองก็หน้าหนาไร้ยางอาย มิน่าเล่าบุตรสาวถึงได้ไร้ยางอายเช่นนี้ ทำราวกับกลัวว่าจะขายไม่ออกอย่างไรอย่างนั้น

ซูเฉินที่มองดูพวกเขาเล่นละครอยู่ด้านหลัง รู้สึกว่าซูหว่านผู้เป็นน้องสาวของเขานั้นช่างเก่งกาจราวกับเทพเซียน คาดเดาได้แม่นยำเสียจริง พวกเขากำลังคิดจะจับพี่ใหญ่จริง ๆ

ดูจากตอนนี้แล้ว คุณหนูจ้าวผู้นี้มีคุณธรรมที่ไม่ดีเท่าใดนัก ควรจะพูดว่า ทั้งครอบครัวนี้ก็ไม่มีใครดีไปกว่ากันเลย

ครอบครัวดี ๆ ที่ไหนจะยัดเยียดบุตรสาวให้คนอื่นเช่นนี้กัน? เสียแรงที่เป็นตระกูลบัณฑิต

ซูจิ่งรู้ดีอยู่แล้ว ดังนั้นเขาจึงพยายามอย่างยิ่งที่จะควบคุมสีหน้าของตนเองแล้วตอบว่า

“ฮูหยินยกย่องข้าเกินไปแล้วขอรับ บ้านของข้ามีพี่น้องหลายคน ทั้งฐานะทางบ้านยังยากจน ส่วนคุณหนูอวิ๋นเป็นถึงคุณหนูผู้สูงศักดิ์ พวกเราจึงไม่เหมาะสมกันทั้งในแง่ฐานะและศักดิ์ศรี ยิ่งไปกว่านั้น ข้ามิได้มีความรู้สึกฉันชู้สาวต่อคุณหนูอวิ๋น เกรงว่าจะทำให้นางต้องเสียอนาคตไปทั้งชีวิต ตอนนี้ข้าเพียงต้องการมุ่งมั่นกับการสอบเข้ารับราชการ ยังไม่มีความคิดที่จะแต่งงาน น้ำใจอันดีงามของอาจารย์ใหญ่จ้าวและฮูหยินจ้าว ข้าเกรงว่าจะไม่มีวาสนาพอที่จะรับไว้ได้ โปรดเลือกคู่ครองที่ดีให้แก่คุณหนูอวิ๋นเถิดขอรับ!”